บทที่7[100%]
1131 คำ
“อ่อได้ค่ะ” ร่างเล็กยิ้มก่อนจะเดินออกจากร้านแล้วตรงไปซื้ออาหาร ขณะที่กำลังจะกลับถึงร้าน กีวี่ก็มึนงงทันทีว่าทำไมคนถึงวิ่งไปทางร้านของเธอเยอะจัง ร่างบางเดินไปถึงร้านตัวเองก็ตกใจทันทีของในมือร่วงลงสู่พื้นดิน ใบหน้าหวานน้ำตาไหลออกมาทันที มองเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ที่ร้านของเธอ พลันสายตาหันไปมองคนอีกคนที่ยืนอยู่อีกมุม แสงไฟจากร้านเธอส่งให้เห็นว่าใบหน้าของคนๆ นี้กำลังแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
“ฟะ ไฟนอล...”
ร่างหนาของอิฐที่กลับมาจากต่างจังหวัดเพราะไปส่งอาวุธ ก็เดินออกจากรถเพื่อเข้าไปที่ห้องของตัวเอง แต่ลูกน้องของเขาสามคมวิ่งหน้าตาตื่นมาทันทีจนเขางุนงง
“เป็นห่าอะไร? ถอยไปฉันจะรีบไปนอน ง่วงจะตายห่าแล้วเนี้ย!!”
“เดี๋ยวครับเฮียอิฐ”
“มีห่าอะไร กูจะนอน!!” ลูกน้องอิฐต่างพากันหวาดกลัวกับท่าทีของเจ้านายที่เปลี่ยนไป ช่วงนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตัวเองเลยสักครั้ง ตั้งแต่ไม่ได้เจอหน้ากีวี่... ช่างเถอะ คนใจร้าย คนใจแข็งจะสนทำไม!! อิฐเดินสวนลูกน้องของตัวเองไปทันที แต่ก็สงสัยกับพฤติกรรมของลูกน้องก็เลยหันไปมองทั้งสองคนที่กำลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยว พวกมึงมีอะไรก็ว่ามา...”
“คือว่าร้านของคุณกีวี่นะครับเฮีย ตอนนี้ไฟไหม้ครับ”
“!!!”
“พอดีผมผ่านไปเห็นคนมุงกันเต็มเลย และผมเห็นว่าเฮียกับคุณกีวี่สนิทกันก็เลย... อ้าวเฮีย!!” ร่างหนาฟังไม่จบก็รีบขึ้นรถตัวเองไปทันทีอย่างร้อนใจ ไฟไหม้? กีวี่... ให้ตายเหอะ มัวแต่งอนห่าอะไรก็ไม่รู้ ไอ้อิฐ ถ้ากีวี่เป็นอะไรไป กูจะทำยังไงเนี้ย!! มือหนากำเข้าหากับพวงมาลัยรถ เหยียบคันเร่งอย่างเร็วจนแซงรถทุกคัน มาถึงที่ร้านก็ต้องตกใจทันทีเพราะตอนนี้ร้านของกีวี่กำลังลุกโชนไปด้วยไฟ ใบหน้าหล่อเดินตรงเข้าไปที่หน้าร้าน มองหาร่างบางแต่ก็ไม่เห็น... ก่อนจะหันไปเห็นพนักงานร้านของกีวี่
“กีวี่ไปไหน?”
“คะ คุณที่เป็นเพื่อนคุณกีวี่”
“กีวี่อยู่ไหน? ผมไม่เห็นเธอเลย”
“คือ คุณกีวี่เข้าไปในร้านค่ะ”
“!!!”
“เธอบอกว่าลืมของสำคัญไว้ ฉันห้ามแล้วนะคะ...” อิฐตกใจทันทีมองเข้าไปในร้านก็มีแต่ควันไฟและไฟที่มอดไหม้จนเขากำหมัดแน่น รถดับเพลิงมาจอดแต่อิฐกลับวิ่งเข้าไปในร้านจนคนแถวนั้นตกใจ ร่างหนาพยายามกวาดสายตามองหาร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของร้านก็ไม่รู้ ก่อนจะวิ่งตรงขึ้นไปที่ชั้นสองก็เบิกตาโพลงทันทีเห็นกีวี่กำลังนอนไออยู่ที่พื้น
“กีวี่!!”
“แค่กๆ อะ อิฐ... ฮึก”
“มาครับ ออกไปจากที่นี่กัน”
“มะ ไม่... แฟน? แฟนซี” กีวี่ส่ายหน้าไปมามองไปที่กรอบรูปของเธอกับแฟนซีที่ติดอยู่ฝาผนัง เพราะเธอพยายามจะดึงมันออกแล้วแต่มันก็ไม่ออก แถมยังโดนความร้อนจากไฟทำให้กรอบรูปร้อนฉ่า กีวี่พยายามฝืนตัวเองดึงรูปนั่นให้ออกมา ถึงแม้จะร้อนมือก็ตาม เธอจะทิ้งให้แฟนซีมอดไหม้ไม่ได้ ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งเขาอีกแล้ว... อิฐมองร่างเล็กที่จับไปที่กรอบรูปก็สะดุ้งทุกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปช้อนตัวกีวี่มาอยู่ในอ้อมแขนทันที
“ปล่อยนะ!! ฮึก... ปล่อยฉัน แฟน... ปล่อยนะอิฐ!!”
“ต้องออกไปจากที่นี่ก่อน” อิฐมองกีวี่ที่ดิ้นไปมา ก่อนจะพาร่างเล็กมาถึงชั้นล่างและมุ่งตรงออกจากร้านไป วางร่างเล็กที่ลงที่พื้นทันที
เพียะ!!
“ฉันจะไปเอารูปแฟน ปล่อยฉัน!!”
“...”
“คุณจะมายุ่งทำไม จะไปไหนก็ไปเลยไป!! ฮึก... แฟน” อิฐหน้าหันทันทีที่โดนฝ่ามือบางตบเข้าที่แก้ม กีวี่มองขึ้นไปที่ชั้นสองน้ำตาอาบแก้ม มองเห็นว่าแฟนซีกำลังยืนมองเธออยู่ด้วยสีหน้าเศร้าๆ จนเธอลุกขึ้นจะเข้าไปข้างใน แต่ก็ถูกคว้าตัวไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง
“กีวี่ คุณเลิกบ้าสักทีได้ไหม!!”
“ปล่อยฉัน!! ฉันจะไปหาแฟน ปล่อยฉัน แฟน!! อึก...”
“วี่... จิ๊ ฝากกีวี่ด้วยครับ” ร่างหนาประคองกีวี่ที่สลบให้กับพนักงานดูแล และตัวเขาก็หันเข้าไปมองในร้านอีกครั้งก่อนจะวิ่งตรงเข้าไป ใบหน้าหล่อเหยเกทันทีเพราะตอนนี้ไฟกำลังลุกอย่างรุนแรง แถมควันก็ยังพวยพุ่งออกมาจนเขาสำลักจนแทบจะทนไม่ไหว มือหนาเอื้อมไปกระชากรูปภาพขนาดใหญ่ทันที แต่เพราะมันถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนาทำให้มือหนาตอนนี้พองแดงไปทั้งสองข้าง สายตาคมกวาดไปเห็นท่อนไม้ก็จัดการงัดมันออกมาทันที
ตุ้บ!! รูปภาพตกลงมาทันทีแต่ไม่ทันที่อิฐจะก้มลงไปหยิบ เพดานด้านบนกลับหล่นลงมากระแทกหลังหนาจังๆ จนอิฐล้มลงกับพื้น
“อึก... Shit!!” ร่างหนากุมหัวไหล่ตัวเองแน่นพร้อมกับหยิบรูปขึ้นมาด้วยมือเดียว ทั้งๆ ที่กรอบรูปร้อนฉ่าจากเปลวไฟ อิฐค่อยๆ พยุงร่างกายลงมาด้านล่าง เจ้าหน้าที่ดับเพลิงประคองอิฐให้ออกมา อิฐมองหากีวี่ที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่ท้ายรถพยาบาล ใบหน้าของเธอกำลังร้องไห้ออกมาจนเขาใจหายวูบ กีวี่เงยหน้ามองอิฐที่เดินออกมาพร้อมกับกรอบรูป
“แฟน...”
“...”
“ฮึก แฟน... วี่ขอโทษ” กีวี่ดึงรูปจากมืออิฐไปกอดทันทีอย่างเสียใจ ใบหน้าหล่อคมถึงกับไปไม่เป็น... ถอยหลังออกมาทันทีพร้อมกับหมุนตัวขึ้นรถขับออกไปทันที ภาพที่กีวี่กอดรูปแฟนซี มันทำให้เขารู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก เขาเข้าใจเธอดีว่าเธอยังคงไม่ลืมแฟนซี แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บแบบนี้นะ? เจ็บยิ่งกว่าแผลที่หลัง หรือแผลที่มืออีก ใบหน้าหล่อพ่นลมออกมาทันที ก่อนจะขับรถมาถึงคอนโดก็เรียกหมอประจำตระกูลมาดูอาการทันที เสร็จร่างหนาก็เอนตัวลงนอนที่โซฟา ครุ่นคิดเรื่องของกีวี่กับใบหน้าและภาพที่เห็น
“ผมเป็นห่วงคุณขนาดนี้ คุณไม่เคยคิดจะห่วงผมบ้างเลยเหรอ...”
- ผู้เขียน
