หลังจากเสร็จพิธี องค์หญิงจิ่นซีก็ไม่คิดจะรั้งอยู่ต่อ นางขอตัวกลับวังทันทีเพราะอยู่ไปก็ไม่เห็นประโยชน์ ทั้งในใจยังคิดถึงน้องชาย แล้วคิดว่ากลับไปจะไปเดินหมากกับเขาคลายเครียดสักหน่อย
ส่วนบรรดาคุณหนูตระกูลอื่น ๆ ต่างก็โล่งใจที่องค์หญิงจิ่นซีกลับไปได้เสียที เพราะตลอดเวลาที่นางอยู่ สายตาของเหล่าคุณชายมักจะมองตรงไปที่นางแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้จิบชาอยู่ถึงศาลาในสวน แต่พวกเขาก็มิวายที่จะจ้องมองมาอยู่ดี
แต่ว่าตลอดระยะเวลาที่อยู่ในงานเลี้ยง นางก็จะจิบชาและทำหน้านิ่ง ๆ ราวกับเตือนไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้ จึงทำให้ไม่มีคุณชายคนไหนกล้าเข้ามาสนทนาด้วยเลยสักคน เพียงแต่แอบมองนางอยู่ไกล ๆ เท่านั้น
องค์หญิงจิ่นซีกลับมาถึงวังหลวงก็ตรงไปที่ตำหนักอวิ๋นผิงทันที
“ทูลเพื่อรายงานไทเฮาเพคะ เรื่องที่หลานไปงานพิธีสวมกวานของซื่อจื่อจวนเหรินอันโหวมา หลานได้มอบของขวัญให้เรียบร้อยแล้ว และงานพิธีก็เป็นไปอย่างราบรื่นยิ่งเพคะ
