Ep.5 Don’t touch my sister
1203 คำ
เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้. ( แก๊งหมาป่า )
BAD BOY SET ME FREE รักร้ายผู้ชายซ่อนผี จีซัส
BAD DEJAVU เพื่อนรักหรือรักเพื่อน แอลตัล
SEXAHOLIC ผู้หญิงขาดเซ็กส์ไม่ได้ มอร์ฟิน
FIRST LOVE เผลอรักหมกใจผู้ชายแบดบอย ครูซ
Ep.5
Don’t touch my sister
“พ่อเธอเอาข้อมูลความลับลูกค้า และความลับของบริษัทไปขายจนหมด คนทรยศแบบพ่อเธอ ช่วยฉันคิดทีสิ ว่าจะฆ่าฉันด้วยวิธีไหนดี?” เขาก้มลงมากระซิบข้างใบหูของฉัน
“ไม่... ม่ายนะ อย่าทำแบบนั้นเลย” ฉันตอบกลับไปเสียงสั่น ๆ อย่างกลัวเหลือเกิน...
“เงินใช้หนี้?? มีไหม?” เขาถามกลับมานิ่ง ๆ
ฉันทำได้เพียงก้มหน้าอย่างหมดหนทาง เงินตั้งร้อยกว่าล้าน ฉันจะไปหาจากที่ไหนได้ในวันเดียว ฉันทำได้แค่พูดภายในใจเท่านั้น
“จะบอกให้นะ การที่พ่อเธออยู่ในกรงขังนั่น อย่างน้อยเขาจะยังมีชีวิตอยู่ แต่การหนีแหกคุกออกมาเแบบนี้... อันนี้ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากเตรียมตัดสูทดำไปงานศพ” เขาพูดก่อนจะจุดบุหรี่สูบต่อหน้าฉันอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร
“คุณจะฆ่าพ่อของหนูเหรอคะ??” เสียงยัยแพรวดาวถามทั้งน้ำตา
บลูไนท์สูบบุหรี่ยังคงปล่อยควันออกมาช้า ๆ และมองมาที่ฉันนิ่ง ๆ
“อาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้นะ พ่อเธอไปทำระยำกับคนไว้ตั้งมากมาย คงนั่งนับศัตรูให้ไม่หมดจริง ๆ !!” เขาตอบออกมาอย่างไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของคนฟังเลยสักนิด
“คุณใส่ร้ายพ่อ พ่อไม่ใช่คนแบบนั้น... คุณพ่อเป็นคนดี...” ยัยแพรวดาวส่ายหน้าตามประสาเด็ก เพราะเธอแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลย มีเพียงฉันกับน้าผึ้งเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมีหลักฐานมายืนยันได้ทั้งหมด
“ฝากบอกน้องเธอให้เงียบ เพราะพวกเธอไม่ได้มีสิทธิ์จะมาพูดอะไร” เขาตอบและมองหน้าของฉันนิ่ง ๆ
“คุณต้องการอะไรกันแน่ ที่จับพวกเรามาต้องการอะไรกันแน่” ฉันถามออกไปเพราะรู้ดีว่าวันนี้ที่เขาจับเราสองคนมาคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ
“ตรงประเด็นแบบนี้ก็ดี” เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะแสยะยิ้ม บลูไนท์พูดก่อนจะยกมือสั่งให้ลูกน้องปล่อยแขนของฉันและแพรวดาวออก
ยัยแพรวดาวก็รีบวิ่งเข้ามากอดฉันทันทีด้วยความกลัว
“จริง ๆ ฉันก็ไม่อยากจะไปยุ่งกับพวกเธอหรอกนะ แต่พ่อของพวกเธอคงไม่มีทางหาเงินมาคืนให้ฉันได้ ในแบบที่คนซื่อสัตย์เขาทำกัน” เขาพูดด้วยท่าทีดูถูกและเหยียดยามเราสองพี่น้องจนสุดจะทน
“พวกเธอเลยถือว่าเป็นตัวประกันตัวหนึ่งของหนี้สินทั้งหมด คนที่โกงกินแบบพ่อของเธอน่ะ ถ้าฉันไม่เชือดไก่ให้ลิงดูอีกหน่อยพนักงานคงลุกขึ้นมาโกงกันระงม” เขาพูดก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
และรอยยิ้มนั้นช่างหน้ากลัวเหลือเกิน
“ฉันจะหาเงินมาคืนให้คุณ แต่ว่าเงินมากมายขนาดนั้นฉันขอเวลาหน่อยได้ไหม?” ฉันพยายามยื่นข้อเสนอทั้งที่รู้ว่า ตัวฉันเองแทบไม่มีปัญญาหามาเลยจริง ๆ
“ไม่!! ฉันไม่ชอบการรอคอย” เขาตอบออกมาแค่นั้น
ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี พวกลูกน้องของหมอนั่นก็ก้าวเท้าเข้ามาหาทั้งฉันและแพรวดาว
“ถ้าจะทำอะไร ทำฉันคนเดียวปล่อยน้องฉันไปเถอะ น้องฉันยังเด็กเกินไป” ฉันกลั้นใจพูดมันออกไปและกอดยัยแพรวดาวเอาไว้แนบกาย
ไม่นานก็มีคุณหมอคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเครื่องมือบางอย่างในชุดกาวน์
ของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง
“ตรวจคนไหนครับ คุณบลูไนท์” เสียงของหมอคนนั้นถามบลูไนท์อย่างเคารพ
“ตรวจ? คุณจะตรวจอะไรเรา?? คุณต้องการอะไร” ฉันพยายามอ้อนวอนขอคนตรงหน้า ทั้งที่เขาไม่สนใจใยดีอะไรฉันเลย
“เอาเด็กนั่นไปตรวจ” เขาไปตอบหมอคนนั้นก่อนที่พวกบอดี้การ์ดจะดึงตัวยัยแพรวดาวไปจากฉันทันที
“ไม่ได้… ไม่อย่าเอาน้องฉันไปนะ ...อย่าาาา” ฉันพยายามจะดิ้นสุดแรงเพื่อช่วยแพรวดาว แต่ก็ต้านแรงของพวกผู้ชายที่ดึงออกไปไม่ได้
“พี่พราว พี่พราวววว กรี้ดดดดดดดดด... ช่วยหนูด้วย” ยัยแพรวดาวร้องไห้ลั่นเรียกชื่อของฉัน
ฟุบบบบ...
ฝ่ามือของใครอีกคนก็กระชากแขนของฉันเอาไว้ เพียงแค่พริบตาเดียว
“ปล่อยนะ อย่าทำอะไรน้องฉันนะ” ฉันพยายามตะโกนบ้าคลั่งอย่างกับคนเสียสติ
“ปล่อยแพรวดาวนะ ปล่อยยย” ฉันร้องตะโกนและพยายามสะบัดมือที่จับแน่นให้หลุดเพื่อวิ่งตามไป
แต่มือของบลูไนท์กลับยิ่งกระชับแน่นเหมือนคีมเหล็กที่บีบข้อแขนของฉันจนแทบจะแหลกละเอียด...
“เงียบ” เขาพูดอยู่แค่นั้น มือก็ยังคงจับแขนของฉันเอาไว้ไม่ปล่อย
“ใจร้ายเกินไปไหม น้องฉันยังเด็ก นายคิดจะทำอะไรน้องฉัน จะทำอะไร!!!” ฉันหันไปเผชิญหน้าจอมโหดที่น่ากลัวที่สุดอย่างหมดหนทางสู้
“น้องเธอไม่ตายหรอก ก็แค่เช็กภายในเท่านั้น” เขาตอบกลับมาเสียงแข็ง ๆ ราวกับมันไม่ใช่เหตุการณ์ที่น่ากลัวอะไร
แต่ว่ายัยแพรวดาวถูกบอดี้การ์ดของหมอนี่ลากเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่งภายในบ้านหลังใหญ่นี้ ก่อนที่ประตูจะปิดลงสนิท และพวกบอดี้การ์ดก็ออกมายืนรอที่หน้าห้องแทน
“ตรวจภายใน ตรวจทำไม??? ทำแบบนั้นทำไม” ฉันยังคงพยายามจะสะบัดมือทิ้งแต่บลูไนท์ก็ยังคงจับเอาไว้แน่น
“ถ้าเธอยังไม่เลิกร้องโวยวายน่ารำคาญ ฉันจะเปิดอีกห้องหนึ่งและให้พวกลูกน้องหาอะไรมายัดปากเธอให้เงียบซะ” เขาพูดออกไปอย่างเสียงดังจนพวกลูกน้องต่างหันมามองทางฉันและยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างชวนสยอง
ฉันทำได้แค่ทรุดตัวลงและนั่งร้องไห้อย่างหมดทางเลือก พอฉันทรุดตัวลงนั่ง หมอนั่นถึงยอมปล่อยมือออกจากข้อแขนของฉัน ที่สร้างรอยแดงช้ำเอาไว้
“กรี้ดดดดดดดดด เจ็บอย่าทำหนู หนูกลัวพี่พรา....”
เสียงของยัยแพรวดาวร้องลั่นออกมาจากห้องนั้น ทำเอาฉันรีบลุกขึ้นทันที
“แพรววว” ยังไม่ทันที่ฉันจะวิ่งเข้าไปหาแต่ฉันกลับถูกท่อนแขนของคนคนเดิมกันเอาไว้
“อื้อออออ อย่าทำ ๆ”
แพรวดาวยังคงร้องออกมา ฉันสงสารน้องจับใจ แต่กลับทำอะไรเพื่อช่วยน้องไม่ได้เลยสักอย่าง
- ผู้เขียน
