เล่ห์ร้ายดวงใจรัก ตอนที่ 5
1619 คำ
แล้วพอกลับมาผมก็เห็นเธอยืนตัวแข็งอยู่ที่มุม คงจะกลัวผมแหละ นี่ผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยจริงดิ แล้วอีกอย่างผมเพิ่งช่วยเธอมาจากพวกเดนนรกนั่นด้วยนะยังจะกลัวผมอีกเหรอ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“นี่จะยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆเหรอ”
เธอไม่ตอบครับ ได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“ตามใจ อยากยืนก็ตามใจ”
ผมไม่ได้ว่าอะไรเธอครับ แต่ก็แค่กลัวเธอจะเมื่อย แต่ในเมื่อเธอชอบผมก็ไม่ขัด ส่วนผมก็เดินไปหยิบ อุปกรณ์ทำแผลที่วางไว้บนหลังตู้เย็นของม่านรูดมาวาง และทำแผลที่แขน แต่มันไม่ถนัดไง ก็จะดูยากลำบากหน่อยๆ แต่สงสัยเธอจะรำคาญลูกตามั้งครับเธอเลยค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียงช้าๆ
“ดวงใจทำให้นะคะ”ผมก็แอบตกใจนะ แต่ในเมื่อเธออยากทำให้ผมก็ไม่ขัดหรอก
“อืม เอาซิ”
เธอค่อยๆทำแผลให้ผมช้าๆและเบามือที่สุด เธอดูเป็นเด็กเรียบร้อยมากเลยนะ เรียบร้อยน่าทะนุถนอมยังไงไม่รู้ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน และใบหน้าของเธอมันยังรู้สึกว่ามองไม่เบื่อจริงๆ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมอยากมองหน้าผู้หญิงนานๆด้วย
“เสร็จแล้วคะ”
“ขอบใจ”
“ดวงใจต่างหากละคะที่ต้องขอบคุณพี่ ถ้าไม่ได้พี่ ดวงใจคงแย่ไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วถามจริงไปทำอะไรข้างโรงเรียน รู้มั้ยว่าแถวนั้นมันลับตาคน มันอันตราย”
“ดวงใจไม่รู้คะ พอดีเพื่อนดวงใจส่งไลน์มาบอกว่าให้ไปหามีเรื่องจะคุยด้วย ที่จริงดวงใจต้องเข้าโรงเรียนแล้ว แต่ดวงใจก็คิดว่าแปบเดียวเลยให้ลุงขับรถจอดหน้าโรงเรียนแล้วดวงใจก็ไปตามนัด”
“เชื่อคนง่ายเนอะ”
เธอเงียบครับ แถมยังก็มหน้างุดเลย ผมจึงค่อยๆช้อนคางเธอขึ้นมาเธอดูตกใจนะ ทำอย่างกับไม่เคยถูกผู้ชายจับตัวอย่างงั้นแหละ
“ยิ้มซิ จะทำหน้าตาเศร้าทำไม เธอไม่เป็นอะไรแล้วฉันช่วยเธอมาแล้ว เลิกนึกถึงมันได้แล้วนะ”
ผมพยายามปลอบใจเธอ เพราะผมรู้ว่าเหตุการณ์ที่เธอเจอคราวนี้มันหนัก และมันจะเป็นบาดแผลในใจของเธอไปอีกนานเลย
“ดวงใจกลัวคะ”
“ฉันรู้ แต่พวกมันจะไม่มาใกล้เธออีก ฉันสัญญา ฉันจะจัดการให้”
“จัดการยังไงคะ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าเธอจะปลอดภัยก็แล้วกัน”
“คะ ขอบคุณนะคะ”
เธอค่อยๆยิ้มมาให้ผม ผมเหมือนถูกสะกดยังไงยังงั้น เธอน่ารักมากครับ น่ารักจนอยากจะได้มาครอบครองเลย บ้าเอ้ย คิดบ้าอะไรของแกวะไอ้ไวย นี่มันเด็กมัธยมนะ ผมจึงสลัดหัวเบาๆก่อนที่จะพยายามดันตัวเองให้ออกห่างจากเด็กน้อยคนนี้
“ว่าแต่ บ้านเธออยู่ไหนเหรอ ฉันจะได้ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวดวงใจให้คุณพ่อมารับก็ได้”
“ที่ม่านรูดเนี้ยนะ จะดีเหรอ”
เธอหน้าแดงกล่ำขึ้นมาเลยครับ ให้ตายเหอะ น่ารักเป็นบ้า
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอนั่นแหละ ง่ายกว่ากันเยอะ”
“ก็ได้ค่ะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรคะ ดวงใจจะได้เรียกถูก”
“พี่ชื่อไวยลักษณ์ เรียกไวยเฉยๆก็ได้”
“ค่ะพี่ไวย”
จู่ๆทุกอย่างก็เงียบลงในทันที เงียบจนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่แม่งเต้นแรงชิบ ผมยอมรับเลยนะว่าผมคิดเรื่องอย่างว่ากับเด็กคนนี้ ก็เธอทั้งน่ารัก น่ากอด มันน่าทำทุกอย่างเลย แต่ความสดในและความไร้เดียวสาของเธอมันกลับทำให้ผมไม่กล้าที่จะแตะต้อง ถึงแม้ใจแม่งโคตรอยากกดเธอลงไปบนเตียงเลยก็ตาม แบบนี้ไม่ได้การ ผมต้องรีบทำอะไรซักอย่างละเพื่อหยุดความคิดชั่วๆนี้
“แล้วนี่หิวรึยัง เดี๋ยวพี่จะได้สั่งข้าวมาให้”
“ไม่เป็นไรคะ”
“กินไปเหอะ กว่าฝนจะหยุดกว่าผ้าจะแห้งคงอีกนาน เดี๋ยวหิวแย่นะ”
ผมเหล่ตามองคนตัวเล็ก เธอมีท่าทางคิดหนักเลยนะ
“งั้นดวงใจเอาข้าวไข่เจียวค่ะ”
ตอบได้โคตรมั่นใจมาก ผมนี่ชะงักไปพักใหญ่เลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีคนอยากกินข้าวไข่เจียวอยู่อีก
“นี่ไม่ต้องเกรงใจพี่นะ พี่เลี้ยงได้ สั่งมาเลย”
“ดวงใจไม่ได้เกรงใจค่ะ แต่ดวงใจอยากินข้าวไข่เจียวจริงๆ”
ผมว่าเด็กคนนี้มีอะไรให้ผมแปลกใจได้อีกเยอะเลยนะ โคตรน่าสนใจและน่าค้นหามากๆ
“โอเคๆ ข้าวไข่เจียวก็ข้าวไข่เจียวเดี๋ยวพี่สั่งให้ละกัน”
ผมจัดการโทรสั่งอาหารให้ดวงใจ รวมไปถึงของผมด้วยอย่างน้อยกินแก็หิวก็ยังดี แล้วไม่นานอาหารของผมกับดวงใจก็มาส่ง ดวงใจชะเง้อมองของผมใหญ่เลย ทำเอาผมอดขำกับท่าทางของเด็กน้อยไม่ได้เลยจริงๆ
“มองอะไรเหรอ”
“เอ่อ ป่าวค่ะ ดวงใจไม่ได้แอบมองนะคะ แต่ของพี่ไวย แกงอะไรเหรอคะ”
ผมก็มมองข้าวของตัวเองก่อนที่จะเงยไปจับหัวดวงใจโยกไปมาแต่ดูเหมือนดวงใจจะยังไม่ค่อยไว้ใจผมเท่าไหรนะเธอรีบเอียงหัวหนี แต่ผมก็เข้าใจแหละว่าเราเพิ่งรู้จักกัน
“อะไรของเรา เนี้ยเขาเรียกกระเพราะเนื้อ พี่แค่ชอบกินพริกมากก็เท่านั้นเอง เธอเหอะ ทำไมไม่กินเผ็ด”
“ดวงใจ กินเผ็ดไม่เก่งคะ กินเผ็ดมากดวงใจจะปวดท้อง”
“เหรอ งั้นก็แปลว่าเธอนะพลาดของอร่อยแบบสุดๆไปเลย”
หลังจากพูดขิงใส่ดวงใจผมก็ตักข้าวขึ้นมากินต่อหน้าเลย ทำเอาดวงใจกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ก่อนที่จะก็มลงกินข้าวของตัวเอง ผู้หญิงอะไร ทำอะไรก็ดูดีไปหมด ขนาดกินข้าว มันยังทำให้ผมละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย เธอมีเสน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก
“ไข่เจียวของดวงใจก็อร่อยค่ะ”
“เหรอ กัดฟันพูดปะเนี้ย”
“ป่าวนะคะ ดวงใจพูดจริงๆ ถ้าพี่ไวยไม่เชื่อลองชิมก็ได้นะคะ”
ดวงใจเงยหน้ามาจ้องมองผม ดวงตาคู่งามดูจริงจังจนผมเผลอขำเลย กะอีแค่อร่อยรึเปล่าแค่เนี้ยถึงกับต้องจริงจังเบอร์นี้เลยจริงดิ
“อะๆ อร่อยๆก็อร่อย พี่ไม่แย่งหรอก กลัวคนแถวนี้ไม่อิ่ม”
ดวงใจเผลอยิ้มให้กับผม ก่อนจะก็มลงกินข้าวไข่เจียวที่ถืออยู่ต่อ แล้วหลังจากเสร็จเรียบร้อยผมก็นอนเล่นโทรศัพท์ ส่วนเธอก็เอาหนังสือขึ้นมาตากผึ่งแอร์ เนื่องจากหนังสือทั้งกระเป๋าเปียกฝนหมดเลย จะว่าไปผมก็เล่นโทรศัพท์ไม่รู้เรื่องหรอกนะ เพราะเล่นไป ชำเลืองมองเธอไปด้วย เหมือนคนโรคจิตเลย
แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็น ผมที่เผลอหลับก็ต้องตกใจตื่นเมื่อแม่บ้านมาเคาะประตูเรียกเนื่องจากเสื้อผ้าของผมกับดวงใจต่างแห้งสนิทเรียบร้อย แล้วพอรับชุดจากแม่บ้านมาได้ ผมจึงส่งมันให้เธอ สีหน้าเธอดูดีใจมากนะที่จะได้ใส่เสื้อผ้าแล้ว แล้วซักพักเธอก็เปลี่ยนชุดแล้วออกมายืนยิ้มให้ผม
“ไปบ้านเลยมั้ย”ผมเอ่ยถามขณะที่ตัวเองกำลังแต่งตัว ส่วนคนตัวเล็กก็อยู่ในห้องน้ำครับ
“คะ ดวงใจคิดว่าป่านนี้ที่บ้านคงจะตามหาดวงใจกันทั่วแล้ว”
“อืม งั้นก็ไป ว่าแต่ โทรศัพท์พังรึเปล่า”
ผมหยิบโทรศัพท์ของดวงใจขึ้นมาพลิกดู คือน้ำนี่ไหลออกจากเครื่องเลยนะ นี่ไม่ต้องรอคำตอบเลยก็รู้ว่าพังครับ
“น่าจะพังคะเพราะดวงใจเปิดไม่ติดเลย”ดวงใจเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะมองมายังโทรศัพท์ของตัวเองที่อยู่ในมือผม
“น้ำไหลออกจากเครื่องขนาดนี้ถ้าไม่พังนี่ก็สุดยอดแล้วนะ งั้นก็ช่างมันเหอะ ไปขึ้นรถ เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน”
เธอรีบเก็บข้าวของอย่างไวเลยก่อนที่จะออกมารอผมที่ด้านนอก ผมจัดการจ่ายค่าห้องเสร็จสรรพก็รีบพาเธอขับออกมาทันที ตอนนี้มืดมากแล้วครับ น่าจะ 2 ทุ่มเห็นจะได้ ผมขับไปเรื่อยๆตามที่เธอบอก น้ำเสียงเธอออกจะงงๆหน่อยๆนะ ดูแล้วน่าจะหลงทางครับ ผมจึงจอดรถ แล้วหันไปถามเธอ
“นี่ตกลง มีบ้านจริงปะเนี้ย”
“มีจริงซิคะ”
“แล้วทำไมจำบ้านตัวเองไม่ได้ละ”
“ก็ ดวงใจไม่เคยไปไหนคนเดียวนี่คะ ปกติ มีคนพาไปตลอดเลยค่ะ”
“ให้ตายเหอะลูกคุณหนูมันเป็นแบบนี้เองซินะ งั้นมานี่ จดเลขที่บ้านมา จำได้รึเปล่าว่าเลขที่บ้านตัวเองอ่ะ ว่าเลขอะไรยังไง”
“จำได้คะ”
เธอจึงยื่นบัตรประชาชนให้ผม ที่รู้เลยครับว่าที่ไหน ผมถึงได้พาเธอไปถูก ผมพาเธอมาจอดที่หน้าบ้าน ที่ตอนนี้ด้านในมีตำรวจอยู่เต็มบ้านไปหมด แถมบ้านเธอก็ไม่ใช่บ้านอีกด้วยเรียกว่าคฤหาสถึงจะถูกนะ ใหญ่โตเว่อร์วังสุดๆ
- ผู้เขียน
