PARKCHAWIN TALK
โลกของเจ้าเด็กนี่คงสดใสมากเลยสินะ มองอะไรก็ยิ้มให้เขาไปหมด
คือว่าผมไม่ได้สัมผัสรอยยิ้มมานานมากแล้ว..
บางครั้งก็หลงลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองยิ้มจากใจจริงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ถ้าไม่นับรวมรอยยิ้มทางการเมืองสำหรับการทำงาน
ไม่ใช่ว่าผมไม่จริงใจเวลาทำงานร่วมกับผู้อื่น แต่บางครั้งผมก็แค่ยิ้มไม่ออก ทว่าก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเข้าไว้ เพื่อความสบายใจของคนรอบข้าง
มันยังคงเป็นอย่างนั้นเสมอมา.. ไม่เคยเปลี่ยน
SEAPLANE ที่นั่งจากฝั่งมาลงบนเกาะประมาณสี่สิบนาทีก็ถึง แต่เหมือนจะมีใครบางคนตื่นเต้นจนเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ เกาะเกี่ยวแขนผมอย่างลืมตัวอีกต่างหาก
ผมยกยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าไปมากับคนตรงหน้าที่ตื่นเต้นแม้กระทั่งผืนทรายบนเกาะ กระโดดเตาะแตะแล้วเหม่อมองท้องฟ้าด้านบนที่เมฆขาวเคลื่อนตัวไปบนอากาศอย่างเชื่องช้า
สดใสจนท้องฟ้าหม่นไปเลยนะขุนพล หึ
“หาอะไรกินก่อนมั้ย หิวหรือยัง”
“ผมอยากเห็นห้องมา
