เราทิ้งตัวในห้องน้ำพร้อมกับร้องไห้โฮเลย ที่จริงถ้าพี่ไวยเกลียดเราขนาดนี้ ฆ่าเราเลยก็ได้ พี่วิจะได้พอใจ ส่วนพี่ไวยก็จะได้มีความสุขไปกับพี่กาน จะเก็บเราไว้ทำไมอีก เราร้องไห้จนเหนื่อย ก่อนจะรู้ว่าเราอยู่ในนี้นานๆไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะเป็นไข้ เราจึงคลานออกมากินอาหารที่เหลือต่อ และเดินกลับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและทิ้งตัวนอน
จนเวลาผ่านไป จนถึงกลางคืน พี่ไวยก็เข้ามาหาเราเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้ เราไม่มีแรงแม้กระทั่งจะพูด แต่ดูเหมือนพี่ไวยจะไม่สนใจเลยว่าเราเป็นยังไง พี่ไวยเริ่มถอดเสื้อผ้าเราออกแล้วไซร์ไปตามร่างกายเรา แต่เรานิ่งมาก ยิ่งพี่ไวยกัดเรายิ่งนิ่ง ไม่ใช่ว่าเราไม่เจ็บนะ แต่เราไม่มีเรี่ยวแรงต่างหาก ทำให้พี่ไวยเริ่มผิดสังเกตุ เขาจึงหยุการกระทำทั้งหมดที่ทำกับเรา
“ดวงใจเป็นอะไร ทำไมเงียบไปแบบนี้”
อยากอยากตอบนะ แต่เราบังคับร่างกายตัวเองไม่ได้ ทำให้พี่ไวยยิ่งเขย่าเราแรงขึ้น และแรงขึ้นไป
