บทที่ 10 หญิงสาวปริศนา
1338 คำ
คาเทียร์กำลังสังเกตอาการของตนเองหลังจากฉีดยาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ร่างกายของเธอยังคงสงบอยู่และไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆในขณะที่โคลินยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนอย่างสบายใจ หญิงสาวค่อยๆหันไปมองใบหน้าหล่อคมคายที่หลับอยู่ด้วยความรู้สึกประหม่า
"สามสิบนาทีแล้วน่าจะไม่มีอะไรแล้วมั้ง ค่อยโล่งอกหน่อย" คาเทียร์พึมพำกับตนเอง ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น โคลินลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วโดยสัญชาตญาณราวกับว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้หลับ ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เธอมองตามแผ่นหลังกำยำด้วยความรู้สึกแปลกใจว่าเมื่อครู่เขาหลับไปจริงๆหรือแค่หลับตากันแน่
"มีอะไร?"
"คุณพัฟฟินมาครับ รออยู่ในห้องรับแขก"
"อืม อีกสิบนาทีกูจะลงไป" โคลินบอกบอดี้การ์ดไปเช่นนั้นแล้วจึงปิดประตูห้องนอน คาเทียร์ไม่ได้ตั้งใจจะฟังว่าโคลินพูดอะไรกับบอดี้การ์ดหนุ่ม แต่ชื่อบุคคลที่สามที่เป็นชื่อผู้หญิงนั้น ทำให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างบอกไม่ถูก
โคลินเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนเองมาสวมใส่ หลังจากนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องนอนไปโดยที่ไม่คิดจะหันมาพูดอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย
"พัฟฟินหรอ? สงสัยจะเป็นแฟนอีตามาเฟียบ้านั่น" เธอพึมพำออกมาพร้อมกับใบหน้าสวยที่กำลังบึ้งตึงลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"ตามไปดูดีกว่า" คาเทียร์พูดเท่านั้นก็อยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนและคว้าเสื้อผ้าของตนเองมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว
ห้องรับแขก
"มาคนเดียวแบบนี้ ให้ทายว่าหนีไอ้เลียมออกมาใช่หรือเปล่า?" โคลินเอ่ยทักพัฟฟินในขณะที่หญิงสาวนั่งอยู่บนโซฟาและส่งยิ้มมายังตน
"เปล่าค่ะ ไม่ได้หนีถ้าใครมา"
"ถ้าไม่ได้หนี แล้วคนอย่างไอ้เลียมมันจะปล่อยให้เมียมันมาหาฉันคนเดียวได้ยังไง?" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถาม
"ก็เพราะว่าเขาให้ฉันเมื่อรอเขาที่นี่ คุณเลียมกำลังมา เห็นบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นกับคุณ"
"ทานข้าวเย็น? ไม่เห็นโทรบอกล่วงหน้าเลย"
"คุณเลียมบอกว่าตอนคุณไปคุณก็ไม่เห็นโทรไปบอกล่วงหน้าเหมือนกันค่ะ" พัฟฟินพูดพร้อมกับอมยิ้มให้กับความกวนประสาทของสองหนุ่ม โคลินอมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อโดนเอาคืน ในขณะเดียวกันนั้นคาเทียร์ซึ่งกำลังแอบมองผ่านกระจกใสอยู่ข้างนอกห้องรับแขก จึงได้เห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งสองคนก็นึกหงุดหงิดใจขึ้นมา หญิงสาวตัดสินใจเดินออกจากบ้านไปเพื่อสูดอากาศข้างนอก
ในช่วงเวลาพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าเช่นนี้ ทำให้คาเทียร์นึกถึงชีวิตที่เคยสงบสุขของตนในไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอเพิ่งจบมหาวิทยาลัยได้ไม่ถึงเดือนและวาดฝันที่จะสอบเป็ยตำรวจให้ได้ ทว่าชีวิตตอนมันกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว และดูเหมือนอนาคตตำรวจของเธอจะจบสิ้นลงเพราะผู้ชายที่ชื่อโคลินนั่นเอง
"ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ก็คงจะดี ชีวิตของฉันคงไม่ต้องดูไร้จุดหมายปลายทางขนาดนี้ แล้วที่ฉันเคยพยายามจะทำตัวให้ดีแต่สุดท้ายมันก็เหมือนจะไม่มีความหมายอะไร ซ้ำร้ายยังต้องมาตกอยู่ในสถานะนางบำเรอของไอ้มาเฟียสารเลวอีก หรือว่าฉันจะฆ่าตัวตายดี..."
"บ่นอะไรของเธอ?" เสียงทุ้มทว่าปราศจากความนุ่มนวลดังขึ้นจากด้านหลังของคาเทียร์ หญิงสาวรีบหันกลับไปหาต้นเสียงนั้นด้วยความตกใจก็เห็นว่าเป็นชอว์นซึ่งยืนกอดอกและจ้องมองเธอด้วยแววตาเรียบเฉย
"นาย..."
"มายืนทำอะไรตรงนี้?" เขาถามเสียงเรียบ
"ฉัน...ฉันอยู่แต่ในบ้านมาทั้งวันแล้วก็เลยออกมาสูดอากาศ อีกอย่างตั้งแต่เมื่อวานที่ฉันมาที่นี่จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันจะต้องกินต้องอาบน้ำต้องเอาเสื้อผ้าจากที่ไหนมาสวมใส่ฉันไม่รู้เลย" บอดี้การ์ดหนุ่มยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย
"ฉันบอกเธอแล้วว่าเธอไม่ได้มีความหมายอะไร เธอจะต้องอยู่แบบลำพังแล้วก็โดดเดี่ยวในบ้านหลังนี้ เธอมีอยู่สองทางเลือก...ฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็หาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้"
"แล้วที่นายบอกผู้ช่วยฉันหนีล่ะ นายยังจะช่วยฉันอยู่หรือเปล่า?"
"ทีแรกฉันก็เต็มใจจะช่วยนะ แต่ตอนนี้ฉันไปรู้อะไรบางอย่างมา มันเลยทำให้ฉันยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ฉันขอดูสถานการณ์อีกสักสองสามวันก่อน แล้วฉันจะบอกเธออีกทีก็แล้วกัน ว่าฉันยังต้องการจะช่วยเธออยู่หรือเปล่า"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? นายไปรู้อะไรมา" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะความสงสัย
"เดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหละ แต่ว่าตอนนี้ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อนก็รีบไสหัวกลับขึ้นไปบนห้องนอนซะ" ชอว์นออกคำสั่ง
"ชอว์น นายคุยกับใครอยู่?" ทันใดนั้นน้ำเสียงทรงพลังของบุรุษคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลังขอคาเทียร์ บอดี้การ์ดหนุ่มมองไปยังเจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อย ในขณะที่คาเทียร์เองก็หมุนตัวหันไปมองเจ้าของร่างสูงกำยำ หญิงสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อเผลอสบตาของเขา มันช่างแลมันช่างแลดูดุร้ายและน่ายำเกรงเสียจนต้องหลบสายตาคู่นั้นอย่างทันควัน
"สวัสดีครับคุณเลียม นายอยู่ในห้องรับแขกครับ เชิญเข้าบ้านดีกว่าครับ" ชอว์นผายมือเชื้อเชิญแขก
"ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรอ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?" เลียมจ้องมองคาเทียร์ด้วยความรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยขนาดนี้อยู่ในบ้านของเพื่อนสนิทมาก่อน
"เรื่องนี้ผมว่าคุณเลียมไปถามนายเองดีกว่านะครับ เชิญครับ" มาเฟียหนุ่มรู้ดีว่าบอดี้การ์ดคงรู้สึกหนักใจที่จะตอบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เขารู้ได้ทันทีว่าจะต้องมีอะไรสนุกๆให้เค้นเอาคำตอบจากโคลินเป็นแน่ เลียมปรายตามองคาเทียร์เล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านทันที
"ผู้ชายคนนี้...เขาเป็นใครหรอคะ?"
"เขาเป็นเพื่อนสนิทของนาย เป็นมาเฟียเหมือนกัน แต่เธอไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมากไปกว่านี้หรอก สิ่งที่เธอควรจะรู้มันก็คือเรื่องยา..."
"ยา? หมายถึงยาปลุกเซ็กส์ที่เขาให้ฉันกินหรอ?"
"ไม่ใช่!"
"แล้วยาอะไร?"
"ยาที่นายฉีดให้เธอเมื่อตอนกลางวัน เธอไม่รู้หรอว่ามันคือยาอะไร?" ชอว์นเลิกคิ้วถามทว่าสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย
"ฉันไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร แล้วมันคือยาอะไร บอกฉันมานะว่ามันคือยาอะไร?"
"มันคือยาที่ทำให้ฉันอยากจะช่วยเธอออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่อีกใจหนึ่งมันก็ทำให้ฉันตัดสินใจลำบากที่จะช่วยเธอดีหรือเปล่า"
"นายอย่ามาพูดจากำกวมได้มั้ย บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามันคือยาอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!" คาเทียร์กระวนกระวายใจเมื่อเห็นสีหน้าเริ่มหนักใจของชอว์น
"มันจะต้องไม่ใช่ยาธรรมดาแน่ๆใช่มั้ย! ใช่มั้ย?" เธอตะคอกถามเขาเสียงดัง
- ผู้เขียน
