มีกุลสตรีงามพร้อมอยู่ในบ้าน ไยยังคิดกลับไปคบหาภรรยาของผู้อื่น!
คล้ายกับหยางเหวินเย่จะทราบว่ามารดาต้องการสนทนาด้วย จึงยังนั่งนิ่งรออยู่ในศาลาหลังน้อย มิยอมกลับห้องของตน หรือตั้งใจหลบหน้าของภรรยายังสาวก็มิอาจรู้ได้ หญิงคนรักกลับจวนคหบดีได้สักสิบนาทีแล้ว ทว่าก่อนจากยังทิ้งคำเอาไว้ให้ท่านแม่ทัพรูปงามได้คิดต่อ
ซูหนี่ว์บอกว่าไม่มีความสุข
ซูหนี่ว์พร้อมที่จะหย่า หากท่านพี่เหวินเย่ของนางยังมีใจ
“นางผู้นั้นล่อลวงอะไรเจ้าอีก!” หยางชิวเหยามิยอมข่มอารมณ์ ยิ่งเห็นลูกชายนิ่งเฉย กลับยิ่งรู้สึกอยากจะอาละวาด
“ซูหนี่ว์เพียงแค่แวะมาเยี่ยมเยียนเท่านั้น”
“แค่เยี่ยมเยียน ไยจึงกอดกันกลม ไม่เกรงใจภรรยา”
“นึกไม่ถึงว่านางจะชอบแจ้งเรื่องต่อท่านแม่”
“เจ้าลูกโง่! ข้าเห็นด้วยสองตา และนางก็เห็นด้วยเช่นกัน!”
ฮูหยินหยางกล่าวต่อไปว่า สะใภ้สกุลหยางเคารพสามีมากกว่าคิด เรื่องใดก็ตามที่จะทำให้หยางเหวินเย่ดูไม่ดีในสาย
