บทนำ
750 คำ
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันย่อตัวลงไปถามผู้ชายร่างสุงคนหนึ่งที่นั่งพิงกำแพงอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก เพราะเนื้อตัวของเขามีคราบเลือดและรอยแผลจนดูไม่ออกว่าตอนนี้เขาเป้นหรือตายกันแน่
"นี่ๆตายหรือยังคะ ช่วยตอบหน่อยค่ะ" ฉันสะกิดแขนของเขาเบาๆเพราะยังไร้การตอบรับจากคนตัวโต
ง่าา ตายแล้วแน่ๆเลยToT
หมับ!
"คุณพระช่วย! " ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กดโทรศัพท์มือถือโทรหามูลนิธิให้มาเก็บศพก็ถูกฝ่ามือหนาของเขารั้งข้อมือของฉันเอาไว้
"ห้ามโทร" เสียงของเขาที่เอ่ยออกมาแผ่วเบาและขาดห้วงจนฉันต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะได้ยินสิ่งที่เขาพูดชัดๆ
"อะไรนะคะ"
"ห้ามโทรหาใครทั้งนั้น" น้ำเสียงราบเรียบแผ่วเบาของเขาทำให้ฉันต้องใช้ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าของเขาที่มีเส้นผมปรกลงมา
"แต่คุณเลือดออกมากเลยนะคะ จะต้องไปโรงพยาบาลก่อนค่ะ"
"พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ" ดวงตาคมกริบฉาวแววน่ากลัวออกมายามสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ในยามค่ำคืนกลับดูน่ากลัวขึ้นไปอีก
"ล แล้วจะให้ทำยังไงคะปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ตายเอาหรอกค่ะ" ถึงแม้ว่าจะโกรธที่เขาพูดจาไม่ดีใส่แต่จะให้ฉันทิ้งเขาไปเฉยก็ยังไงอยู่
"พาฉันไปจากตรงนี้ ฉันจะทำแผลเอง"
"จะไปไหนคะ?"
"ฉันจะตายเพราะตอบคำถามโง่ๆนี่ของเธอไม่จบสักที" น้ำเสียงที่ติดความไม่พอใจของเขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
ร่างสูงที่เคยนั่งพิงกำแพงอยู่ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลจนฉันต้องรีบเข้าไปพยุงเขา
"ไหวไหมคะ"
"บ้านเธออยู่ไหน"
"ไม่มีบ้านหรอกค่ะ อยู่อพาร์ทเม้นท์ใกล้ๆนี่แหละคะ"
"ดี"
"....."
"พาฉันไปที่อพาร์ทเมนท์เธอ แล้วฉันจะให้ค่าเสียเวลา"
"จำเป็นต้องให้ด้วยเหรอคะ คุณบาดเจ็บแบบนี้เอาเงินไปรักษาตัวเองดีกว่าค่ะ" ว่าจบก็ค่อยๆพยุงคนตัวโตออกมาจากซอกตึก
ตอนนี้ทั้งดึกและไม่มีผู้คนออกมาพลุกพล่านมากนัก ยังไงก็ต้องพาเขาไปทำแผลก่อนแล้วค่อยให้เขาติดต่อญาติให้มารับดีกว่า อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ง่วงมากแล้วด้วยเพราะเพิ่งเลิกงานพาร์ทไทม์มา
แกร๊ก!
ฉันไขกุญแจห้องแล้วพยุงคนตะัวโตกว่าให้เขามานั่งยังโซฟาตัวหนาก่อนจะวางกระเป๋าผ้าของตัวเองแล้วไปหยิบกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กมานั่งที่ผืนข้างๆเขา
"ถอดเสื้อออกก่อนไหมคะ จะได้เช็ดคราบเลือดออก" ฉันช้อนดวงตากลมโตเงยหน้ามองเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา
"อืม" เขาครางรับในลำคอเบาๆแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก
"ไปโดนอะไรมาคะเนี๊ย หมารุมฟัดมาเหรอคะ" ฉันพึมพัมออกมาเมื่อเห็นรอยบาดแผลเป็นทางยาวแถมยังมีรอยฟกช้ำตามตัวอีก
"อืม"
"ถ้าเจ็บก็บอกนะคะ" ฉันค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆแล้วเช็ดคราบเลือดที่เริ่มจะแห้งกรังแล้วออกเบาๆ
เมื่อเช็ดไปเรื่อยๆก็มาสะดุดตากับอกของเขาที่รอยสักอยู่..
..สิงโตเหรอ?
ฉันได้แต่คิดในใจแล้วก็เพ่งมองรูปรอยสักขอเขาอยู่แบบนั้น แต่สงสัยมันจะนานเกินไปจนทำให้เจ้าของรอยสักต้องเอ่ยถามขึ้น
"อะไร?"
"ปะ เปล่าค่ะงั้นที่หน้าจะเปลี่ยนผ้าเช็ดให้นะคะ" ฉันบอกโดยที่ไม่รอคำตอบก็ถือวิสาสะเช็ดคราบเลือดจากใบหน้าของเขาเบาๆ
เพียงแค่คนตัวโตเสยผมที่ปรกลงมาขึ้นเพื่อให้ฉันได้เช็ดอย่างสะดวกก็ทำให้เห็นดวงตาคมกริบกับใบหน้าที่ขนาดมีรอยฟกช้ำนิดๆก็ยังหล่อได้มากขนาดนี้ ริมฝีปากหยักได้รูปกับจมูกโด่งๆมันชั่งลงตัว
"จะจ้องอีกนานไหม"
"เอ๊ะ!"
"หรืออยากจะกินฉันเข้าไปถึงได้จ้องเอาขนาดนี้"
- ผู้เขียน
