อัญญามาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่ หล่อนชงกาแฟมานั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะทำงานได้ครู่ใหญ่ๆ ท่านประธานก็เข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ… คุณมาเช้าจัง หายดีแล้วใช่ไหม”
ธันวาทักทายหญิงสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขาดีใจที่เจอหล่อน
“หายดีแล้วค่ะท่าน… อัญห่วงงานค่ะ”
อัญญาตอบ มองสบตาเขา
“ห่วงงานหรือว่าห่วงผม… ”
เขาถามยิ้มๆ
“ห่วงงานค่ะ… อัญอยากทำงานให้คุ้มค่าที่สุด”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง… เดี๋ยววันนี้ผมจะใช้งานคุณให้คุ้ม… ”
คำพูดของเขา…
สายตาวาบหวามของธันวาที่มองมาอย่างจงใจสื่อความหมายถึงบางสิ่งที่เพียงมองตาก็เข้าใจตรงกัน ทำเอาเลขาสาวรู้สึกใจเต้นแรง
“จากนี้ไปคุณไม่ต้องเรียกผมว่าท่านประธาน เรียกว่าผมว่า ‘คุณธัน’ ดีกว่า… ”
“ค่ะ… คุณธัน… ”
เขาสืบเท้าเข้ามาใกล้ ยื่นกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่ในมือให้หล่อน
“ขอบคุณค่ะ… ”
อัญญารับเอาดอกไม้มาจัดลงใจแจกันแก้วใบใหญ่ ธันวาเดินมาที่โต๊ะตัวเอง ทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้
