“องค์ชาย! มีผู้บุกรุก พวกมันใช้พิษ พระองค์หลบไปทิศนั้นก่อนพะยะค่ะ พวกกระหม่อมจะต้านพวกมันไว้เอง” หัวหน้าองครักษ์เข้ามารายงานสถานการณ์ ตอนนี้เสียงต่อสู้ก็ใกล้เข้ามาแล้ว เขาพยักหน้า กัดกรามแน่น พวกหมาลอบกัด มันก็ช่างถนัดงานลอบกัดเหมือนเดิม เขาลุกขึ้นพยุงคุณหนูเฟิงหลบไปอีกทางมีองค์รักษ์เพียงสองคนคุ้มกันออกมา
เขาพานางวิ่งตัดไปตามป่าที่มีต้นไม้เพียงบางเบา ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา ตอนนี้นางทั้งเหนื่อย ทั้งล้า นางนึกไม่ออกว่าจะหลบไปจากตรงนี้ยังไง แต่นางไม่ยอมให้องค์ชายรองเป็นอันใดไปแน่
“องค์ชายเพคะ หากหนีไปเรื่อยแบบนี้ เราอาจหมดกำลังได้ในที่สุด เราหาที่ซ่อนเถอะเพคะ” หยางเหวินหลงเห็นนางเหนื่อยจนไม่สามารถวิ่งต่อไปได้อีกแล้ว เขาจึงได้อุ้มนางเข้ามาไว้ในอ้อมอก
“คุณหนูเฟิง บริเวณนี้ไม่มีที่หลบซ่อน เราต้องไปต่อ เจ้าแข็งใจอีกสักหน่อยเถอะ ข้างหน้าเป็นป่าทึบ คงพอมีที่ซ่อน” ยามนี้ยั
