“เมื่อเช้ากลับบ้านมาเป็นยังไงบ้างพระเพลิง” เหนือนภาถามขึ้นทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงาน ในตอนนี้พระเพลิงเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตากับงานตรงหน้าไม่แม้แต่จะแหงนหน้าขึ้นมามองเหนือนภา
“ปกติครับคุณนภา”
“ใจคอนายจะก้มหน้าก้มตาคุยกับฉันหรอพระเพลิง”
ตอนนี้เหนือนภากำลังรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของพระเพลิงเพราะอะไรกันเจ้าลูกหมาตัวนี้ถึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจงานของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ
“เพลิงขอโทษครับคุณนภาแต่ว่า”
แน่นอนว่าเหนือนภาไม่รอให้พระเพลิงพูดอะไรอีกแล้ว เธอรับรู้ถึงความผิดปกติและเธอก็เดินตรงมาหาพระเพลิงที่ตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาก่อนจะจับใบหน้าหล่อที่แสนจิ้มลิ้มและแหงนขึ้น
เหนือนภาเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น ก้อนเนื้อในร่างกายเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกโกรธและโมโหเกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อเห็นใบหน้าของพระเพลิงเจ้าลูกหมาตัวน้อยของตัวเอง
“ทำไมหน้านายถึงมีรอยมือแล้วทำไมนายถึงปากแตกพระเพล
