ขณะที่เรากำลังคุยกับหมอ เสียงพี่ไวยก็ยังคงเรียกหมอไม่หยุด แถมยังอาละวาดพังข้าวของข้างหน้าบ้านจนได้ยินเสียงโครมคราม ดังลั่นไปหมด
“ดวงใจยอมรับนะคะ ว่าตอนนี้ดวงใจก็ยังรักพี่ไวยอยู่ แต่ ดวงใจก็เกลียดพี่ไวยไปด้วยในเวลาเดียวกัน”
“ก็ทั้งรักทั้งเกลียดใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“แล้วจะเอายังไง ไม่ลงก็ได้นะ เดี๋ยวหมอไปจัดการกับมันเอง”
หมอ จับที่หัวเราเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป และพอดีกับที่หน้าต่างของห้องที่เรานอนอยู่กันตรงกับหน้าบ้าน เราจึงค่อยๆขยับตัวเพื่อที่จะลงจากเตียงและไปที่ระเบียง แต่เรากลับรู้สึกเจ็บท้องมากๆ และเราก็เพิ่งรู้ว่าเราใส่ผ้าอนามัยด้วย สงสัยหมอจะใส่ให้เรา แต่หมอก็คือหมอสู ยังไงก็คงเห็นแบบนี้มาเยอะแหละ อย่าอายไปเลยดวงใจ
เราสะบัดหัวเพื่อไล่ความอายออกไป ก่อนจะเอาเสาร์น้ำเกลือเดินไปที่ระเบียง ซึ่งตอนนี้หมอกับพี่ไวยกำลังเผชิญหน้ากันเลย โดยมีพี่กานยืนอยู่ไม่ห่าง นี่นะ
