CHAPTER 3
1579 คำ
CHAPTER 3
สายลมหนาวเหน็บในยามค่ำคืนแรกของน้ำหนาวที่ได้เข้ามาพักในไร่แห่งนี้ในจังหวัดเชียงรายเป็นอะไรที่ได้เข้ามาเผชิญด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกของชีวิต ตอนหัวค่ำที่พึ่งเข้ามาถึงบรรยากาศก็นับว่าหนาวเย็นแล้วสำหรับน้ำหนาวทว่าเทียบไม่ได้ในตอนนี้เลย เมื่ออุณหภูมิลดต่ำลงเรื่อยๆ จากเพียงยี่สิบองศาเป็นสิบเจ็ดองศาในเวลาประมาณห้าทุ่มกว่าในตอนนี้และอาจลดลงมากกว่านั้นทำให้ร่างเล็กต้องใส่เสื้อและกางเกงที่หนากว่าเดิมจากปกติ
บรรยากาศของธรรมชาติที่เกิดขึ้นบ่งบอกได้ว่าน้ำหนาวไม่เคยสัมผัสกับมันมาก่อนเลยในชีวิตนี้ ไม่ได้พูดว่ามันดูโอเวอร์แต่มันเป็นความจริง การเติบโตในเมืองหลวงไม่เคยย้ายถิ่นฐานออกไปที่ไหนเลยตั้งแต่เกิดอยู่ที่เดิมตลอด ไม่ว่าจะตอนเรียนในระดับไหนก็เลือกเรียนใกล้บ้านวงโคจรชีวิตจึงอยู่เพียงแค่นั้น เปรียบกับกะลาครอบตัวเองพอได้ออกจากกะลาใบเดิมเจอสิ่งรอบตัวแบบใหม่ไม่ว่าจะเป็นอะไรมันจึงตื่นเต้นไปหมดทุกอย่าง
กะลาใบใหม่ที่เกิดจากความดื้อของน้ำหนาวเอง
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ มันคือผลที่น้ำหนาวจะต้องรับมัน
ไร่ เนวนายนต์ ที่ตั้งบนภูเขาลูกใหญ่ราดลงไปสู่พื้นที่ราบต่ำลงไปด้านล่าง หากต้องการนับอาณาเขตของไร่แห่งนี้หลังจากที่ได้สัมผัสมาตั้งแต่ป้ายไม้แกะสลักตรงทางเข้าไร่ขนาดใหญ่สู่การเข้ามาบนที่สูงแห่งนี้มันเกินกว่าร้อยไร่แน่ๆ พื้นที่สูงเหนือระดับน้ำทะเลมองตาเปล่าก็ยังรู้เลยว่าราคาไม่ธรรมดา
~พู่~พู่~
เสียงลมจากปากเป่าแก้วโกโก้ร้อนภายในบ้านพักเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งจากนั้นมือเล็กทั้งสองที่เหมือนถูกแขนเสื้อกลืนกินไปหมดก็โผล่พ้นออกมาโอบกอดแก้วโกโก้ไว้ในมือตรงหน้า ความเงียบสงัดในตอนกลางคืนเข้ากับแสงไฟสีนวลในบ้านพักพอทำให้น้ำหนาวถอนหายใจคลายความเหนื่อยล้าที่ต้องแบกเผชิญมาเกือบสองอาทิตย์กว่าจะตัดสินใจตกลงมาที่นี้ตามคำแนะนำของรามมาหรือพี่ราม
เป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิด
เป็นการตัดสินใจที่ถึงแม้จะดูไร้การวิเคราะห์ไปหน่อยแต่สุดท้ายมันก็ยังดีกว่า
ภายในบ้านพักไม้หลังกะทัดรัดแห่งนี้ถูกออกแบบให้คล้ายกับบ้านพักในป่าสนใหญ่ ตรงที่น้ำหนาวกำลังนั่งนั้นเป็นโต๊ะทำงานในตอนนี้ถูกตั้งไปด้วยโน๊ตบุ๊คตัวหนึ่งกำลังถูกเปิดใช้งานถัดจากนั้นก็เป็นโคมไฟหนึ่งตัวหนังสือสองเล่มและกระเป๋าสะพายกับโทรศัพท์เพียงแค่นั้น
หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จน้ำหนาวก็เข้าสู่หมวดของการเคลียร์งานให้เสร็จซึ่งตอนนี้มันก็สำเร็จเป็นที่เรียบร้อยจึงดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลางคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อเลี้ยงทิศเหนือเดินมาส่งหน้าบ้านพักเมื่อตอนเย็นเขาก็มารับอีกครั้งในเวลาทุ่มกว่าเพื่อไปทานอาหารตรงห้องอาหารแห่งหนึ่งในไร่ อาหารเหนือถูกเสิร์ฟในลักษณะขันโตกยิ่งแปลกใหม่ถูกใจน้ำหนาว พ่อเลี้ยงบอกว่าทุกอย่างสั่งให้ลดเผ็ดหมดไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่าและคำตอบของน้ำหนาวก็คือชอบมากเช่นกัน
ชอบทุกอย่างจนบันทึกรูปภาพไว้ในโทรศัพท์
ชอบที่ถูกใส่ใจในเรื่องเล็กๆ
เรื่องเล็กๆ ที่ไม่เคยได้รับมันจากใครเลย
มันเป็นเรื่องเล็กๆ ที่ทำให้น้ำหนาวอยากอยู่ตรงนี้นานๆ อยากให้เวลาของตัวเองให้มากๆ ถ้าหากเลือกได้อีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ไม่เคยได้เลยตั้งแต่จำความได้ รู้ดีว่าความต้องการของตัวเองกับการให้ของครอบครัวมันสวนทางกัน มีเหรอครอบครัวที่ทานข้าวพร้อมหน้ากันแต่ไม่เคยตักอาหารที่ชอบให้กัน มีเหรอที่อาหารขึ้นโต๊ะแล้วแต่คนเดียวที่สามารถเลือกได้ มีเหรอหากไม่ชอบอาหารที่ขึ้นโต๊ะก็ต้องทานมัน
มันมีจริงๆ ในครอบครัวของน้ำหนาว
ครอบครัวที่เกรงใจคนๆ เดียวในทุกๆ เรื่องโดยไม่สนหัวความคิดของคนอื่นๆ ว่าอยากเสนอแบบไหน ครอบครัวที่เหมือนบูชาคนที่มีฐานะเป็นพ่อมากกว่าใคร บูชาทุกอย่างยิ่งกว่าพระเจ้าและการที่น้ำหนาวได้รับรู้และเห็นมาตั้งแต่เด็กมันทำให้เธอมีความคิดต่าง หากจะมีครอบครัวในอนาคตจะต้องไม่เฉียดใกล้ผู้ชายแบบนั้น
ผู้ชายที่ปิตาตัวพ่อ...
การใช้ชีวิตก็เป็นแบบนั้นไม่มีใครโดดออกจากการที่ถูกตั้งกรอบเอาไว้เลยทว่าวินาทีนี้คงไม่ใช่ มันมีคนหนึ่งที่เป็นหัวเดียวกระเทียมลีบหนึ่งในครอบครัวที่ลุกขึ้นมาถีบกรอบใหม่ให้กับตัวเองและแล้วแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ก็ทำให้ความคิดนี้หยุดชะงักลง
Rr…
P’ ราม เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นติดต่อกันเป็นครั้งที่สองกับรายชื่อนี้ที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับรูปถ่ายบนหน้าจอ ตั้งแต่สนามบินก็ยังไม่ได้ติดต่อพี่รามเลยและนี่คงเป็นเวลาดีที่จะบอกทุกอย่าง มือข้างหนึ่งของน้ำหนาวจึงละจากแก้วโกโก้เคลื่อนไปสัมผัสหน้าจอเพื่อรับสายพร้อมกับเปิดโฟน
“ว่า”
[นี่ใจคอแกไม่คิดจะบอกพี่คนนี้หน่อยเหรอโว้ยว่าเป็นไงบ้าง]
“หนาวเย็นดี”
[ไอ้หนาว]
“ก็... โอเค บรรยากาศดี อาหารอร่อย ธรรมชาติสวย ชอบ”
[ลดเผ็ดด้วยไม่งั้นโรงบาลรอแกอยู่]
“หึ ไม่ต้องห่วงหรอกแล้วเป็นไงบ้าง”
[ก็ดี ไม่มีอะไร]
“เอาความจริงเถอะ ตอบแบบนี้หลอกเด็กมันยังไม่เชื่อเลยพี่รามนี่ยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องที่พี่หลอกหนาวเรื่องของพ่อเลี้ยงเลยนะ”
[พ่อเลี้ยง? ไอ้ทิศเหนือเหรอ]
“จะใครอีก”
[อ้อ...]
“อะไร”
[เปล่า]
“หลอกมาได้ หน้าตายิ่งกว่าดาราอีก”
[ใจเต้นเลยไหมหนาว ไอ้เหนือมันโสดนะ]
“โสดแต่ลูกหนึ่ง”
[โหไรวะรู้แล้วเหรอ รู้ไปถึงเท่าไหร่อ่ะ]
“รู้ดิว่าแต่ที่โน้นเป็นไงบ้าง”
[เดือดใหญ่ ปิตาตัวพ่อแกคิดว่าเป็นไงอ่ะ]
“เอาอะไรกับคนแบบนั้นกันแค่ถอดรองเท้า ถอดถุงเท้า แต่งตัวใส่เครื่องประดับ หยิบของใกล้มือทุกอย่างไม่ทำเองให้คนอื่นทำให้หมด อยู่นิ่งก็แปลก”
[ยังคุมได้อยู่ไม่ต้องห่วง อยู่โน้นก็รักษาตัวเองดีๆ หน่อย อย่าเครียดให้มันมาก พี่อยากบอกว่าอยากทำอะไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป อยากกินอะไรก็กิน ไม่ต้องทำตามคำสั่งใครอีกแล้วนะ โบยบินไปให้ไกลนะน้ำหนาว]
เพราะการปรับตัวที่ค่อนข้างยากหน่อยในเรื่องของเวลา น้ำหนาวยังปรับไม่ได้เลยในเรื่องนี้ เธออยู่หน้าโน๊ตบุ๊คทั้งคืนกระทั่งพึ่งแยกออกมาเมื่อไม่กี่สิบนาทีกว่านี้เองและสิ่งที่ทำให้น้ำหนาวแยกออกมาได้ก็คงเป็นบรรยากาศด้านนอกเมื่อแยกผ้าม่านออกให้เห็น
เมื่อออกจากบ้านพักมาสัมผัสสายหมอกลงปกคลุมไปทั่วทุกทิศทาง หมอกที่มีลักษณะเล็กๆ เคลื่อนตัวพัดผ่านหน้าไปทิ้งความชื้นเอาไว้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ยังเห็นแต่กลุ่มสีขาวปกคลุมเต็มไปหมดยิ่งทำให้ตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้เจอในครั้งแรกของชีวิตแต่แล้วสัมผัสใหม่ที่ได้รับมาในวินาทีนี้ก็คงเป็นหมวกที่ติดอยู่ด้านหลังของเสื้อกันหนาวไหมพรมสีแดงได้เคลื่อนเข้ามาปกคลุมศีรษะของน้ำหนาวโดยที่ไม่ใช่ฝีมือของเธอเลย
“ขออนุญาตครับ”
“พ่อเลี้ยง”
“ตอนเช้าบรรยากาศดีแต่หนาวมาก” คำว่าหนาวมากออกจากปากทิศเหนือแต่สวนทางกับการแต่งตัวของอีกฝ่ายที่สวมเพียงกางเกงวอร์มเข้าชุมกับฮู้ดดี้ไม่หนามากเท่านั้นต่างจากตัวของน้ำหนาวที่ตอนนี้ไม่มีสวนไหนโผล่พ้นออกมาจากร่างกายยกเว้นเพียงใบหน้าหวาน “ไม่หนาวเหรอ ไหนบอกขี้หนาวไง”
“จำได้ด้วย”
“คุณพูดเมื่อวานทำไมจะจำไม่ได้ครับ”
ทิศเหนือรุ่นคิดกับคำตอบแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอออกไป
“หนาวมากค่ะแต่อยากเห็นหมอก อยากสัมผัสก็เลยออกมา”
“งั้นแสดงว่าตื่นเช้า”
“หนาวยังไม่ได้นอนต่างหากพ่อเลี้ยง”
“ตื่นที่เหรอครับถึงนอนไม่หลับ”
ทิศเหนือยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้ำหนาวส่งมือเล็กพ้นเสื้อหลายชั้นเพื่อสัมผัสกับหมอกที่ลงพัดผ่านตัวไปเรื่อยๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตว่าคนตัวสูงเดินอ้อมไปยืนอีกฝั่งเพื่อเป็นเกราะกำบังไม่ให้สายหมอกโดนร่างเล็ก ไม่อย่างงั้นเปียกชื้นไปหมดทั้งตัวแน่ๆ
“ก็มีบ้างค่ะแต่หนูชินกำลังปรับตัว”
“งั้นมื้อเช้าทานสายหน่อยดีกว่า ให้คุณได้พักผ่อนก่อน”
“ได้เหรอพ่อเลี้ยง”
“ได้ครับ อยากทำอะไรก็บอก ผมไปเป็นเพื่อนได้หมด ขอแค่บอกก็พอนะ”
- ผู้เขียน
