บทที่ 7
ถึงเมืองหลวง
แม้การกลับบ้านครั้งนี้จะมีเหล่ยเซินตามมาด้วย แต่พอเอาเข้าจริง สำหรับหรงหรานแล้วกลับไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อันที่จริง นางรู้สึกอุ่นใจด้วยซ้ำที่มีเขาอยู่เคียงข้าง
เหล่ยเซินย้อนกลับไปที่บ้านเพื่อนำเงินซึ่งเก็บเอาไว้มาเป็นค่าเดินทาง
ด้วยรู้สึกแปลกใจผสมความใคร่รู้ หรงหรานจึงเอ่ยถามชายหนุ่มตรงๆ
“ท่านมีเงินเก็บด้วยหรือ”
คำถามของหรงหรานไม่ใช่การดูแคลนคนอื่น เพียงแต่นางที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางป่ากลางเขามาได้สักระยะ เห็นว่าผู้คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่เข้าป่าล่าสัตว์ ทั้งยังปลูกผักไว้กินเอง ไม่ได้ประกอบอาชีพใดเลย
ก่อนหน้านี้ นางยังเคยนึกสงสัยว่าคนที่นี่รู้จักเงินกันบ้างหรือไม่ และแน่นอน ความสงสัยนั้นเด่นหลาเต็มใบหน้าของนาง
“คนในหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉางต่างก็ใช้เงินไม่ต่างจากคนในเมืองนั่นแหละ พวกเราเข้าเมืองขายของป่า ถ้ามีหนังสัตว์ก็ขายหนังสัตว์ ถึงอย่างไร มีเงินย่อมดีกว่าไม่ม
