@หลายวันผ่านไป
"นายไปไหนมาเหรอ ตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว" คนตัวเล็กยิงคำถามทันที ที่เจอร่างสูงตรงราวบันไดทางขึ้นชั้นบน เธอพึ่งแต่งกายเสร็จเตรียมจะออกไปทำหน้าที่ตัวเอง
แต่อีกฝ่ายยังใส่ชุดออกกำกาย ยกเว้นเสื้อผ้าบางจุดมีคราบเลือดสีแดงคล้ายกระเซ็นมาเปลื้อน
"ไปวิ่งมา" เขาจับผ้าขนหนูผืนเล็กซับเหงื่อตรงขมับใหญ่ ปลายผมสั้นสีน้ำตาลทองยังมีหยดน้ำจนเปียกชุ่ม
"แค่นั้นเองเหรอ?" เช้านี้คงแปลกพิกล พอเธอจะขยับไปสำรวจหน้าอีกฝ่ายใกล้ๆ เขาขยับร่นถอยยิ่งกว่าคนรังเกียจกัน
จนเธออดไม่ได้ว่าเกิดความรู้สึกหน่วงในใจดวงน้อย ซึ่งยังคงต้องแสร้งหยิ่งในศักดิ์ศรี
"ถ้าไม่มีอะไรก็ลงไปกินข้าวก่อน ฉันไม่ว่าง" ครั้นร่างสูงจะเดินหนี ต้องยอมหยุดเมื้อร่างอรชรมาขวางทางไว้
"นายมีอะไรหรือเปล่ากาเรล" ยิ่งคุยต่อยิ่งสับสนในการกระทำอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่เธอที่ไม่ชอบคนหลบหน้า คนอื่นก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน
"อ้าวหนูดาริณ...ลงไปทานข้าว
