เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 8 ไม่ใช่เพราะเมา แต่คิดว่าเมา [70%]
1168 คำ
เสียงเข็มนาฬิกาดังเข้ามาในโสตประสาท หากแต่ว่าฉันกลับเอาแต่ซุกหน้าลงบนเตียงนอนที่มีกลิ่นคุ้นจมูก ดันผ้าห่มออกเพื่อปรับสายตาให้กับแสงในห้องที่มืดมิดจะมีก็แค่เพียงแสงของดวงอาทิตย์ยามเช้า สายหรือเที่ยงก็อาจไม่แน่ใจ อันเนื่องจากผ้าม่านสีดำบางๆ ปลิวไสวตามลมแอร์ที่ให้อุณภูมิความเย็นทั่วห้อง ฉันถึงกับกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งกวาดสายตาไปรอบๆ เห็นชั้นโมเดลที่ตั้งอยู่ข้างๆ โต๊ะทำงานและจอทีวีขนาดยักษ์ติดอยู่ตรงผนัง ห้องนอนของซัน...
ทันทีที่สมองประมวลภาพความทรงจำฉายซ้ำ ฉันก็หลุบสายตามองเรือนร่างของตัวเองพบว่าสวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวตัวเดียวเท่านั้น ว่าแต่เจ้าของห้องหายไปไหนกันล่ะ? เพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันยกมือเสยเส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลขึ้นไปอย่างหงุดหงิดใจ ทิ้งตัวลงนอนมองเพดานห้องและเหลือบไปยังหัวเตียง เอื้อมมือหยิบกรอบรูปของเราสองคนที่ถ่ายกันตอนขึ้นมหาลัยเป็นภาพเดียวกันกับที่ห้องของฉันเป๊ะเลย
“เมื่อคืนนายจะคิดว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า ซัน”
ปลายนิ้วลูบไล้ตรงใบหน้าหล่อเหลา ‘ฉันชอบนาย’ คำนี้ยังแล่นเข้ามาในสมองทุกสัดส่วน ถ้าหากซันไม่โง่จนเกินไปก็คงจะดี ถ้าเป็นคนอื่นคงรับรู้ว่าคำพูดที่เปล่งออกมามันคือเรื่องจริง สำหรับซันเขาโง่มากและคงคิดไม่ถึงด้วยว่าฉันจะบอกชอบเขา บางทีเขาอาจจะไม่คิดอะไรเลยก็ได้นี่นา ฉันน่ะรู้ใจซันทุกอย่างยกเว้นก็แต่บางทีเขาคิดอะไรอยู่ หรือกำลังคิดจะทำอะไร ก็ทำไปแบบไร้เหตุผลบ้างก็มีนะ
ฉันเอากรอบรูปวางไว้ตำแหน่งเดิมจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ โฟกัสไปที่แป้งสีฟันสีน้ำเงินเข้มถูกบีบยาสีฟันเอาไว้รอและผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับเช็ดหน้า ทุกครั้งซันจะทำแบบนี้เสมอราวกับว่าการดูแลฉันเป็นสิ่งที่เขาทำมันประจำหรือถ้าไม่ได้ทำวันไหนเขาก็คงจะหงุดหงิดตัวเอง เพราะแบบนี้ฉันถึงได้ชอบเขามากเสียจน... คิดไม่ซื่อกับความสัมพันธ์ของเรายังไงล่ะ
จะมองหน้าซันยังไงติดละทีนี้ เพราะความต้องการของตัวเองแท้ๆ เลยแป้งร่ำ ฉันเดินออกจากห้องนอนหลังทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ออกจากห้องมาก็ไม่เห็นร่างสูงคุ้นตาเลย กระทั่งประตูห้องเปิดขึ้นจังหวะนั้นก็หันไปมองซันที่กลับมาพร้อมร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาสวมเสื้อฮู้ดสีดำและกางเกงขาสั้นสีขาว สวมรองเท้าผ้าใบสำหรับวิ่งออกกำลังกาย จำได้ว่าแถวคอนโดของซันจะมีสวนสาธารณะและเขามักจะไปวิ่งบ่อยถ้าหากมีเวลา
ทันทีที่เราสองคนสบตากัน ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยหรือเอ่ยทัก ซันโน้มตัวถอดรองเท้าผ้าใบและถอดเสื้อฮู้ดสีดำออกจนเห็นร่างกายแกร่งกำยำที่มีแต่เหงื่อ เขาเดินผ่านฉันเข้าไปในห้องนอน ส่วนฉันก็หลับตาลงเม้มริมฝีปากตัวเองก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา เสมองบนพื้นพรมสีขาวสะอาดตา
เมื่อคืน... เราสองคนเสร็จพร้อมกัน แม้จะเสร็จแค่ทำเพียงแค่ข้างนอก กลับทำให้หัวใจของฉันเต้นถี่รัวมากยิ่งขึ้น มันทั้งร้อนแรงและสัมผัสแนบชิดกับซันเป็นครั้งแรก ฉันรู้สึกว่าตัวเองสามารถปลดปล่อยออกมาได้ตลอดเวลา ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ เขา หากแต่ว่าจะทำแบบนั้นอีกได้เหรอ คราวนี้จะอ้างว่าเมาก็คงไม่ได้ มุกเดิมคงใช้ไม่ได้ผลกับซันแล้วล่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ต้องการบังคับจิตใจของซันให้มาทำเรื่องที่ไม่สมควร
“ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน” หันไปมองซันที่ใช้เวลาอาบน้ำประมาณสิบห้านาที เขาก็ยื่นถุงเสื้อผ้ามาให้ฉันถือไว้แบบงงๆ ซันไม่สบตากับฉัน... เขาไม่มองฉันเลย เขาไม่แม้แต่จะบ่นฉันหรือว่าฉันด้วย แบบนี้มันไม่ใช่เขาเลยนะ
หรือแม้กระทั่งภายในรถที่เขาขับมาส่งที่บ้าน ซันก็ไม่พูดคุยออกมาทั้งที่ปกติซันจะบ่นฉันมากกว่า พูดมากจนบางทีฉันก็มีบ่นเขากลับ หากแต่ว่าฉันไม่ชอบซันในโหมดนี้เลย ราวกับเขากำลังโกรธที่ฉันทำเรื่องแบบนั้นกับเขา จนมาถึงบ้านฉันสายตาคมก็ยังคงทอดมองไปตรงหน้าทั้งที่ฉันอยู่ข้างๆ เขา
“ซัน”
“ไม่ต้องพูดอะไร” เขารีบดักคอฉันทันทีก่อนจะได้เอ่ยคำว่าขอโทษ “เธอเมาและคงไม่ได้ตั้งใจ”
“...” ฉันได้แต่เงียบและตั้งคำถามกับเขาในใจว่า ‘นายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ’
“ลงไปอาบน้ำแล้วพักซะ” กดปลดล็อกประตูให้ ถึงปากจะบอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็รู้ว่าซันกำลังโกรธที่ฉันทำกับเขาแบบนั้น เอาจริงปะฉันยอมรับผิดที่อยากทำกับเขา คิดแค่ว่ามันอาจจะทำให้ซันไม่ต้องซื่อสัตย์เรื่องความสัมพันธ์กับฉันก็ได้ สุดท้ายมันกลับกลายเป็นว่าเรื่องยุ่งเหยิงกว่าเดิมซะอีก
“อืม” รู้ว่าซันโกรธ เพราะเวลาเขาโกรธเขาจะไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยอยากมองหน้าใครหรอก ฉันรู้นิสัยของเขาดีและสุดท้ายเขาก็เอามันมาใช้กับฉัน สุดท้ายฉันก็ทำให้ซันรู้สึกแย่ที่ทำแบบนั้นกับฉัน ไม่รู้ว่าตัวเองคิดน้อยไปหรือเปล่าทั้งที่มันไม่ควร ในเมื่อซันยังโกรธก็ทำได้เพียงลงจากรถและมองเขาที่ขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว
พลาดมหันต์แล้วแป้งร่ำ ผิดพลาดแบบสุดๆ เลยด้วยซ้ำ จากนี้ไปซันคงโกรธและเกลียดฉันมากกว่าเดิมแน่ ใครจะไปรู้ว่าการที่อยากทำในสิ่งที่อยากทำ มันจะทำให้ซันรู้สึกว่าที่ฉันทำลงไปมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ยิ่งได้เห็นว่าซันดูโกรธเคืองฉันแบบนี้ก็ยิ่งเข้าใจตัวเองมากขึ้น การเก็บความลับเรื่องชอบเขาเอาไว้มันคงดีกว่าบอกออกไป ซันคงทำตัวไม่ถูกเผลอๆ อาจจะทำให้เราสองคนไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกตลอดไปก็ได้นี่นา
ถ้าหากเป็นแบบนั้นฉันขอเจ็บฝ่ายเดียวเพื่อรักษาเขาเอาไว้ดีกว่า ฉันไม่อยากสูญเสียเขาไป ขอแค่เขาอยู่ในชีวิตของฉัน ไม่ต้องเป็นคนรักก็ได้ แค่เขาอยู่กับฉันตรงนี้ไม่มีวันจากไปไหนก็เพียงพอ
“ขอโทษนะซัน”
[70%]
*--------------------------------------------------------*
- ผู้เขียน
