หลันฟู่อิงรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว อาหารที่มีก็กินไม่ได้ นอนก็นอนไม่หลับ ความรู้สึกราวกับอยู่ในห้องขังทำให้เธอรู้สึกอึดอัด สาวจากยุคปัจจุบันอย่าวเธอที่รักอิสระทนความน่าเบื่อหน่ายแบบนี้มาได้เกือบเดือนก็นับว่าเก่งแล้ว แต่นั่นยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกบั่นทอนจิตใจได้มากเท่ากับอาการผีเข้าผีออกของผู้ที่เป็นสามีของนาง บางครั้งก็ปฏิบัติกับเธออ่อนโยนแต่สุดท้ายกลับตลบหลังด้วยคำพูดแสนเย็นชา และการกระทำราวกับรังเกียจ
นางจะไม่ทน ถึงแม้ตอนนี้นางจะหย่าไม่ได้ แต่นางจะไม่ยอมถูกขังไว้เฉยๆ แผนการบางอย่างเริ่มขึ้นทันทีที่เหมยเหมยกลับเข้ามาภายในห้อง นางดึงตัวเหมยเหมยเข้ามาก่อนจะกระซิบแผนการ
‘ตายแล้วพระชายา! ทรงอย่าทำเช่นนี้เลยเพคะ!’
‘หากเจ้าไม่ไปข้าก็จะไปคนเดียว อย่างไรเจ้าก็ห้ามข้าไม่ได้! ข้าเบื่อ ชีวิตต้องการแสงสีเสียงเจ้ารู้ใช่หรือไม่’
‘แต่ว่าหากไทจื่อทรงรู้เข้า’
‘ช่างเขาปะไร เขาไม่สนใจใยดีอะไรข้าอย
