หลันฟู่อิงหอบหายใจถี่ ความมึนจากฤทธิ์สุราทำให้นางไม่อาจจะขยับกายได้อย่างสะดวก นางค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้น สายตาหยาดเยิ้ม ปรือตามองไปยังร่างแกร่งที่กำลังใช้สายตาแทะโลมนางไปทั่วทั้งตัว เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ยเผยกล้ามอกเนียนสวยได้รูป นางค่อยๆเอื้อมมือสัมผัสไปตามกล้ามเนื้อของเขาไปมาอย่าเชื่องช้า
ลู่เฉิงขบสันกรามแน่น เขาหักห้ามตัวเองเอาไว้จนแขนแกร่งขึ้นเส้นเลือด …อดทนเอาไว้ อย่างน้อยต้องพานางกะ...
“ลู่เฉิง…” เสียงหวานใสที่กล่าวเรียกชื่อเขาพร้อมด้วยแววตาหยาดเยิ้มราวกับน้ำผึ้ง สติที่มีถูกกลืนหายไปด้วยเสียงเย้ายวนของนาง ร่างบางขยับกายดึงรั้งเขาให้เข้ามาใกล้ กลิ่นจากกายนางลากสติที่เพิ่งรวบรวมได้ลงจนไม่อาจจะดึงกลับมาได้อีก
“อิงเอ๋อ ต่อให้จากนี้เจ้าจะเกลียดข้า ข้าคงไม่อาจจะปล่อยเจ้าไป” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบที่ข้างหูของนาง เขาช้อนตัวของนางขึ้นมาอย่างเบามือ ริมฝีปากของนางถูกเข้าครอบครองไว้อีกครั้ง แผ่นหลัง
