“ไม่เลยค่ะ...พี่วีไม่ได้ติดต่อมาเลย”
“แสดงว่าเขาไม่ได้เป็นห่วงแม่ตัวเองเลยงั้นสิ”
“ฉันไม่รู้ค่ะ”
“ช่วยปลดกระดุมเสื้อให้ผมหน่อย”
รชนิชลเลิกคิ้วขณะเงยหน้ามองเขา เวลาที่ชายหนุ่มยืนต่อหน้าเธอหญิงสาวก็รู้ตัวเองเลยว่าเธอตัวเล็กมากกว่าและมันทำให้เธอประหม่ามากแค่ไหน มันดูราวกับว่าเขากำลังข่มเธออยู่กลาย ๆ แต่หญิงสาวก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
“ค่ะ”
เธอรับปากก่อนจะเลื่อนมือไปปลดกระดุมบนชุดสูท คาร์ลอสยืนนิ่งแต่นัยน์ตาสีอำพันจับจ้องบนดวงหน้าหวานและมองเห็นแพขนตางอนงามบนดวงตาแสนสวยกระพริบถี่ ๆ ปลายนิ้วเรียวเล็กทำงานอย่างเชื่องช้าและเขาก็รู้ว่าเกิดจากอะไร กระทั่งเสื้อสูทถูกเปลื้องออกไป รชนิชลค่อย ๆ ทำมันด้วยสติที่สับสนแม้จะพยายามควบคุมให้นิ่งก็ตามที หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองเขา
“คุณทานอะไรหรือยังคะ?”
“ยัง...ผมไม่หิว...คุณล่ะ...ทานอะไรหรือยัง”
“ฉันทานมาจากข้างนอกแล้วค่ะ...พิซซ่า...แฮมเบอร์เกอร์ มะกะโรนี ข้า
