ตอนนี้เป็นยามโหย่วแล้ว ซึ่งปกติเป็นเวลาที่ทุกคนควรที่จะพักผ่อนอยู่ที่จวน แต่ว่าเรื่องของบ้านเมืองย่อมสำคัญกว่าความสุขส่วนตัว ดังนั้นเหล่าขุนนางเมื่อถูกเรียกให้เข้าประชุม ผู้ที่กำลังกินข้าวอยู่ก็วางตะเกียบลง ผู้ที่กำลังเดินเล่นในสวนหลังก็ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เพื่อมาเข้าเฝ้าในทันที
“มีใครรู้บ้างว่าฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าด่วนมีเรื่องอันใด”
ขุนนางคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมา
“ถ้าข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเรื่องวิธีแก้ไขปัญหาภัยแล้งอย่างแน่นอน” ขุนนางอีกคนหนึ่งเอ่ยตอบกลับมาตามความคิด เนื่องจากเวลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดและต้องแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วคือเรื่องภัยแล้ง
“หรือจะเกิดปัญหาที่ร้ายแรงกว่าเรื่องภัยแล้ง ถ้าเป็นเช่นนั้น มิใช่ว่าแคว้นเราจะต้องเจอปัญหาหลายด้านหรอกหรือ”
ขุนนางอีกคนหนึ่งกลับมองข้ามเรื่องภัยแล้งไป
“ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย แค่เรื่องภัยแล้งก็ถือว่ารุนแรงมากพอแล้ว หรือว่าเราจะต้องตั้งโต๊ะบวงสรวงฟ
