แสนจะห่วง

1577 คำ
"ฟ้าใส" พอสลืมตาขึ้นเขาตวัดสายตาหันไปมองเลขาสาว "ฉันพยายามห้ามแล้วนะคะแต่เธอก็ไม่ฟัง" ปลาดาวบอกเธอรีบก้มหน้าลงพอกลัวจะโดนไล่ออก "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าพี่พอสไม่โกรธฉันหรอก" ฟ้าใสแสยะยิ้มก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มเขา "ทำอะไร...เมื่อกี้ทำอะไร!" พอสถามฟ้าใสด้วยน้ำเสียงเย็นชาเขาควรนึกถึงนับดาวที่หอมแก้มของเขาก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง "ทำบ้าอะไรเธอ!" ฟ้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อย พอสรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดแก้มตัวเอง เขาปรายตามองฟ้าใส "อะไรกันฟ้าใสแค่หอมแก้มเองทำไมต้องทำเหมือนโกรธด้วย" ฟ้าใสกอดอกเชิดหน้าหันหลังให้เขา เพื่อหวังจะให้เขามาง้อเธอ แต่ทว่าเขากับไม่สนใจแถมยังไล่เธอออกจากห้อง "ออกไป...ฉันจะทำงาน" "พี่พอส...ทำไมต้องไล่ฟ้าใสด้วย" "ฉันกำลังทำงานเธอไม่เห็นหรือไงและที่สำคัญฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน!....อย่าทำให้ทุกคนเข้าใจผิด" "แต่อีกเดี๋ยวก็เป็น" "นั่นเธอคิดไปเองฝ่ายเดียวต่างหาก" พอสชี้ไปที่ประตู "ออกไปฉันจะทำงาน" ฟ้าใสกำหมัดแน่นเธอเชิดหน้าเดินมานั่งลงบนโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะกอดอกเชิดหน้าไม่สนใจ "ฟ้าใส...ฉันใจดีกับเธอมามากแล้วนะ" พอสตวาดจนเลขาสาวตกใจเธอกลืนน้ำลายลงคอ "..." บอสโกรธแล้ว ตั้งแต่ที่ทำงานมาพึ่งจะเคยเห็นคุณบอสโกรธก็วันนี้ "ถ้าพี่พอสอยากให้ฟ้าใสไปให้พ้นหูพ้นตาละก็...ไปทานข้าวเป็นเพื่อนฟ้าใสจะได้ไหมคะ" พอสถอนหายใจเขารีบปิดแฟ้ม "ตกลง" "รักพี่พอสที่สุดเลย" "ห้ามหอม!" พอสหันมาพูดห้ามฟ้าใสที่กำลังเข้ามากอดเขา "ก็ได้" อย่างน้อยๆก็ได้ไปกินข้าวกับพี่พอสแล้ว สองชั่วโมงต่อมาที่ร้านอาหาร "พี่พอสช่างรู้ใจฟ้าใสว่าชอบร้านไหนที่สุด...ไม่ให้เรียกว่าคนพิเศษได้ยังไงจริงไหมคะ" "เธอเลือกเองไม่ใช่เหรอ" ฟ้าใสกัดริมฝีปากนึกโกรธที่เขายังคงพูดจาเย็นชากับเธอ "พี่พอสอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ" "แล้วแต่เธอ" พอสกอดอกเขาปรายตามองไปรอบๆก่อนจะมาหยุดที่มือถือแล้วยิ้มกว้างให้กับรูปหน้าจอมือถือรูปนับดาวในชุดนักเรียน "...." เธอเลิกงานหรือยัง "ขอไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง" พอสลุกขึ้นเขารอคำตอบของฟ้าใส "พี่พอส...โอ๊ยมันอะไรกันนักหนา" เธอบ่น พอสที่เดินออกมานอกร้านเขาพยายามโทรหานับดาวแต่เธอก็ปิดเครื่อง "ปิดเครื่องเหรอ....ทำไมต้องปิดเครื่อง" หรือว่ากวนหัวหน้าดุ เลยปิดเครื่อง เฮ้อ แล้วทีนี้จะรู้เหรอว่าเลิกงานตอนไหน พอสเท้าสะเอวเขาเป็นห่วงนับดาว จนเอาแต่ก้มมองนาฬิกาหากเขาหันกลับมามองในร้านก็จะเห็นนับดาว สาวน้อยแสนขยับทำงานหาเงินเก็บเล็กผสมน้อยเพื่อหาเงินไปซื้อของที่เธออยากได้ "โอ๊ยพี่พอสทำอะไรอยู่เนี่ย...ทำไมยังไม่มาอีก" หรือว่าจะแอบกลับบ้านไปแล้ว ไม่หรอกพี่พอสไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ทำไมไม่เข้ามาสักที ฟ้าใสกัดริมฝีปากแน่นเธอมองหาพอสจนทั่วร้านก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้านโดยที่ก้มหน้าก้มตาเอาแต่ดูมือเธอจนไม่สนใจว่าใครอยู่ตรงหน้า "ว๊าย" ฟ้าใสกรีดร้องตกใจเมื่อเธอเดินชนนับดาวทำให้ชุดเดรสสายเดียวตัวโปรดเลอะน้ำซุป "ขอโทษนะคะ...พี่เป็นอะไรมากรึเปล่า" นับดาวรีบใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดให้ฟ้าใส "นี่...เธอรู้ไหมว่าเสื้อฉันตัวนี้มันแพงมากแค่ไหน" "ขอโทษด้วยนะคะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" นับดาวก้มหน้า "ไม่ได้ตั้งใจ...ถ้าตั้งใจเธอคงทำเลอะกว่านี้ใช่ไหมห่ะ" ฟ้าใสผลักอกนับดาวจนเธอเซล้มไปโดนหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดได้ทีจนมันหกโดนมือของเธอ "ร้อน....ร้อน" "สมน้ำหน้าเธอทำฉันก่อนก็ต้องเจอแบบนี้แหละ....โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ" ฟ้าใสแสยะยิ้มก่อนที่เธอจะหยิบแก้วน้ำแล้วสาดใส่หน้านับดาว "ฉันขอโทษคุณไปแล้วนะคะ" แสบ ทั้งร้อน ทำยังไงดีใครก็ได้ช่วยพาหนูไปหาหมอที "ขอโทษ...จะบอกรังแกเธอเหรออ๋อคงอยากจะได้เงินจากฉันสิ" ฟ้าใสไม่สนใจว่าคนในร้านจะมองเธอแบบไหน นับดาวหลับตาลงเมื่อฟ้าใสปาเงินใส่หน้าเธอ "นี่เงินค่ารักษา....เอาไปใช้สำหรับคนจนๆอย่างแก" ตุบ ฟ้าใสเดินชนไหล่นับดาวเธอหันไปมองทุกคนในร้าน "มองอะไร...มันโง่เองช่วยไม่ได้" "เกิดอะไรขึ้น" ฟ้าใสชะงัก เธอรีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางก่อนจะเดินไปควงแขนพอส "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ....ว่าแต่พี่พอสทำอะไรอยู่ปล่อยให้ฟ้าใสรอตั้งนานไม่น่ารักเลยนะคะ" ฟ้าใสยิ่งคำหวานใส่เขา แต่ทว่าพอสกับจับแขนเธอออกสายตาของเขามองไปที่แผ่นหลังแสนคุ้นเคยตรงหน้าก่อนจะก้าวขายาวๆเข้าไปหา "นับดาว" นับดาวหันมามองเขาทั้งน้ำตามือข้างหนึ่งจับแขนที่โดนน้ำซุปลวก "ลุงพอสหนูร้อน" พอสก้มลงมองแขนกับมือของเธอที่แดงจนน่ากลัวเขารีบเข้าไปจับมันไว้แล้วถาม "ทำไมถึงเป็นแบบนี้....ใครทำ...ใครทำหนูเรื่องบ้าอะไรเนี่ย" พอสกัดฟันหรอกเขาหันกลับไปมองฟ้าใสแล้วหันกลับมามองนับดาวที่ตอนนี้ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ฟ้าใสทำเองก็มันเดินไม่ดูมาชนฟ้าใส...จนชุดตัวโปรดฟ้าเลอะไปหมดโดนแค่นั้นมันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ" "น้อยเกินไป...เธอบ้าหรือไงไม่เห็นเหรอว่านับดาวเจ็บมากกว่าเธอ...เป็นเธอต่างหากที่ต้องขอโทษนับดาวไม่ใช่นับดาวขอโทษเธอ!" พอสตวาดเสียงดัง ฟ้าใสชะงัก "พี่พอสกล้าดุฟ้าใสเพราะมันเหรอคะ...แล้วทำไมต้องใกล้ชิดกับมันด้วยที่สำคัญฟ้าใสให้เงินมันไปแล้ว" "ลุงพอสหนูเจ็บ" นับดาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาเธอร้องบอกพอสด้วยน้ำตาเลอะแก้มพอสรีบอุ้ม "เดี๋ยวฉันจะพาไปหาหมอนะ....ห้ามเธอทำอะไรกับมันเด็ดขาด" นับดาวพยักหน้าร้องไห้ก่อนจะซบหน้าลงอกแกร่งมือข้างหนึ่งโอบลำคอพอสไว้แน่น ฟ้าใสรีบขวาง "พี่พอสปล่อยมันลง....ทำไมต้องแคร์มันด้วยให้เงินมันไปก็จบ...พี่มากับฟ้าใสนะต้องตามใจฟ้าสิ" "....." ลุงพอสรู้จักเธอเหรอ พวกเขามาทานข้าวด้วย "หลีกไป" "ฟ้าใสไม่หลีกพี่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าฟ้าใสได้ไง" "นับดาวไม่ใช่คนอื่น!" พอสตวาดเขาเดินชนฟ้าใสออกจากร้านอย่างรวดเร็ว "ลุงพอสแขนหนูจะเป็นอะไรไหม" "เธอไม่ต้องห่วงฉันจะรีบพาไปหาหมอ" พอสรีบวิ่งไปที่รถ เขาไม่สนใจเสียงของฟ้าใสที่ตะโกนเรียกเขาอยู่ข้างหลัง "มันทั้งร้อนทั้งแสบไปหมดแล้ว" จุ๊บ พอสโน้มมาจุ๊บที่หน้าของเธอ "หยุดร้องไห้" เขากระซิบบอกเธอก่อนจะรีบขับรถพาไปหาหมอ ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงโรงพยาบาล นับดาวนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยพอสนั่งอยู่ข้างเตียง "ลุงพอส" เสียงของเธอทำให้พอสยิ้มกว้างเขากุมมือเธอแน่น "ฟื้นแล้วเหรอ...พอมาถึงโรงพยาบาลเธอก็หมดสติไปเลยรู้ไหมว่าฉันห่วงเธอมากแค่ไหน" นับดาวก้มลงมองแขนของเธอก่อนจะร้องไห้เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่มือและแขน "หนูขอโทษเธอแล้ว" "เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ....ฉันอยากรู้ว่าเธอหายเจ็บแล้วหรือยัง" น้ำเสียงของเขาที่ดูห่วงใยทำให้นับดาวเผลอยิ้มออกมาก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะหุบลงเพราะจำได้ว่าเขามากับฟ้าใส พอสขมวดคิ้ว "ทำไมทำหน้าแบบนั้นเมื่อกี้นี้ยังยิ้มอยู่เลย" "เธอเป็นแฟนลุงพอสเหรอคะ" เธอทำถามเขา "ไม่ใช่" "แล้วทำไมถึง" นับดาวก้มลงมองนิ้วของเขาที่เกลี่ยริมฝีปากของเธอก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแดงเขินอาย พอสก้มลงจูบปากเธอเขาผละออกอย่างเสียดาย "เธอต่างหากที่ฉันอยากเรียกว่าแฟน..เธอรังเกียจคนแก่อย่างฉันรึเปล่า" นับดาวส่ายหน้าพอสยิ้มมุมปาก "หนู...หนูก็แอบหลงรักลุงพอสอยู่นิดๆ" นับดาวรีบจับผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแต่พอสก็ดึงมันออกแล้วก้มลงจูบที่ริมปากอวบชมพูหวาน "ถ้าอย่างนั้นมาเป็นแฟนกันไหม"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม