เขาเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเปิดแง้มหน้าต่างออก นั่งพิงฝาผนัง มองออกไปนอกหน้าต่าง ค่ำคืนนี้เดือนมืดเหลือเกิน แต่นั่นกลับทำให้เห็นแสงดาวกระจ่างชัดเต็มท้องฟ้า
เขาชอบความงดงามของแสงดาวดวงน้อย ถึงจะไม่ยิ่งใหญ่ดังแสงจันทร์ แต่ความพร่างพราวของตัวมันเอง ก็น่ามอง น่าค้นหา
“ คุณภู เทียนเอายามาให้จ้ะ ” นั่นไง ดวงดาวของเขามาแล้ว ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างชุ่มชื้นหัวใจ
“ เข้ามาเลยครับ ” เขาร้องตอบออกไป
ประตูถูกผลักเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวเรือนร่างอรชร เธอสวมผ้าถุงกับผ้าคาดอกซึ่งเขาเดาว่าน่าจะเป็นชุดสำหรับนอนของคนที่นี่ เพราะถ้าเป็นกลางวันจะสวมเสื้อแขนกุดหรือไม่ก็เสื้อมีแขนปกติ แต่เธอมีผ้าผวยคลุมทับอีกรอบหนึ่ง เพื่อปิดเนื้อนวลให้พ้นสายตาซุกซนของใครบางคน เส้นผม ดำขลับที่เคยมวยไว้กลางศีรษะถูกปล่อยลงมาระเอวคอด แสงตะเกียงส้มนวลสาดต้องไปยังใบหน้าหวานแล
