ก่อนหน้านั้น
ลู่เฉิงมองไปยังทางที่ม้าวิ่งหายไป เขาถอนหายใจให้กับความดื้อรั้นที่นับวันจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นของนาง ผลันรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา เสียนอวี้มองสีหน้าที่ระบายยิ้มอ่อนๆ ของลู่เฉิง ทุกทีเขาต้องมีสีหน้าเหนื่อยหน่ายและเย็นชาให้กับนาง แต่ตอนนี้ดูเหมือนบรรยากาศรอบๆ ตัวพวกเขาจะเปลี่ยนไป มันดู..อ่อนโยน
‘ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ข้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัว’ ลู่เฉิงเลื่อนสายตาหลับมายังสตรีตรงหน้า เขารู้สึกผิดกับนาง มันถึงเวลาที่ต้องบอกไปอย่างตามตรง
‘พระองค์หมายความว่าอย่างไรเพคะ’
‘ข้าขอโทษ จากนี้เราอย่าพบเจอกันแบบนี้อีกเลย ข้าไม่อยากทำให้อิงเอ๋อไม่สบายใจ’
‘ท่านรักนางแล้วงั้นรึเพคะ’
‘ข้าไม่รู้ แต่ตอนนี้นางเป็นชายาของข้าและนางไม่ได้ร้ายกาจเช่นเดิม นั่นทำให้ข้าเริ่มเปิดใจ”
‘แล้วหม่อมฉันเล่าเพคะ’ น้ำตาเริ่มคลอบนดวงตาคู่สวย
‘อวี้เอ๋อ ..ข้า ข้าขอโทษ แม้คำขอโทษก็ไม่อาจจะเพียงพอ ข้านั้นมองเจ้าเ
