ผมยืนคนกาแฟด้วยท่าทีซึมเหม่อ สายตาเลื่อนลอยไม่ได้โฟกัสสิ่งที่ทำอยู่ แต่กลับนึกย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อวานกับภาพจำอันเลือนลาง
เสียงปืนที่ดังขึ้นยังคงกึกก้องอยู่ในโสตประสาท ราวกับว่าผมเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ
น้ำเสียงอันแผ่วเบาที่เหมือนจะพูดเป็นประโยคอะไรสักอย่าง แต่กลับจับใจความไม่ได้ มันทำให้ผมพยายามจะปะติดปะต่อกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
แต่สุดท้ายผมก็ทิ้งความรู้สึกสับสนนั้นไป แล้วตื่นเช้ามาชงกาแฟให้เจ้าของบ้านแทน
“คุณภาค”
“หืม”
“กาแฟครับ”
ผมเดินไปวางกาแฟบนโต๊ะ ก่อนจะชำเลืองหางตามองเขาที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
ภาคชวินทร์ยืนอกผายไหล่ผึ่งกำลังจัดกระดุมแขนเสื้อ มีเนกไทสีเข้มที่ทำให้เขาดูดุดัน ทรงผมใส่เจลจัดทรงให้ดูดีราวกับพระเจ้าทรงปั้น
ผมอ้าปากค้างมองเขาตาไม่กะพริบ
สันกรามคมรับกับจมูกโด่งสันทัด เรียวคิ้วสีเข้มตัดกับนัยน์ตาสีเขียวหม่น รูปปากกระจับนุ่มนิ่มน่าฟัด ถอดแบบมาจ
