เพียงรักที่พลาดพลั้ง

ตอนที่2 ลืมไปว่ามีแฟน

"ไอ้คิม ตอนฉันอยู่กับประกายดาว ไม่ต้องมานั่งร่วมวงด้วยหรอกนะ"

"อ้าว แล้วจะชวนกูมาเพื่อ?"

"ชวนมาพอเป็นพิธี ก็ไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันอยากจะคาบเขาไปกินคืนนี้" อนาวิลเป็นเสือที่ไม่เคยปล่อยให้เหยื่อเนื้อหวาน ๆ ต้องหลุดลอยจากมือไปได้ง่าย ๆ แม้จะพบเจอกันเพียงครั้งเดียวเขาก็สามารถทำให้ผู้หญิงทุกคนมานอนสยบใต้ร่างได้ไม่ยากเลย

"กะจะเคลมคืนนี้เลยเหรอวะไอ้วิล มึงจะทำตัวง่าย ๆ สำส่อนแบบนี้อีกนานไหมกูถามจริงเถอะ"

"ตามประสาคนโสดไหมวะ ก็คนมันยังไม่สละโสดนี่หว่า ไม่ได้นอกใจเมียสักหน่อย"

"แต่มึงมีแฟนนะ ไหนมึงบอกกูว่าคบกับน้องฝนเป็นแฟน มึงควรให้เกียรติน้องเขาหน่อยไหมไอ้วิล ถ้าน้องฝนรู้เข้ากูว่าเขาก็คงจะทิ้งมึงไปอีกคนนั่นแหละว่ะ"

คิมหันต์ตักเตือนเพื่อนรักด้วยความหวังดี เพราะเขาเองมีโอกาสพบเจอกับปลายฝนอยู่บ่อยครั้ง ความน่ารักใสซื่อและศรัทธาในรักที่มีให้อนาวิล เขารู้สึกเสียดายแทนเหลือเกินที่หญิงสาวดันมอบให้ผิดคนเช่นนี้ เพื่อนรักตัวดีนี่ก็ไม่คิด ยังจะสนุกกับชีวิตเหมือนกับเด็กวัยรุ่น ทั้งที่อายุอานามก็ปาเข้าเลขสามสิบกว่าเข้าไปแล้ว

"อย่ามาสนเรื่องฉันกับฝนเลย ถ้าแกไม่พูดฝนก็ไม่รู้หรอกหน่า"

"แต่ความลับมันไม่เคยมีในโลกนะเว้ย ยิ่งความเลวของคนอย่างแก ฉันว่าสวรรค์คงไม่อยากเข้าข้างนักหรอกนะ"

"ไอ้คิม มึงเป็นเพื่อนกูนะไม่ใช่พ่อ อย่าทำมาเป็นสั่งสอนเลยจะดีกว่าว่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวน้องเขาจะรอนาน"

สองหนุ่มรีบเดินเข้าไปภายในร้านอาหารกึ่งผับบาร์ ที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยหรูและดูดีอยู่มากไม่น้อย

สาวสวยที่ดูดีมีรสนิยม เธอแต่งตัวมาออกเดตเหมือนกับว่าจงใจใส่มายั่วยวนใครแถวนี้ ร่างเพรียวระหงดุจนางพญากำลังนั่งจิบไวน์แดง นั่งไขว้ขาเชิดหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจในความสวย อนาวิลที่ชื่นชอบคนสวยทรงร้อนแรงอยู่แล้วเขาถึงกับต้องยิ้มกริ่มออกมาทันที

"ตามสบายนะ ขอตัวไปนั่งดื่มฝั่งโน้นก่อน" คิมหันต์กระซิบบอกเบา ๆ ก่อนจะเดินถอยห่างออกจากเพื่อนรักไปในที่สุด

อนาวิลเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนที่เขานัดพบอย่างไม่รอช้า และดูเหมือนกับว่าหล่อนคนนั้นก็ให้ความสนใจกับคู่เดตที่ถูกใจอยู่มากไม่ต่างกัน

"สวัสดีครับ ประกายดาวใช่หรือเปล่า?"

"ค่ะ ดาวเอง นี่คงเป็นพี่วิลสินะคะ"

ร่างอรชรที่ผ่านมีดหมอมาจนนับครั้งไม่ถ้วนยืนขึ้นเต็มความสูง พร้อมกับมือเรียวที่ยื่นออกไปข้างหน้า เพื่อจะจับมือทักทายตามธรรมเนียมตะวันตก ฝ่ามือหนาของอนาวิลก็ยื่นออกไปแตะสัมผัสเบา ๆ สายตาที่หญิงสาวตรงหน้าจ้องมองยิ่งถูกใจเขาอยู่ไม่น้อย แค่มองสบตาต่างคนก็ต่างเข้าใจกันได้ไม่ยาก อย่างนี้สิเขาถึงเรียกว่าคนศีลเสมอกันโคจรมาเจอพบเจอกัน

คิมหันต์ได้แต่จ้องมองภาพตรงหน้า เข้าใจกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ทันที เสียงโทรศัพท์ของอนาวิลที่ฝากเอาไว้กับเขาก็ส่งเสียงดัง ครืด! ครืด! ครืด! อยู่ในกระเป๋ากางเกง จนทำให้ต้องเสียมารยาทกดรับสายแทนเพราะเป็นเบอร์ของปลายฝน

"ฮัลโลครับ"

"พี่วิล พี่วิลช่วยฝนด้วย" เสียงที่เหนื่อยอ่อนบอกตามสายออกมาอย่างน่าสงสาร ทำให้คิมหันต์ถึงกับตกอกตกใจขึ้นมาอีกครั้ง

"น้องฝนเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น"

"ฝนปวดท้องมาก ฝน ฝนหายใจไม่ออกแล้ว" สิ้นสุดเสียงตอบรับ โทรศัพท์ก็ร่วงหล่นลงกับพื้นจนทำให้ได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดแจ๋ว

"น้องฝน ฮัลโล ฮัลโล เกิดอะไรขึ้นน่ะ" คิมหันต์ยังคงเรียกให้คนปลายสายขานรับ แต่ทว่าก็ไม่มีเสียงตอบกลับแต่อย่างใด จนเขาต้องรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งไปหาอนาวิลในทันที

"ขอตัวไอ้วิลสักครู่นะครับ" คิมหันต์ลากตัวอนาวิลออกมาเพื่อพูดคุยกันข้างนอกสองต่อสอง

"อะไร มีอะไรทำไมดูร้อนรนขนาดนั้น?"

"กูว่ามึงกลับไปดูน้องฝนหน่อยดีไหม เมื่อกี้น้องโทรมาบอกว่าปวดท้องหายใจไม่ออก แล้วก็ไม่มีเสียงพูดอะไรอีกเลย กูว่ามันต้องมีเรื่องว่ะ"

"แกก็ไปดูให้ฉันหน่อยสิ นี่คีย์การ์ดห้อง แกก็เห็นอยู่ว่าฉันไม่ว่าง" อนาวิลควักคีย์การ์ดสีดำใส่มือให้คิมหันต์ เพราะเขาคิดว่าคงไม่มีอะไรซีเรียสมากมายจนต้องรีบกลับไปดูด้วยตัวเองหรอก โรคผู้หญิงมีประจำเดือนที่เกิดขึ้นกับทุกเดือนไม่ใช่เรื่องแปลก เขาเห็นปลายฝนมีปัญหากับเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้งจนไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นเต้นเลยสักนิด

"ฝากด้วยนะคิม ฉันมีอะไรที่น่าสนใจให้ต้องไปทำมากกว่า"

สิ้นสุดการสนทนาอนาวิลก็เดินผิวปากเข้าไปข้างในอย่างคนอารมณ์ดี คิมหันต์ได้แต่มองตามพร้อมกับส่ายศีรษะให้ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังรถของอนาวิลที่จอดอยู่ไม่ไกล และรีบขับออกไปจากสถานที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

แค่เพียงไม่ถึงสิบห้านาทีจากร้านอาหารถึงคอนโดมิเนียมที่พัก คิมหันต์รีบเดินไปขึ้นลิฟต์ กดหมายเลขไปยังชั้นยี่สิบ ขาสูงยาวก้าวฉับ ฉับ ฉับ เดินตรงไปยังประตูห้องพักที่เขาเคยแวะมาสังสรรค์กับอนาวิลบ้างเป็นครั้งคราว คีย์การ์ดที่ถูกเจ้าของห้องยัดใส่มือให้ ถูกแตะลงบนสัญญาณควบคุมประตู ร่างกายของคนที่แน่นิ่งนอนอยู่บนพื้น ทำเอาคิมหันต์ถึงกับรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างที่นอนอ่อนระทวยไม่ได้สติ คราบเลือดที่ไหลอยู่บนขาเรียวคู่สวย คิมหันต์จึงต้องรีบอุ้มร่างของหญิงสาวตรงไปยังลิฟต์เพื่อพานำตัวส่งโรงพยาบาลในทันที

คิมหันต์ยังคงนั่งรอคอยที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนอกร้อนใจ แม้ในเวลาที่เจ็บป่วยปางตายขนาดนี้ มันควรจะเป็นอนาวิลที่มายืนเฝ้ารอหมอหน้าห้องไม่ใช่เขา แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อโทรติดต่อเพื่อนรักไม่ได้เพราะดันลืมเอาโทรศัพท์ของชายหนุ่มติดตัวมาด้วยนี่สิ

เกือบสิบนาทีนายแพทย์หนุ่มใหญ่ถึงได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน คิมหันต์รีบเดินเข้าไปถามข่าวคราวอย่างนึกเป็นห่วง

"คุณเป็นคุณพ่อเหรอครับ?" ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

"ผมเป็นเพื่อนของเธอครับ ปลายฝนเป็นยังไงบ้างครับหมอ"

"พอดีคนไข้เขาอยู่ในช่วงตั้งครรภ์แรกเริ่มครับ แต่ก็เสี่ยงกับการแท้งคุกคามอยู่มาก ดีที่มาโรงพยาบาลได้ทันเวลา"

"ท้องเหรอครับหมอ" สิ่งที่ได้ยินไม่ผิดเพี้ยนอย่างแน่นอน ปลายฝนท้องกับเพื่อนตัวดี เพื่อนที่มันกำลังเห็นผู้หญิงดีกว่าลูกและแม่ของลูกที่นอนเจ็บอยู่ตอนนี้

"ครับ ประมาณแปดสัปดาห์แล้ว ยังไงหมอต้องให้คนไข้แอดมิทที่นี่สักสองคืนเพื่อดูอาการก่อนนะครับ เดี๋ยวจะย้ายคนไข้ไปห้องพักพิเศษ ยังไงหมอขอตัวก่อน"

ลับหลังนายแพทย์ไป คิมหันต์ถึงกับยกมือขึ้นลูบใบหน้าตาเองอย่างอดไม่ได้ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป ในเมื่ออนาวิลไม่ได้คิดจริงจังกับปลายฝนถึงขั้นจะแต่งงานด้วย ชีวิตที่น่าสงสารของปลายฝนจะเป็นยังไงต่อ ถ้าเธอได้รับรู้ความจริงว่าคนที่เธอรักและเชื่อใจเขาทุกอย่างกำลังโกหกกันได้ทุกวี่ทุกวัน