ฉันมองใบหน้าของคนทั้งสองสลับกันไปมาอย่างนึกสับสน ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเหม่ยเองก็เคยบอกกับฉันว่าตัวเองมีพี่สาว แต่พี่สาวของเธอออกจากบ้านไปทำงานนานแล้ว และคนทั้งสองก็ยังไม่มีโอกาสที่จะได้พบกัน
ฉันลดปืนที่จ่ออยู่ที่ศีรษะของคนตรงหน้าลง และยกมือเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้ และแน่นอนว่าอาตงเองที่ยืนอยู่ทางด้านหลังไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำ เพราะเขากลัวว่าฉันจะได้รับอันตราย
“นายน้อย!”
“เอาปืนลงกันได้แล้ว...” ฉันไม่สนใจตงที่กำลังจะเอ่ยท้วง และเอ่ยสั่งลูกน้องที่ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง “ฉันบอกให้เอาปืนลงไง!” และเมื่อสิ้นคำสุดท้าย ทุกคนก็ยอมทำตามที่ฉันสั่งแต่โดยดี
ฉันหันหน้าไปมองทางคนรักที่ตอนนี้ก็ยังจ่อปืนอยู่ที่ฉันไม่ได้ลดละไปไหน ใบหน้าของเธอกำลังคลอหน่วยไปด้วยน้ำตาอย่างคนสับสน และฉันก็เดินเข้าไปชิดใกล้จนตอนนี้หน้าผากของฉันชิดกับปากกระบอกปืนเพื่อหวังให้เธอแน่ใจว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายเธอ
“เราคุยกัน
