บทที่ 19
เทพธิดาแห่งพงไพร 2
โจวอวิ๋นห่าวกับโจวไห่หลินอยู่ค้างที่บ้านของน้องเขยหนึ่งคืน ก่อนเช้าวันถัดมาทั้งสองจะเดินทางกลับเมืองหลวง
เพื่อป้องกันไม่ให้หลงทางและไม่ต้องเจอฝูงหมาป่า หรงหรานกับเหล่ยเซินจึงเดินทางมาส่งพี่ชายทั้งสองออกจากป่าด้วยกัน
สามพี่น้องแซ่โจวพููดคุยและล่ำลากันพอเป็นพิธี
ระหว่างเดินทางกลับบ้านไม้หลังเล็ก จู่ๆ หรงหรานก็ยิ้มอย่างครึ้มอดครึ้มใจ
“มีอะไรหรือ” สามีถาม
หรงหรานดึงแขนกำยำของเหล่ยเซินแล้วลากเข้าไปในป่าที่ค่อนข้างทึบพูดเสียงอ้อนๆ แฝงความขี้เล่น
“พอโกนหนวดออกแล้ว ท่านพี่หล่อจัง”
เหล่ยเซินหัวเราะหึๆ ถูกนางชมเช่นนี้มีเหตุผลเดียว...
คิดแล้วก็ดึงร่างบางเข้ามาจุมพิตอย่างเร่าร้อนและหนักหน่วง
“อื้อ...”
หรงหรานครางกระเส่าในลำคอด้วยความเคลิบเคลิ้ม สองแขนยกขึ้นกอดรอบลำคอแกร่ง
ในขณะที่ลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาในโพรงปาก มือหนาก็ขยับขึ้นมาแหวกสาบเสื้อของภรรยารักให้เป
