เล่นกับเพื่อน :: CHAPTER 5 ทำไมใครต่อใครชอบคิดว่าเป็นคู่รักมากกว่าเพื่อน Part. 2 [70%]
1790 คำ
“เปล่า”
“อะไรของเธอ แล้วตกลงมาทำไม”
“อยากไปกินข้าว”
“ก็ไปกินเองดิวะ ไม่โทรหาเพื่อนเธอเล่า มาหาฉันทำไม” คนยิ่งง่วงๆ อยู่ด้วยนะ ผมไม่ได้เป็นสารถีขับรถให้ยัยนี่ตลอดเวลาหรอกนะ ถึงวันนี้จะเป็นวันหยุดผมก็ต้องการพักผ่อนมากกว่า แต่เดี๋ยวนะยัยนี่มาที่นี่ยังไง? “เธอขับรถมาหรือนั่งรถสาธารณะ”
“นั่งรถมา”
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้นั่ง แล้วดูแต่งตัวดิ แม่ง!” ยัยนี่เป็นเพื่อนประสาอะไรวะทำให้เพื่อนหงุดหงิดได้ขนาดนี้
“ฉันอยากมาหานายนี่นา”
“ทำยังกับว่าไม่เจอกันเป็นปีนะ เจอกันทุกวันจะมาอยากเจออะไรฉันบ่อยๆ”
“งั้นก็ได้ ฉันกลับ” พอฟังผมบ่นทีไรยัยนี่ก็มักจะใช้ไม้เด็ดอย่างเช่นฉันไปก่อน ฉันจะกลับ ก็ถ้าขับรถมาเองผมคงไม่รั้งหรอกนะ แต่นี่แต่งตัวก็โป๊ยังจะมาหาผมอีก
“เดี๋ยว” แค่ผมเรียกรั้ง ใบหน้าสวยก็หันมาพลางยิ้มกริ่ม “รอก่อน จะไปไหนเดี๋ยวพาไป”
“จริงนะ”
“ระริกระรี้เชียวนะ วันหยุดทั้งทีแทนที่จะให้กูพักผ่อน” ผลักศีรษะแป้งร่ำจนเธอเดินอ้อมไปหยิบเสื้อเชิ้ตของผมที่เพิ่งถอดสดๆ ร้อนๆ “เอาไปทำอะไร?”
“จะเอาไปซัก ไม่อยากให้มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงคนอื่นติดตัวนาย”
“อะไรกัน แค่น้ำหอมสาวคนอื่นติด ไม่เห็นจะต้องทำแบบนั้นเลยนี่นา”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะเอาไปซัก ส่วนนายก็ไปอาบน้ำเอาคราบอื่นๆ ออกให้หมดด้วย ไม่งั้นฉันจะเข้าไปช่วยถูตัวให้จนกว่าหนังของนายจะถลอก”
“แค่น้ำหอมติดเสื้อ ไม่ได้ติดตัวกู” ผมยักไหล่พลางสบตากับแป้งร่ำ อธิบายให้ฟังว่าเออ น้ำหอมแค่ติดมากับเสื้อไงจะมาอยู่บนตัวของผมได้ยังไงนอกเสียจากสัมผัสจากน้องผู้หญิงคนเมื่อคืนก็เท่านั้น แป้งร่ำทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และเอานิ้วคีบเสื้อผมราวกับนึกรังเกียจ อะไรของยัยนี่วะ? ไม่เข้าใจการกระทำของเพื่อนจริงๆ ให้ตายสิ
“จะติดหรือไม่ติดก็ต้องไปทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม เค”
“ไม่เข้าใจ” เท้าเอวมองแป้งร่ำที่วันนี้แต่งตัวได้โป๊มากถึงจะแค่ช่วงบนก็เถอะ เห็นปะยัยนี่ชอบแต่งตัวแบบนี้ผมล่ะเบื่อจริงๆ อวดผิวขาวดุจน้ำนมไม่ว่า ยังจะอวดหน้าอกหน้าใจใหญ่คัพอีของตัวเองอีก ก็ไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละที่ยัยนี่แต่งตัวโชว์บนโชว์ล่าง ห้ามอะไรไม่ได้นี่หวาผมก็แค่เพื่อน จะเป็นก็แค่ห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ล้างตรงนั้นให้เยอะๆ ด้วย” แป้งร่ำพูดจบก็หลุบสายตามองมายังน้องชายของผมที่อยู่ภายในกางเกงยีนส์สงบนิ่ง ไม่ได้ออกมาทำให้พี่ชายอย่างผมต้องขายขี้หน้าต่อหน้าเพื่อนสนิท ทั้งที่ลืมไปแล้วนะว่ามองยัยนี่แล้วเผลอทำอะไรอุบาทว์ใส่ยังไง ถึงยัยนี่จะไม่รู้ตัวก็เถอะ มันดูน่าสมเพชผมรับไม่ได้จริงๆ ถึงได้ไปนอนกับสาวเพื่อลืมเรื่องในสมองไปให้หมด
“สวมถุงยาง ไม่ได้เอาสด”
“นั่นแหละ สกปรกเสียบไปเรื่อย”
“เฮ้อ นี่ตกลงจะมาเพื่อต่อว่าฉันหรือจะชวนไปกินข้าว?” ผมถอนหายใจและสบตากับแป้งร่ำที่ยังคงทำหน้าบูดใส่ “โอเค จะทำสะอาดทุกซอกทุกมุม หรือถ้าอยากจะรู้ว่าสะอาดไหม ก็เข้ามาดู”
“จะบ้าหรือไง!”
“เธอบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าจะมาช่วยฉันถูตัว”
“ทำยังกับว่านายเป็นเด็กนะ อาบน้ำเองก็ต้องสะอาดปะ” แล้วทำไมแป้งร่ำต้องหลบตาผมด้วยวะ? ยัยนี่กำลังคิดจริงจังเรื่องอาบน้ำให้ผมปะเนี่ย เห็นแบบนี้รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาพลางคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้
“งั้นดีเลย มาอาบน้ำให้ฉัน”
“ซะ ซันนายจะบ้าเหรอ!”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันกลัวว่าตัวเองจะอาบแล้วไม่ถูกใจเธอ เพราะงั้น... เธอก็ต้องมาช่วยเหมือนที่ปากพูดหน่อยสิ”
“นายจะบ้าเหรอ เราโตกันแล้วนะ”
“เธอพูดเหมือนฉันอาบน้ำไม่สะอาด นี่ไง มาอาบให้ฉันเหมือนที่เคยอาบน้ำด้วยกันตอนเด็ก ไม่ดีเหรอ?”
“ดีอะไรกันเล่า! ปล่อยเลยนะซัน”
“มานั่งกำกับเลยดีกว่าว่าฉันควรทำความสะอาดตรงส่วนไหนของร่างกายบ้าง จะได้ถูกใจเธอไง ชัดปะ”
ผมคว้าข้อมือแป้งร่ำและลากยัยตัวเล็กเข้ามาในห้องน้ำที่กว้างขวางกับคอนโดหรูราคาหลายสิบล้านบาท ใช่ พ่อกับแม่ของผมซื้อให้หมดนั่นแหละ พวกท่านอยู่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่เพราะธุรกิจอยู่ที่นั้นมากกว่าที่นี่ ดังนั้นเราติดต่อกันก็แค่ผ่านการโทรคุยหรือวีดิโอคอลเท่านั้น เหตุผลที่ผมไม่ยอมไปด้วยตอนที่พ่อกับแม่ไปตั้งแต่ผมอายุ 15 ก็เป็นเพราะว่า...
มีแป้งร่ำอยู่ในเหตุผลด้วยนั่นแหละ ยัยนั่นเคยรั้งผมเอาไว้ว่า ‘อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม’ ความจริงผมไม่ควรจะฟังยัยนั่น สุดท้ายผมก็ฟังแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงเป็นเหตุผลส่วนตัวผมก็ยินดีที่จะอยู่ที่นี่โดยไม่ทิ้งแป้งร่ำไปไหน จนอายุ 17 ที่เกิดเหตุการณ์นั้น ทำให้ผมพลั้งปากสัญญากับยัยนั่นเอาไว้ ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะไม่กลืนคำพูดหรือคำสัญญาของตัวเองเด็ดขาด จนกว่าแป้งร่ำจะหาผัวได้ เมื่อนั้นสัญญาที่ให้ไว้มันก็จะจบลงเสียที บางทีผมอาจจะย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างประเทศหลังเรียนจบก็ได้นี่นา ใครจะรู้ใช่ปะ
กลับมาปัจจุบัน... แป้งร่ำเบิกตากว้างส่ายหน้าไปมาเมื่อผมยืนดักไม่ให้เธอวิ่งหนีออกจากห้องน้ำที่เป็นประตูสีขาวและภายในห้องน้ำก็มีอ่างกุชชี่ ฝักบัวอาบน้ำที่มีกระจกใสกั้น อ่างล้างหน้าที่อยู่โซนด้านนอกการออกแบบคล้ายกับห้องของยัยแป้งร่ำนั่นแหละ ผมแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะปลดเข็มขัดราคาแพงสุดหรูออกและโยนมันลงไปในตะกร้าสาน ปลดกระดุมกางเกงยีนส์สีซีดโดยที่แป้งร่ำเบือนหน้าหนีผม ยกมือปิดปากตัวเอง แอบเห็นภายใต้มือที่ปิดปาก พวงแก้มใสกำลังขึ้นรอยแดงระเรื่อราวกับเขินอาย มันอาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้นับตั้งแต่เติบโตเคียงข้างกันมา
ผมแก้ผ้าต่อหน้าแป้งร่ำ จะบอกว่าถึงจะเคยเห็นก็ใช่ว่าเห็นทะลุปรุโปร่งไปหมดไง กางเกงยีนส์รูดลงไปถึงข้อเท้าเผยให้เห็นกางเกงบ็อกเซอร์รัดรูปสีดำห่อหุ้มความยาวใหญ่ภายใต้กางเกงรัดฟิต
“พอแล้ว ฉันไม่บังคับแล้วก็ได้”
“ช้าไปแล้วแป้ง” พอเห็นเธอไม่กล้ามองมาตรงๆ ก็ทำให้ผมอยากแกล้งเพื่อนสนิทขึ้นมาทันที สาวเท้าเดินไปหยุดตรงหน้าเธอดึงฝ่ามือที่เล็กกว่ามือผมประมาณสิบเท้า ปลายนิ้วตกแต่งเล็บเป็นสีชมพูพีชขณะที่นิ้วมือของผมสอดประสานกับนิ้วมือของแป้งร่ำ ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจรดรินอยู่บนพวงแก้มใส “หันมาสิ”
“นายอย่าเล่าแบบนี้ได้ปะ”
“ทำไมอะ? เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากให้ฉันอาบน้ำให้สะอาด”
“ลืมไปซะ”
“โทษทีนะ ฉันความจำแม่นซะด้วย ที่เธอพูดออกมาทุกคำฉันจำได้หมด” ยิ่งพอได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งด้วยไม่พอใจแล้วก็ยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งยัยนี่อีก มันสนุกดีที่เห็นแป้งร่ำไปไม่เป็นกับผมแบบนี้ ปกติยัยนี่นะมีนิสัยเอาแต่ใจสุดๆ ถึงเวลาที่ผมคนนี้ควรเอาคืนบ้าง แม้จะเป็นการเอาคืนแบบโรคจิตหน่อยก็เถอะนะ แต่ช่วยไม่ได้นี่นาแป้งร่ำอยากพูดแบบนั้นทำไมกัน “ทีนี้ก็ยืนอยู่ตรงนี้ มองฉันและกำกับด้วยนะว่าควรถูซอกไหน”
กดดันคนตัวเล็กด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ แป้งร่ำสบตากับผมด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความขวยเขินเมื่อผมวางมือบนไหล่เปลือยเปล่าให้เธอหันหน้ามองผมผ่านกระจกใส ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำโน้มตัวถอดบ็อกเซอร์รัดรูปและเปิดน้ำจากฝักบัวด้านบนปรับน้ำให้เป็นอุณภูมิที่เย็นไม่มาก ทันทีที่น้ำเย็นชโลมรดรินบนศีรษะผมก็ยกมือเสยเส้นผมสีดำของตัวเองขึ้น ด้วยเพราะเปิดน้ำแบบร้อนสลับกัน ส่งผลให้ไอร้อนเกาะตรงบริเวณช่วงล่างพอดิบพอดีกับที่ผมหันไปสบตากับแป้งร่ำที่ลอบกลืนน้ำลาย มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจหลายๆ อย่าง ช่วยไม่ได้นะแป้งร่ำ
เธอไม่ควรพูดเรื่องแบบนี้กับฉัน ถึงจะเป็นเพื่อน แต่ฉันก็คือผู้ชาย... นี่เป็นการสั่งสอนว่าอย่าเที่ยวไปพูดแบบนี้กับผู้ชายคนไหน ถ้าหากไม่ใช่ผมป่านนี้ยัยนั่นโดนลากเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
“เริ่มจากตรงไหนดี?”
“ซัน นายมันบ้า”
“บ้าตรงไหน ฉันทำตามคำสั่งเธอทุกอย่างนะแป้ง” แววตากลมโตแลดูสั่นไหวเล็กน้อย เธอพยายามไม่มองหน้าผมตรงๆ ด้วยซ้ำพอเห็นแบบนี้ก็นะอยากจะแกล้งลากเข้ามาอาบด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดเลย “งั้นเริ่มจากน้องชายฉันก็แล้วกัน”
“โอเค! ฉันยอมนายแล้วก็ได้”
“หึ”
“ฉันทนดูไม่ได้ ฉัน...” แป้งร่ำเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่พอได้เห็นประกายสดใสในดวงตาของเธอ ผมก็ยกยิ้มมุมปากเพราะเวลานี้แป้งร่ำแลดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ แป้งร่ำโหวกเหวกโวยวายใส่ผมและเดินออกจากห้องน้ำ ปิดประตูเสียงดังลั่นทำให้ผมยกมือเสยเส้นผมพลางหัวเราะออกมาลั่นห้องน้ำ หัวเราะจนท้องแข็งน้ำตาไหลเลยแหะ อย่างยัยนั่นต้องเจอคนจริงอย่างผม ปกติแป้งร่ำจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของผมมากถึงมากที่สุด แม้จะรำคาญหรือหงุดหงิดไปบ้าง แต่ก็ควรสั่งสอนให้จำว่าอย่าคิดเล่นกับเพื่อนสนิทด้วยเรื่องแบบนี้เด็ดขาด
“สมน้ำหน้า ยัยบ๊อง”
[70%]
*-----------------------------------------------------*
- ผู้เขียน
