CHAPTER 1
1251 คำ
CHAPTER 1
เนวนายนต์ (4)
ทิศเหนือ: มีเรื่องอีกแล้ว?
บูรพา: ใครโปรดระบุ
ทิศใต้: จะมีใครถ้าไม่ใช่น้องมึง
บูรพา: อ้อ.. แต่น้องกูก็น้องพวกเฮียมึงไม่ใช่เหรอ @พายัพ แล้วทำไมไอ้นี่มันตัวตึงกาญจนบุรีจังวะ
Read 4
ทิศใต้: มันหายหัวไปไหน
ทิศใต้: กวนตีนชิบหาย อ่านไม่ตอบ
ทิศเหนือ: ตึงใส่หมดทุกคนยกเว้นหนึ่งคนเท่านั้นจะทำให้มันหายตึงได้
พายัพ: ไหนเอามาดูหน่อยเฮียเหนือ
Read 4
ทิศเหนือยกยิ้มขึ้นตรงมุมปากอย่างช้าๆ เมื่อสายตาได้เห็นและอ่านข้อความประโยคล่าสุดในโทรศัพท์จากน้องชายคนสุดท้องที่ไม่ว่าจะแสนร้ายกาจยังไงหากใช้ไม้ตายเป็นคนๆ นี้ยังไงมันก็ต้องหยุดและวางทุกอย่างลงหมดอย่างสงบ ถึงหาได้ยากคนที่จะมาหยุดเสือร้ายอย่างมันแต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้เสียหน่อย
จากที่อ่านตลอดและไม่เคยตอบกลุ่มไลน์ของครอบครัว ประโยคแรกที่พายัพมันส่งมานั้นทำให้ทุกคนหยุดชะงักเพราะนานๆ ครั้งจะได้เห็นเพียงสักครั้งเดียว พายัพยังไงก็ยังเป็นพายัพอยู่วันยังค่ำ ไม่สนหัวใครไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่หัวหงอกหรือว่าหัวดำ ใส่ได้เป็นใส่ ดุได้เป็นดุ งัดได้เป็นงัดและที่สำคัญที่สุดไม่เล่นลอบกัดแต่จะเล่นซึ่งๆ หน้าให้อีกฝ่ายหมดปัญญาสู้
ทิศเหนือ: อยากเห็นก็มาเอาเอง
พายัพ: มันไปได้ที่ไหนกันล่ะ
ทิศเหนือ: งั้นก็แล้วแต่
พายัพ: เฮียเหนือ!
ทิศเหนือ: ไม่ส่ง
ทิศเหนือ: ย้ำยังไงก็ไม่ส่ง
ทิศเหนืออยากลองงัดกับน้องชายดูบ้าง
ทิศเหนืออยากรู้ว่าจะเป็นยังไง
ถึงจะรับรู้พฤติกรรมน้องชายมาบ้างว่าเป็นคนยังไง คำว่าตัวตึงมันไม่ได้มาเล่นๆ หรอก เพราะสำหรับพายัพทุกอย่างไม่มีคำว่าเล่น ทุกอย่างเกิดขึ้นมาหมดแล้วทั้งความสำเร็จแล้วก็ความผิดพลาด ทิศเหนือไม่ได้อยากงัดข้อแต่เขาก็มีเหตุผลของการกระทำเช่นกัน
บูรพา: แล้วมึงไปทำอะไรมายัพ เตะปากคนเหรอ
ทิศเหนือ: ยิ่งกว่านั้น วีรกรรมน้องชายมึงจากที่ผ่านมาทำได้เยอะกว่านี้
ทิศใต้: คืออะไร บอกมา
พายัพ: ไม่เตะเข้าปากจนสลบก็บุญแล้ว
พายัพ: คนเหี้ยอะไรแม่งด่าเหี้ยยังสงสารเหี้ยเลย
พายัพ: อีกครั้งมันโดนลูกปืนยัดปากลงโลงแน่
บูรพา: ตัวตึงกาญจนบุรีไม่เกินจริง
ทิศใต้: เยี่ยมไปเลยน้องกู
พอได้อ่านข้อความประโยคพวกนั้นรอยยิ้มเยาะก็เกิดขึ้นทันทีอีกครั้ง รอยยิ้มที่นานๆ จะเกิดขึ้นในแต่ละครั้งซึ่งก็หาได้ยากจากคนที่ชื่อทิศเหนืออีกเช่นกัน มีไม่กี่อย่างที่ทำให้พายัพน้องชายคนสุดท้องร้อนรนหลุดได้ขนาดนี้และก็คงเป็นเรื่องเดิมๆ จากคนเดิมๆ อีกนั่นแหละมันเดาได้ไม่ยากสามารถมองเข้าไปแค่นิดเดียวแต่เห็นได้อย่างทะลุปุโปร่ง แต่อย่างน้อยปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็จบลงไปเรียบร้อย
เรียบร้อยด้วยส้นตีนของพายัพ
ก็อย่างที่บูรพาบอกมันเป็นตัวตึงของกาญจนบุรี ไม่ลงให้ง่ายๆ หากได้ขึ้นแล้ว
ไอ้คนโดนก็โชคร้ายไปเท่านั้น
“อเมริกาโน่ได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ร่างสูงโปร่งเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนด้านหลังถือว่าจบบทสนทนาเป็นที่เรียบร้อยจากนั้นใช้มืออีกข้างคว้าแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มนิดหนึ่งก่อนเดินออกมาจากร้าน ในเวลาบ่ายสี่โมงเย็นกาแฟอีกแก้วหนึ่งถัดจากตอนเช้าถือว่าเป็นอะไรที่เล็กน้อยมากเพราะมันแทบไม่มีผลอะไรเลยนอกจากจะอัดดื่มเข้าอีกสองแก้วแล้วเพิ่มช็อต
ความเป็นธรรมชาติของทิศเหนือทำให้หลายสายตาจดจ้องมองเป็นศูนย์รวมเดียวกันตั้งแต่เจ้าตัวได้เคลื่อนไหวร่างกายด้วยการก้าวเท้าเข้าไปในร้านกาแฟจนกระทั่งถึงเวลาเดินออกมาก็ยังทำให้สายตาทุกคู่จ้องมองอย่างไม่ละเลิกด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งร้อยแปดสิบห้าสำหรับส่วนสูงหรือการแต่งกายที่มีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสามเม็ดสอดทับชายเสื้อเข้าไปในกางเกงยีนสีดำเพิ่มนาฬิกาเรือนแพงบนข้อมือเพียงเท่านั้นแต่มันกับยิ่งทำให้น่ามองจากคนอื่นๆ
ไม่ใช่ว่าคนโดนมองจะไม่รับรู้ถึงสายตาที่มุ่งเข้ามายังตัวเองเพียงแค่ว่ามันคือความชินชาเป็นเสียแล้ว เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเป็นปกติไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือว่าในตอนนี้ ทุกช่วงวัยที่ทิศเหนือผ่านมาไม่ว่าจะเป็นช่วงเรียนมัธยม ช่วงเรียนมหาลัยหรือว่าช่วงวัยในการทำงาน
เป็นแบบนี้ตลอด
เป็นแบบนี้ทุกครั้ง
จนต้องบอกว่าชินชา มันไม่แปลกอะไร
รถสัญชาติยุโรปสีดำมันวาวเคลื่อนที่ออกไปจากปั้มน้ำมันแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงราย จังหวัดที่ตั้งอยู่เหนือสุดของประเทศไทยและมีธุรกิจที่เรียกได้ว่าเป็นอาชีพของทิศเหนือนั้นตั้งอยู่ในจังหวัดนี้ด้วย จึงไม่แปลกหากทุกครั้งหลายคนมักเจอเขาที่นี่เสมอ
การเคลื่อนตัวของรถประกอบกับเพลงสากลที่ถูกเปิดฟังระหว่างทางทำให้เขาไม่รู้สึกว่าจนเกินไป ไม่ใช่ครั้งแรกกับการเดินทางลงจากที่ราบสูงเพียงคนเดียวทว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ จะถือว่าปกติเขาก็ยอมรับแต่โดยดีอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
ภูมิลักษณะของประเทศเริ่มเปลี่ยนไปตามถนนจากที่ค่อยเคลื่อนตัวจากบรรยากาศสองข้างทางที่เต็มไปด้วยไร่พืชผลไม้เมืองหนาวกลายเป็นบ้านคน ตลาดบ้างกระทั่งตอนนี้เป็นทางเข้าของจุดหมายที่เรียกว่าสนามบิน ลานกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตามีเครื่องบินลงจอดไม่เว้นในแต่ละวันนี้ นี่คือธุระที่ต้องทำในวันนี้
Rr…
“ว่า?”
[มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ยไอ้เหนือ]
“มาถึงแล้ว ทำไม”
[เปล่ากูกลัวน้องกู...]
“โดนทิ้ง”
[ไอ้สัส น้องกูใส่...]
“เออกูรู้แล้ว บอกให้น้องมึงตรงเวลาด้วย กูไม่ว่างทั้งวันหรอกนะ”
[มันรอที่ร้านกาแฟทางออกครึ่งชั่วโมงแล้ว]
“ดีอย่างน้อยก็มีมารยาทมากกว่ามึง”
ไม่รอให้อีกฝ่ายได้เอ่ยประโยคตอบทิศเหนือก็วางสายไปในทันทีก่อนมุ่งหน้าเข้าไปในร้านกาแฟตรงทางออกของสนามบินสถานที่ที่พึ่งได้รับรู้มา ช่วงนี้การท่องเที่ยวกลับมาเป็นปกติแล้วแต่ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นักเพราะเป็นวันทำงานไม่ได้ตรงกับวันหยุดจึงพอทำให้สายตาได้โฟกัสไปในสิ่งที่ได้เป็นข้อมูล
ใส่เสื้อสีขาว กางเกงยีนสีดำ กระเป๋าชมพู
มีแค่คนเดียวที่ในตอนนี้สายตาของทิศเหนือได้ไปโฟกัส คนนี้แน่ๆ
เพราะอีกฝ่ายพอเห็นเขาก็รีบลากกระเป๋าเดินตรงเข้ามาในทันทีเช่นกัน
“พ่อเลี้ยงทิศเหนือใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อหนาวค่ะ”
คนนี้เหรอที่ไอ้รามกลัวทิ้ง
หึ... ทิ้งไม่ลงหรอกตาแป๋วขนาดนี้
ตัวก็เล็กขนาดนี้จะทิ้งก็ยังไงอยู่ เอาเป็นว่าจะดูแลให้ดี
- ผู้เขียน
