ตอนที่ 9
1111 คำ
“ใช่! ผมบ้าไปแล้ว...ก็ในเมื่อคุณเป็นเจ้าสาวของผม ผมก็ต้องทำหน้าที่เจ้าบ่าวให้คุ้ม...มานี่!”
คาร์ลอสกระชากร่างน้อยที่ท่อนบนเปลือยเปล่าเข้าหาอกกว้าง เขาเหมือนคนขาดสติ กระทำต่อหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง ทั้งขย้ำบนเนื้อตัวของเธอและกดร่างเล็กไว้เบื้องล่าง ใบหน้าคร้ามเข้มโฉบลงไปพร้อมทั้งฉกลิ้นหนาเข้าไปในปากเล็กที่พยายามเม้มไว้จนสนิทแต่กลับต้านทานแรงของคนตัวใหญ่ไม่ไหว เมื่อเขาอยู่เหนือตัวเธอ
น้ำหนักของคาร์ลอสที่ทิ้งลงบนร่างเล็กทำให้หญิงสาวเกือบจะขาดอากาศหายใจจนต้องอ้าปากในที่สุดและในจังหวะนั้นเองที่เขารุกรานเธอด้วยปลายลิ้นร้อนระอุ ปากหยักหนาบดบี้ลงบนเรียวปากอิ่มพร้อมทั้งจ้วงลิ้นเข้าไป กลืนเสียงกรีดร้องสุดชีวิตของรชนิชลเอาไว้ จาบจ้วงและคุกคามทั้งร่างกายและหัวใจของหญิงสาวอย่างไร้เหตุผล
“ไม่!...อื๊อ...อื๊อ”
หญิงสาวพยายามส่งเสียงร้องแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถต้านแรงของคนตัวโตที่มีกำลังเหนือกว่าเธอหลายเท่าได้ รชนิชลร้องไห้เหมือนจะขาดใจ เสียงโหยไห้ถูกกลืนหายด้วยปากร้อนที่สูบพลังในตัวเธอไปแทบหมด และเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกรชนิชลก็รีบเบือนหน้าหลบจากการรุกรานนั้น แต่แก้มและลำคอกลับไม่รอดพ้นจากปากร้อนร้ายที่ขบเม้มและบดขยี้ลงไปจนเป็นรอยแดงช้ำเห็นได้ชัด ชุดเจ้าสาวราคาแพงกลายเป็นเพียงเศษผ้าไร้ราคาที่ติดอยู่บนเนื้อตัวของเธอ รชนิชลร่ำร้องกับตัวเองอย่างสิ้นหวังว่าเธอเป็นหญิงไร้ค่าที่กำลังจะถูกย่ำยีจนหมดสิ้น
คาร์ลอสเหมือนสัตว์ป่า เขาทั้งกระหายและหื่นหิวในรสชาติของอาหารที่เขาลงมือขย้ำ รชนิชลร้องแทบไม่ออก เสียงนั้นแห้งหายเหลือเพียงลมหายใจที่เริ่มแผ่วลงเหมือนพละกำลังที่ถดถอยลงเรื่อย ๆ เธอมีแรงไม่มากพอที่จะต่อสู้กับเขา มือเรียวบางที่พยายามผลักไสอ่อนเปียกลงในทันใดที่เขาประกบปิดปากเธอไว้อีกครั้ง
ชายหนุ่มกดริมฝีปากหนาลงไปแรง ๆ และสอดลิ้นลึก จ้วงความรุมร้อนเข้าไปในปากบวมช้ำโดยไม่ยี่หระต่อความเจ็บปวดของเธอ ความคั่งแค้นผลักดันเขา มันผลาญเผาตัวเขาจนต้องหาที่ระบายแม้ดับมันลงได้ยากเย็น
เขาไม่ยอมถอนริมฝีปากจากหญิงสาวที่ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนระทวยลงขณะดึงเสื้อสูทและตามด้วยเชิ้ตผ้าไหมออกจากเรือนกายสีแทนแข็งแกร่งก่อนจะบดเบียดอกเคร่งเครียดด้วยมัดกล้ามกับร่างนุ่มอีกครั้ง รชนิชลแทบขาดใจ เธอหายใจขัดและร้องเสียงแหบเบาอยู่กับริมฝีปากของเขา
“คาร์ล...ปล่อยฉันไป...ปล่อยฉันไป”
“คุณไม่ควรร้องขออะไรผมแบบนี้ นีนี่”
เขาตอบเสียงพร่าขณะยิ่งบดเบียดร่างหนาลงกับร่างกลมกลึงที่บิดเร่าอยู่ด้านล่าง ชายหนุ่มรู้สึกถึงความตื่นตัวทุกอณูของเรือนกาย ใช่...เขาอาจยังนึกถึงวรรษมล แต่ความแค้นคลั่งของเขากำลังโหมกระหน่ำลงบนเรือนร่างของผู้หญิงอีกคนที่เขาเกือบจะเคยรักเธอก่อนหน้านี้
คาร์ลอสไม่เคยลืม...ว่าก่อนที่เขาจะพบกับลูกสาวของแวววลีเขาได้พบกับหลานสาวคนสวยที่ทั้งอ่อนหวานและบอบบางอย่างรชนิชล เขามักแวะเวียนไปที่ร้านดอกไม้เพื่อให้เธอจัดช่อดอกไม้ให้เขาทั้งที่แทบไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องใช้มันเลย เขามองเธอบ่อยครั้ง ชอบมองใบหน้าแสนหวานและริมฝีปากนุ่มละมุนเหมือนกลีบกุหลาบที่ทำให้สติของเขาฟุ้งซ่านหลายหน จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขารวบรวมความกล้าเอ่ยปากถาม
“นีนี่...คุณ...มี...เอ้อ...มีคนรู้ใจหรือยัง”
“ค่ะ...ฉันมี...แฟนแล้วค่ะ...คาร์ลอส”
แม้ไม่เคยเห็นผู้ชายของรชนิชลแต่เสียงนั้นยังดังก้องในหูของเขาตราบถึงวันที่เขาตัดสินใจที่จะรักวรรษมล ลูกสาวคนเดียวของแวววลี เพราะผู้หญิงคนนั้นมีหลายส่วนละม้ายคล้ายกับน้องสาวที่แม่ของเธอชุบเลี้ยง เขาทุ่มเททุกอย่างจนถึงวันนี้ที่เขาถูกหักหลัง เสียงแห่งความเจ็บแค้นติเตือนเขาในทุกวินาทีว่าครอบครัวนี้ไม่เคยมีใครจริงใจ
“ผมเกลียดพวกคุณทุกคน!...นีนี่...ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป คุณต้องชดใช้ในสิ่งที่ครอบครัวของคุณทำไว้กับผม!”
“คาร์ล...โอ๊ย!”
สติของหญิงสาวยิ่งถูกกระชากลงต่ำเมื่อชายหนุ่มจับข้อมือทั้งสองไว้แล้วตรึงมันเหนือศีรษะของเธอพร้อมทั้งยัดเยียดริมฝีปากร้อนบนแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม รอยสากระคายจากขนเคราสั้นเสียดสีไปแทบทุกตารางนิ้วบนใบหน้าที่ส่ายสะบัดไม่ยินยอม ตอนนี้บนเรือนร่างงามไม่หลงเหลืออาภรณ์สักชิ้น เขาทึ้งมันออกจากร่างของเธอจนหมดเหมือนเสือที่กำลังฉีกทึ้งเหยื่ออย่างไร้ปราณี ร่างกลมกลึงที่เปลือยเปล่าบิดเร่าไม่ยอมแพ้ทั้งที่รู้ว่าไม่มีสิ่งใดปิดป้องเธอได้อีกแล้ว
“คาร์ล!...คาร์ล!”
รชนิชลเค้นเสียงออกจากลำคอและพยายามหยัดลำตัวขึ้นหวังจะดันร่างหนาไปให้พ้นแต่ยิ่งดึงดันก็เหมือนยิ่งยั่วยุและปลุกเร้าสึกนึกด้านมืดของคาร์ลอสที่มันกำลังกระโจนออกมาเหมือนสิงห์ร้ายกระโจนเข้าใส่เหยื่อด้วยความกระหายหิว
“ปล่อยฉัน...โอ๊ย!...ฉันเจ็บนะ...ปล่อยฉัน!”
“ร้องไป...อยากร้องก็ร้องซะให้พอ!”
ชายหนุ่มคำรามขณะกดข้อมือทั้งสองของรชนิชลไว้เหนือศีรษะและมืออีกข้างคลายหัวเข็มขัดออกก่อนที่กางเกงจะหลุดออกจากตัวเขา หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อคาร์ลอสปลดเปลื้องทุกอย่างออกจากตัวจนหมดแล้วถาโถมร่างกายใหญ่โตเข้าใส่ แม้จะรู้ว่าไม่มีทางหนีแต่ร่างเล็กก็ยังไม่ยอมละความพยายาม เรียวขางามพยายามยกขึ้นเพื่อหวังจะดันตัวเขาออกห่างแต่ที่ไหนได้มันกลับช่วยเปิดทางให้เขาแนบสนิทกับแกนกายของเธอมากขึ้น หญิงสาวร้องออกมาอย่างเสียขวัญเมื่อรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวของเขาที่ดุนดันอยู่กับตัวเธอ
- ผู้เขียน
