บทที่ 17
หมียักษ์
ใต้หุบเขาของเมืองเล่อฉางคือป่ารกทึบ ไม่เพียงจะมีหน้าผาที่สูงชันแล้ว ป่าแห่งนั้นยังมีสัตว์ร้ายเพ่นพ่านจำนวนไม่น้อย หมาป่าเอย หมีเอย มากไปกว่านั้น บางคนถึงกับลือว่าตกกลางคืน วิญญาณร้ายที่สิงสู่ในป่าจะออกมาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน
นอกจากนี้ ยังลือกันว่าชาวบ้านที่อาศัยในป่าแห่งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นพวกป่าเถื่อน ชอบกินเลือดเนื้อสดๆ ของมนุษย์ด้วยกัน
ข่าวลืออย่างหลัง ฟังแล้วอาจจะเกินจริงไปสักหน่อย แต่ทว่า เรื่องสัตว์ร้ายนั้นเป็นความจริงแท้แน่นอน!
กลางป่าพงไพรเล่อฉาง ชายหนุ่มสองคนจากเมืองหลวงกำลังเผชิญหน้ากับฝูงหมาป่านับสิบ
ชายหนุ่มร่างสูงแต่งตัวทะมัดทะแมง ในมือของเขาถือดาบ ดวงตาเปล่งประกายวาวโรจน์ขณะจ้องกวาดตาประเมินสถานการณ์ พร้อมกับตั้งท่าเตรียมสู้กับฝูงหมาป่า
“หมาป่าพวกนี้ ไล่ไม่หมดเสียที!”
เสียงของเขาทั้งก้องกังวานทั้งดุดัน สมกับเป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพโจวจิ้งรุย เข
