ผ่านไปจนข้ามวัน แม่ก็ยังหาเจ้าคุณไม่เจอ แถมคับฟ้าก็หายไปไหนไม่รู้อีก
"กล้องที่รั้วไม่เห็นแมวหลุดนะคะคุณ คงอยู่ในสวนหรือในบ้านเนี่ยแหละค่ะ" แม่บ้านสาวใหญ่บอกกับแม่ แอบรู้สึกอิจฉาวาสนาแมวอยู่นิดๆ ขนาดเป็นคนมาตั้งค่อนชีวิต ยังไม่ได้อยู่สุขสบายอย่างแมวคนรวยเลย
"อือ บอกคนอื่นว่าเลิกหาได้แล้ว ประเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหากันใหม่ก็แล้วกัน" แม่ยอมจำนนด้วยเวลา ถึงจะห่วงลูกมาก แต่จะรำบากคนอื่นก็ไม่ควร นี่หากันไม่ได้พักมาหลายชั่วโมงเลย และแม่มีเซ้นว่าลูกๆยังปลอดภัยดี
เมื่อคนงานกลับเข้าบ้านกันหมดแล้ว คับฟ้าก็ออกมาจากที่ซ่อน และนอนเฝ้าอยู่หน้ารอยแตกทางเข้าโพรงใหญ่
คอยเรียกน้องเป็นระยะ เช็คว่าเจ้าคุณยังปลอดภัยดี และไม่วายขู่งูเหลือมว่าจะเอาตายแน่ หากว่าน้องเจ้าคุณเป็นอะไรไป
"พี่งี่เง่าน่ารำคาญ เมื่อไหร่จะไปสักที" เจ้าคุณบ่น ร่างกายแบบคนนอนบนวงขดของตัวงูใหญ่ คิดถึงทูน่าแสนอร่อยจนท้องร้องโคลก แต่ความไม่อยา
