บทที่16โกรธและเจ็บแทน
ปินยืนคุยกับพยาบาลที่เพิ่งเข้ามาอยู่เวรสักพัก จากนั้นกลับเข้ามาในห้อง เห็นลุงก้างกลับมาแล้ว “ลุงก้างครับผมกับทินขอตัวกลับก่อนนะครับ ทิน ฉันไปรอข้างนอกนะ สวัสดีครับลุงก้าง”
ปินหมุนตัวกลับออกไปจากห้อง ลงไปที่ชั้นล่าง โดยไม่มองหน้าคนน้องที่มองมาทางเขาด้วยสายตาแห่งความคาดหวังอะไรบางอย่าง มีแค่นายก้างเท่านั้นที่มองออกและสัมผัสได้ว่าลูกสาวรู้สึกอย่างไร
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับลุงก้าง น้องแก้ม ขอให้หายเร็วๆนะครับ แล้วนี้โทรศัพท์ของพี่ เอาไว้ใช้เผื่อมีเรื่องด่วนอะไร ติดต่อมาหาพี่ได้ตลอด เบอร์พี่อยู่ในนั้น”
ก่อนหน้านั้นทินรู้ว่าสองพ่อลูกไม่มีโทรศัพท์ติดตัว พอดีเขาพกโทรศัพท์เครื่องที่ 2 ที่เขาซื้อโทรศัพท์มาอีกเครื่อง เพราะเครื่องที่ใช้ประจำตอนอยู่กรุงเทพฯ มาใช้ที่นี่สัญญาไม่ค่อยดี “ขอบใจพ่อทินมาก พ่อปินคงมีธุระด่วน รีบไปเถอะ”
“ขอบคุณพี่ทินมากจ้ะ แก้มจะรีบ
