[ สิงโต ]
"ยังกลัวอยู่อีกเหรอ?" ผมเอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ภายในคอนโดของเธอ เมื่อกลับจากงานเลี้ยงแล้ว
"...นิดหน่อยค่ะ" เสียงหวานตอบกลับอย่างกล้าๆกลัวๆ
ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มก้มหน้างุดมองพื้นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเหมือนแต่ก่อน ลิ้นหนาดันเข้ากระพุ้งแก้มอย่างขัดใจที่เห็นคนตัวเล็กไม่ยอมเงยหน้าขึ้นเสียที
"อย่ากลัวฉันได้ไหม..." ผมย่อตัวลงนั่งคุกเข่าที่พื้นเพื่อที่จะได้มองหน้าของเธอชัดๆ
คนอย่างสิงโตมาเฟียผู้มีอิทธิพลมีหรือจะคุกเข่าให้ใคร ต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง..
แต่กับเธอคนนี้ผมกลับคุกเข่าตรงหน้าเธออย่างไม่ลังเล เพียงแค่กลัวว่าเธอหายไปจากชีวิต กลัว..
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรมากขนาดนี้มาก่อน ไม่มีคำพูดร้ายกาจออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของเธอเลยสักนิดแต่ใบหน้าเรียบนิ่งกับท่าทีเฉยชาดูหวาดกลัวของเธอมันกลับบาดลึกในใจของผมจนรู้สึกเจ็บ
"....."
"ไม่ว่าใครจะกลัวจะเกล
