Ep.9 : คลิปวีดีโอ
3901 คำ
“วันนี้เธอจะหนีพี่อีกไม่ได้แล้วนะ ไปดื่มกัน เพื่อนพี่ไปกันเยอะ ไม่ต้องห่วง ปลอดภัย” ไอ้พี่บีมตามฉันไม่เลิก แต่นี่เป็นการถ่ายงานครั้งสุดท้าย ของ M.E. Tour
“ค่ะ ถือเป็นการส่งท้ายที่เราทำงานด้วยกัน แต่กลับไม่ดึกนะคะ ฉันมีงานเช้าค่ะ”
“ได้เลยจ๊ะ ไปนะคะ เพื่อนพี่น่ารักทุกคน ว่าแต่ให้ฉันไปในฐานะอะไร เด็กของพี่ไม่เอาน้า เพราะพี่จีบฉันไม่ติด” จะบอกว่าโคตรน่ารำคาญก็กลัวจะรับไม่ได้
“เพื่อนไงคะ เราไปก็เพื่อน ๆ กันทั้งนั้น”
“แชร์โลมานะคะ” ฉันเดินปลีกตัวออกจากพี่บีม แล้วเดินไปหาไอ้ปิงปองที่รีบส่งเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยน
หู้ยยยยย แม่งใจสู้ ใจกล้าหน้าด้านดีแท้ ฉันรีบแต่งตัวออกจากห้องเปลี่ยนชุด ไอ้ปิงปองก็ตามมาประกบทันที เพื่อกันไม่ให้ฉันถูกลากออกไป ทำไมฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้นะ น่าจะติดจากคุณวินเมื่อวานแน่
“มึง ห้ามห่างกูเด็ดขาด”
“เออ กูรู้แล้ว หาพาราให้กูหน่อย เหมือนจะเป็นไข้ว่ะมึง” ฉันรีบเดินไปขึ้นรถ จะได้รีบทำงานให้เสร็จ รีบกลับไปนอนสักที!!!!!!
“มึงจะไหวไหมเนี่ย!!!” ไอ้ปิงปองรีบวิ่งตามมาขับรถ ฉันส่งโทรศัพท์ให้มันคุยกับพี่บีม เพราะฉันเบื่อจะคุยมากกก ของมากที่สุด
เราขับรถไปตามโลเคชั่นที่ทางนั้นส่งมา โดยไม่ลืมส่งไปให้คุณตุณด้วย แต่เพราะว่าเราถ่ายงานเสร็จก็เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว แทบไม่มีร้านขายยาไหนเปิดเลย เลยต้องแวะร้านสะดวกซื้อป้ายเขียว ก่อนถึงร้านที่ได้รับโลเคชั่นมา โดยให้ปิงปองเป็นคนลงไปซื้อให้ แต่มันกลับหายไปนานมาก จนฉันต้องดับรถและลงไปตาม
“เข้ามาทำไม อีนี่ ฉันเจอรถไอ้บีม ก็เลยแอบตามมันเจอมันกำลังซื้อถุงยาง แล้วรอมันไปก่อน”
“ถุงยางเหรอ!!!”
“เงียบ!!! เออ เยอะมากเลย ครั้งนี้มันจะรุมมึงแน่ กลับดีไหม” ปิงปองกระซิบคุยกับฉัน โดยใช้อาศัยชั้นขายของบังพวกเราเอาไว้ แล้วขยับไปเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้พวกนั้นเห็นพวกเรา
“ฉันไม่ทำไม่ได้ จำได้ไหมเราเป็นหนี้เค้า ที่เขาดี เพราะเขาใจดีกับเรา แต่ไม่แปลว่าเราจะไม่ต้องเกรงใจ”
“นมนี่อย่างใหญ่ ยังไงคืนนี้กูก็จะเอาให้ได้ พวกมึงรอต่อได้เลย ให้ไอ้คิวเปิดก่อน พวกคลั่งพวกบริสุทธิ์อย่างมันเอาด้วยอยู่แล้ว ]
เสียงคุยกันทำเอาฉันต้องกำหมัดแน่น พวกนี้เห็นผู้หญิงเป็นอะไร สารเลวเอ้ย ฉันไม่มีทางเสียทีเป็นครั้งที่สองแน่ ยิ่งคุณวินกับคุณตุณคอยช่วยอยู่ห่าง ๆ ก็เบาใจ หลังจากรอพวกมันจ่ายเงินแล้วเดินไปไกลเรามากพอ ฉันก็จ่ายเงินค่ายากับน้ำบ้าง
“อย่าห่างกูนะ กูเป็นห่วง”
“มึงเป็นผู้ชายที่ถ้าใครได้เป็นผัวจะโคตรโชคดีเลย เป็นผัวกูไหม” ฉันพูดเล่นใส่คนที่ผลักหัวของฉันออก แบบรังเกียจเดียดฉันท์มากกกกก
เราตรงไปที่ร้านที่เราได้โลเคชั่นมา แน่นอน เรารายงานกับคุณวินตลอดว่าอยู่ตรงไหน กำลังจะไปจุดไหน ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าโซนวีไอพี แบบเก้ง ๆ กัง ๆ ทำอะไรไม่ถูก เพราะร้านนี้มันดูหรูหรากว่าครั้งที่แล้วมาก แล้วมีผู้หญิงแต่งตัวสั้นเหมือนผ้าแพงเดินกันขวักไขว่
“คุณมิ้นท์” เสียงเรียกจากใครคนหนึ่งทำให้ฉันหันไปมอง ผู้ชายที่เป็นเป้าหมายของฉันวันนี้ เขาควงผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย งานยากแล้วสิ ผู้หญิงที่มากับเขานั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย พอเข้าใจ ว่าแต่งตัวแบบนี้มันไม่ใช่ชุดเที่ยว ก็ฉันมาจากสตูดิโอเลย ไม่ได้แวะกลับบ้านใด ๆ ก็ต้องชุดนี้แหละ
“คุณคิว ฉันคิดว่าหาโต๊ะไม่เจอ ฉันคิดว่าจะกลับบ้านแล้วล่ะค่ะ”
“โดนบังคับมาเหรอ ชุดแบบนี้ไม่ใช่คนมาเที่ยว” คุณคิวเองยังหัวเราะชุดของฉันเลย
“ตื้อสุดเลยครับ มิ้นท์มันก็เลยมาสักครั้งให้จบ ๆ นี่มีไข้ด้วยนะครับเนี่ย แต่เพราะไม่อยากให้คุณบีมไประรานที่คอนโดแล้ว” ไอ้ปิงปองชิ่งฉันตอบออกมา แต่คนที่มองฉันมากว่าคุณคิว คือเลขาของเขาที่เดินตามมาทีหลัง ตั้งแต่ที่ฟิตเนสแล้ว ทำไมถึงมองฉันขนาดนั้น
“คุณจิมมี่ ฉันมีอะไรแปลกรึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ผมแค่ศึกษาพฤติกรรมมนุษย์ แล้วชุดที่คุณใส่ ก็ไม่ใช่การอยากมาเที่ยว แต่เหมือนถูกบอกให้ต้องมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เพราะคุณมีอาการอิดโรย ตอนนี้คงอยากจะนอนมากว่าดื่มเหล้าแน่ ๆ” โหยยยย เป๊ะเหมือนอยู่ในใจเลย นี่สินะ คนที่คุณวินบอกน่ากลัว เพราะเรียนมาด้วยกัน ถ้าคนนี้มองฉันออกขนาดนี้ คุณวินไม่มองฉันออกด้วยเหรอ คงไม่หรอก ไม่เห็นว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรเลย
“ถูกเป๊ะเลยค่ะ ฉันอยากกลับบ้าน แต่เคยพูดกับคุณบีมไปแล้ว ว่าถ้าไม่ได้มาด้วยกันสองคนมา จะยอมมาด้วย ไม่คิดว่าเขาจะถึงขั้นนัดเพื่อน ฉันก็เลยปฏิเสธไม่ได้แล้ว” ฉันฉีกยิ้มปอย ๆ เพราะเหนื่อยจริง ที่พูดมา ถูกหมด จะเพิ่มอีกนิดคือ ฉันได้คำสั่งจากคุณวินมาว่า ไม่ต้องเปลี่ยนชุด ให้ใส่ชุดอยู่บ้านไปเลย
“ใครคะคุณคิว” ผู้หญิงที่มากับคุณคิว ถามถึงการมีตัวตนของฉัน
“เพื่อนของผมหน่ะ ไปครับคุณมิ้นท์ อ้อ คุณปิงปองด้วยนะ นั่งสักครู่แล้วจะได้กลับ ผมพาเข้าไปแนะนำ”
“คุณรู้ได้ยังไง ว่าบอสมาโต๊ะเดียวกับคุณบีม” คำถามที่ดังมาจากคนเลขา ทำเอาฉันซีดเลย คิดสิคิด ตอบยังไงดีให้ดูธรรมชาติ
“ไม่ทราบค่ะ เพียงแค่จะหาคนพาเข้าไปเท่านั้น เพราะฉันไม่เคยมาที่นี่” คำตอบที่ไม่ได้เตรียมมาก่อน หวังว่าจะให้เชื่อนะ ผู้ชายคนนี้รับมือยากจริง ๆ
คุณคิวพาฉันเดินเข้าด้านในจนถึงโต๊ะที่มีผู้ชายและผู้หญิงมากมายนั่งล้อมวงกันอยู่ ฉันได้กำมือของไอ้ปิงปองเอาไว้แน่น ฉันประหม่า ฉันกลัว ยอมรับเลย ยิ่งรู้ว่ามันตั้งใจจะทำอะไร ฉันก็ยิ่งกลัว
“ห้ามห่างกูนะ เข้าใจไหม ปลีกตัวกลับได้ เราจะกลับทันที” ไอ้ปิงปองบีมมือฉันแน่น
“อืม”
ท่องไว้มันคืองาน มันคือการชดใช้หนี้ ฉันทำได้สิ มีคนดูแลเรื่องความปลอดภัยอยู่แล้ว ฉันเดินเข้าไปที่โต๊ะ ที่ทุกคนกำลังคุยกันสนุก พี่บีมเข้ามาโอบฉันไว้ทันที แต่ฉันต้องดันออก มันทำให้พี่บีมหน้าเสียแล้ว เชิญฉันให้เข้าไปนั่งแทน
“มินโตะ นี่หว่า ไหนบอกน้องไม่ชอบ พี่อ่านข่าวของน้องอยู่ น้องโดนลงดาบนี่หน่า มีงานนี่ถือว่าเก่งมาก” ประโยคของผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพูดขึ้นมา
“ฉันจะไม่ขายตัวเพื่องานค่ะ ฉันทำงานได้ทุกอย่าง ฉันไม่เกี่ยง แต่จะให้ขายตัวแลกงาน ฉันไม่เอา” ฉันฉีกยิ้มให้คนรอบโต๊ะ นอกจากคุณคิวที่หัวเราะออกมาเบา ๆ คนอื่นก็เงียบหน้าตึงหมดเลย
“นั่งก่อนเถอะ ดื่มไรดีคะ พี่ชงให้” พี่บีมรีบเปลี่ยนเรื่องดึงสถานการณ์ทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเกรงใจ ฉันจะให้ปิงปองทำให้ ฉันยังไม่รู้จักพวกพี่เลย”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะ มั่นใจไปเถอะ วงการนี้มันกลืนเรา ทุกคนที่นี่ต้องทำทุกอย่างให้มีงาน ต้องการพื้นที่สื่อ รุ่นใหม่ ไฟแรง น่าตลก เคยโดนผู้กำกับไม่ชอบแล้วตบไหมล่ะ ไม่เคยสินะ เพราะคงเคยทำงานเล็ก ๆ” หญิงสาวที่นั่งอยู่พูดขึ้นมา
“ไอ้แพง น้องเพิ่งจะมีชื่อในวงการ จะรู้ได้ยังไง วงการมายา ที่มันสวยงามสำหรับคนข้างนอก แต่ข้างในนี้มันคือ นรก อยู่ไปจะรู้เอง ว่าสิ่งที่น้องพูด โคตรโลกสวยเลย” บรรยากาศเริ่มแย่เฉยเลย ปิงปองที่ส่งแก้วน้ำเปล่าให้ฉันเริ่มสะกิดฉันเบา ๆ เพราะฉันเริ่มพูดมากไป จนทำให้บรรยากาศแย่
“กินเหล้าดีกว่า จะมาพูดเรื่องเครียดทำไม พวกเราไม่มีทางไม่มีงาน ใช่ไหมครับ คุณคิวววว” พี่บีมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ทำตัวดี ๆ ไปเถอะ เรื่องใหญ่มา ฉันไม่ช่วยนะ ฉันเองก็มีงานต้องทำ คุณมิ้นท์ ดื่มน้ำเปล่าเหรอ” คุณคิวถามถึงแก้วที่ฉันถือ ฉันเลยยกให้เขาดูว่ามันคือน้ำเปล่า อย่างที่เขาว่า ก่อนจะหัวเราะออกมา กลางวงเหล้า แต่อีปิงปองเอาน้ำเปล่าให้ฉันกินจ้าาา แต่ดีแล้วล่ะ ฉันเข็ดจากครั้งที่แล้ว
“มิ้นท์ไหนวะ คุณคิว อ๋อ น้องมินอะเหรอ” พี่บีมหันมามองหน้าฉัน เหมือนกับสงสัยฉันไปรู้จักกับคุณคิวตอนไหน
“น้ำเปล่าพอค่ะ ฉันมาที่นี่เพราะพี่บีมขอให้มา ไม่อยากดื่มเท่าไหร่เพราะพรุ่งนี้ฉันมีงานเช้าค่ะ น้ำเปล่าชนไม่ได้เหรอคะ” ฉันเอาแก้วน้ำเปล่า ชนกับพี่บีม ที่ยังเหว่อที่ฉัน ไม่ดื่มเหล้า แต่แหวกกินน้ำเปล่าอยู่คนเดียว ฉันระวังตัวมาก ครั้งนี้ จะไม่ให้พลาดเป็นครั้งที่สองแน่ ๆ
“ฮ่ะ ๆ นั่นสินะ คุณเป็นคนที่แปลก” เสียงหัวเราะทำให้ทุกคนในโต๊ะหันมามองฉันเป็นตาเดียว แล้วถยอยมาขอแก้วน้ำเปล่าของฉันชนด้วย ฉันเข้าใจแล้ว คุณคิวคือคนที่พวกนี้อยากจะเอาอกเอาใจสินะ ตอนนี้เขาทำอะไร คนบนโต๊ะก็พร้อมจะทำตาม
เราดื่มกันคุยกันเรื่องงาน เรื่องสัพเพเหระต่าง ๆ จนมีผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามจะชนแก้วกับฉัน แต่แขนของเขามีรอยสักที่คุ้น ๆ เป็นรูปไม้กางเขน ฉันเหมือนเคยเห็นที่ไหน ฉันคุ้นตามาก
“พี่ชื่อเจมส์ รู้จักไหมนะ พี่เป็นพระเอกช่องเลยนะ” พระเอกช่อง ชื่อเจมส์ ใครไม่รู้จักก็บ้าแล้ว เขาดังมาก เล่นละครเรื่องเรือน ลวง รัก กับคุณพะพายด้วยนี่
“ฉันหันไปหาไอ้ปิงปองที่ตอนนี้ หายไปแล้ว มีแต่ฉันที่อยู่ตรงนี้” ความกังวลใจเริ่มกลับมา แย่แล้วสิ มึงไปไหนไอ้ปิงปองไหนบอกจะไม่ห่างกูไง โอ้ยยย ฉันฉีกยิ้มให้คนที่แนะนำตัวแบบไม่ได้สนใจมากนัก เพราะตอนนี้ ฉันกังวลเรื่องปิงปองหายไปมากกว่า
“รู้จักค่ะ ฉันดูละครของคุณ” ฉันตอบออกไปแต่ตามองหาปิงปองอยู่
“มีอะไรรึเปล่าคุณมิ้นท์” คุณคิวถามฉันขึ้นมา
“ผู้จัดการส่วนตัวของฉันไปไหน ฉันว่าฉันจะต้องไปหา เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ห่างฉันไปไหน นี่ไม่ปกติ” ฉันตอบคุณคิวเบา ๆ แต่คุณคิวกลับอาสาพาฉันไปตามหา มือใหญ่จับที่ข้อมือของฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ ท่ามกลางสายตาของคนอื่น ๆ
“แล้วผู้หญิงที่มากับคุณ คุณจะทิ้งไว้…”
“เลขาของผมหาย เขาอาจจะไปด้วยกัน ไปตามหาเถอะ เจอแล้วเราค่อยกลับมาที่โต๊ะก็ได้นี่ ป่ะ” มือใหญ่ที่จูงมือฉันออกไป มันทำให้ฉันต้องไปตามแรงดึง
เราตามหาปิงปองกับคุณจิมมี่ไปตามที่ต่าง ๆ ห้องน้ำ บาร์เครื่องดื่ม จนไปถึงลานจอดรถ ที่รถของฉันไม่มีแฮะ แต่พอไปที่รถตู้ของคุณคิว กลับเจอคุณจิมมี่ ยืนรออยู่แล้ว แต่ไร้ปิงปอง แย่แล้วสิ แบบนี้เขาจะทำอะไรฉันรึเปล่า ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวแล้ว
“แกไปไหนมา ฉันกับคุณมิ้นท์ตามหาแกจนทั่ว แล้วเห็นเพื่อนคุณมิ้นท์ไหม”
“ผมไม่เห็นเขานะ จะให้ผมไปหาไหมครับ”
“ไปหาเลย ฉันกับคุณมิ้นท์จะรอในรถ เปิดรถให้หน่อย” คำสั่งของคนเป็นเจ้านายทำให้คุณจิมมี่เปิดประตูรถตู้ให้เราเข้าไป แล้วสตาร์ทรถรอ
แย่แล้วสิ นี่ไม่อยู่ในแผน ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันเริ่มเก็บทรงไม่ค่อยอยู่แล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมตอนนี้มันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันพยายามจะไม่ก้าวขึ้นรถ แต่มีคนดันหลังของฉันให้ขึ้นไป มันทำให้ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ปฏิเสธลำบาก
“กลัวเหรอ”
“ไม่ได้กลัวค่ะ”
“หน้าคุณมันฟ้องมาก ฟ้องตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่โต๊ะแล้ว รอเพื่อนคุณก่อน แล้วเราไปดื่มกันสองคนไหม ไม่ต้องตกใจ เป็นร้านชิล ๆ สบาย ๆ ไม่ต้องมาอวดกระเป๋า ไม่ต้องมาอวดงาน ผมเองซื้อของพวกนั้นได้ทั้งหมด แต่ผมก็ไม่เคยอวด และผมก็ชอบที่คุณไม่อวด คุณทำให้ผมคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยรัก ผู้หญิงแปลกที่ไม่เหมือนใคร แบบคุณ” สายตาหวานมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะหลบสายตาแล้วยิ้มออกมา เป็นผู้ชายที่เขาถึงง่ายกว่าที่คิดแฮะ
“แปลกเลยทำให้ชอบ แสดงว่าชอบของแปลกนะคะ” สายตาของเราประสานในภายใต้แสงไฟวอร์มไลท์ของรถตู้
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจก ทำให้เราต้องหลบตากันทันที รถที่เปิดออกเผยให้เห็นไอ้ปิงปองที่โดนคุณจิมมี่ที่ตัวใหญ่กว่าลากมาด้วย แกหายไปไหนมาไอ้เพื่อนตัวดี แล้วคุณวินจะตามมาช่วยเราไหม ตอนนี้ฉันเริ่มกลัวจริงแล้วนะ
ธาวิน Say ::
“คุณวินครับ พวกนั้นกำลังจะเอาตัวคุณมิ้นท์ไปแล้วนะครับ เราควรจะไปช่วยเธอ”
“ไม่ต้อง ทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนแล้ว ไอ้น้ำที่ให้เอาไปให้หาสาร ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง” ผมมองผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกพาไปขึ้นรถตู้ ทุกอย่างมันเป็นไปได้ตามแผน ทุกอย่างถ้าจะให้เนียนมันเป็นสตอรี่ ผมให้ไอ้คิวเอาตัวมิ้นท์ออกมาจากพวกนั้นได้ ต้องทำให้มันประทับใจในตัวมิ้นท์ก่อนในระดับหนึ่ง อย่างน้อยก็ความแปลกในตัวเธอ เธอปฏิเสธผมมาได้ 6 เดือนตอนที่ผมจีบ แค่นี้เธอไม่คล้อยตามหรอก
“คุณวินครับ ถ้ามันทำอะไรเธอละครับ”
“ถ้ายัยนั่นโง่ให้ทำก็สมควรแล้ว ตอนนี้ปลาใหญ่ติดเบ็ดแล้ว แล้วผู้หญิงที่ฉันให้ตามไอ้เจมส์ ติดต่อมายัง” ผมถามถึงสิ่งที่สำคัญกว่า ผมไม่ได้ตามแค่ไอ้คิวคนเดียว ผมตามทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ที่มากพอจะทำให้น้องผมฆ่าตัวตาย
“ครับ ถ้าเธอออกจากร้านจะส่งโลเคชั่นมาให้ครับ”
ผมมองผู้ชายที่ลากตังปังปอนมาที่รถ แล้วมองเขาขับรถพามิ้นท์ออกไป แม้ในใจจะคิดเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะไปช่วยเธอ ผมยังคงหงุดหงิดทุกครั้งจากการเห็นหน้าเธอ มันเป็นความหงุดหงิดใจ ที่เป็นแค่กับเธอ
“คุณวินครับ เธอไปแล้วนะครับ”
“กูจะรอเล่นไอ้เจมส์ จบไหม!!! อย่ามาเอาความรู้สึกส่วนตัวทำให้งานเสีย” ใช้แผนเราวางมาแล้ว จะมาทำแผนเสียมันได้รึไง
“ทั้งที่เค้าดูแลคุณวินทั้งคืน ทำไมคุณวินถึง…แล้วถ้าพวกมันขืนใจ!! ถ้าพวกมันใช้ยา”
“แต่ถ้าเราไปช่วย ทุกอย่างจะพัง ยัยนั่นต้องเอาตัวรอดเอง” ผมไม่ได้ทำดีกับเธอแค่คนเดียว เพราะผมทำดีกับทุกคน สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอก็ไม่ต่างกัน
กลางดึกคืนนั้นเอง
“เจมส์ใจร้อนจัง เจมส์ อื้อออ ถึงเตียงก่อนสิ”
“ที่ไหน ฉันจะเอาของฉันใส่ไปในตัวเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเอาตรงไหนก็เหมือนกัน”
บทรักที่กำลังดำเนินเริ่มอย่างถึงพริกถึงขิง ต้องหยุดชะงัก เพราะจู่ ๆ ไฟในคอนโดก็เปิดขึ้น โดยที่ไม่มีคนอยู่ในห้อง เจมส์เดินมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็เจอชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งหันหลังอยู่บนโซฟา
“มึงเป็นใครวะ”
“จำกันไม่ได้แล้วเหรอ แย่จังเลยนะ บอกฉันมาที ว่าไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แก” รูปภาพในคลิปของผู้ชายที่มีรอยสักรูปไม้กางเขน ที่ผ่านมามันไม่เคยโชว์รอยสักน่าจะเพราะต้องถ่ายละคร รอยสักเลยต้องโดนปกปิดด้วยรองพื้น แต่วันนี้ผมหามันเจอแล้ว
“มึงเข้ามาในห้องกูได้ยังไง ออกไป!!! ไม่งั้นกูเรียกยามนะ”
“ไอ้ตุณ ส่งน้องสาวคนนั้นกลับไปก่อน ฉันมีธุระจะคุยกับคุณเจมส์” ผมสั่งให้ไอ้ตุณไปส่งน้องผู้หญิงคนนั้นให้ออกจากห้องไปก่อน เพราะมันหมดหน้าที่ของเธอแล้ว หนี้ของเธอที่ติดผมไว้ก็หายกัน ตอนนี้ผมต้องจัดการทางนี้ก่อน
ผมไม่ได้มาเพื่อเล่น ผมกดหน้าของคนที่ตอบไม่ตรงคำถามลงกับโต๊ะ มึงนี่เองที่พยายามจะขืนใจน้องสาวกู มึงนี่เองที่อยู่ในคลิป มึงคือคนที่พยายามจะขืนใจน้องสาวกูในบ้านกูเอง มึงคิดได้ยังไง!!!!!
“คลิปอยู่ไหน มีใครบ้างที่ีมี”
“มึงจะทำอะไรกูปล่อยยยยย คลิปอะไรกูไม่มีทั้งนั้น ถ้ามึงทำอะไรกู อย่านะ…..” ป๊ากกก ผมจิกหัวของมันขึ้นมาแล้วจับหน้าของมันกระแทกกับโต๊ะอีกครั้ง
“คลิปอยู่ไหน ในคลิปที่จริงมันเกิดอะไรขึ้น อะไรทำให้พะพายต้องฆ่าตัวตาย”
“ฉันไม่รู้!!!! ในวันนั้น ฉันเองก็โดนมอมยา ฉันไม่ได้ทำอะไรพะพายเลย เชื่อเถอะฉันไม่เคยยยยยย ฉันไม่มีคลิป ฉันเองแค่อยากได้มัน ฉันไม่รู้เรื่องคลิปอะไรทั้งนั้น
ผมดึงแขนของมันวางลงบนโต๊ะ เพื่อให้มันพูดความจริง มีแต่เสียงแหกปาก น่ารำคาญจริง
“ตัดแขนมัน”
“อย่า!!!!! อย่า!!! คลิปอยู่ในโน๊ตบุ๊ค อยู่ในโน๊ตบุ๊ค ไปเอาสิ ฉันไม่ใช่คนถ่าย ฉันแค่ มีเก็บเอาไว้ ฉันไม่ใช่คนถ่าย ไอ้ยศผู้กำกับละคร อยากรู้อะไรก็ไปถามมันสิวะ!!!” คนที่กลัวจะโดนตัดแขนเริ่มโวยวายด้วยความกลัว
ผมเลยให้ไอ้ตุณมาจับตัวของมันเอาแทนผม แล้วผมถึงเดินไปที่โน๊ตบุ๊ค เครื่องที่ไอ้เจมส์มันบอก ก่อนจะเปิดโน๊ตบุ๊คของมันขึ้นมา โน๊ตบุ๊คที่ไม่มีรหัสล็อคอะไรเลย แสดงว่าไม่ใช่คนที่ซับซ้อนอะไร
“อยู่ในไฟล์ที่ชื่อว่า ของดีอะ!!! ปล่อยกูได้รึยัง”
มันมีคลิปในนี้เป็นร้อย มันไม่ได้กับน้องผมแค่คนเดียว มันขืนใจผู้หญิงมากันเป็นร้อยแล้ว!!! ไอ้สารเลวเอ้ย!!! ผมมองหาไฟล์ที่ชื่อพะพาย จนไปเจอคลิปที่มีความยาวแค่ 3 นาที ที่เขียนว่า พะพาย ( Cut ) เป็นคลิปที่ผู้ชาย 4 คน ที่กำลังรุมน้องผมอยู่ มันโคตรเป็นภาพที่โหดร้ายกับผมมาก
“เร็ว ๆ เดี๋ยวมันก็ตื่นหรอก”
“เราก็กรอกยามันก่อนดิพี่ นี่ไงน้ำ ป้อนมันก่อน ถ้ามันสมยอม ใครก็เอาผิดเราไม่ได้ ให้มันเป็นรสนิยม เซ็กซ์หมู่ของมัน”
ไอ้นี่มันเป็นใครวะ พวกมันเตรียมตัวมาอย่างดี เพราะมันคลุมไอ้โม่งกันทุกคนเลย มันตั้งใจจะขืนใจน้องสาวผมอยู่แล้ว พวกมันกำลังชำเราร่างที่ไร้สติของน้องสาวของผม โดยมีคนหนึ่งพยายามเอาขวดน้ำอะไรสักอย่างให้น้องสาวผมดื่ม ในขณะที่หลับ
“ฉันอยากได้แกมานานแล้ว เล่นตัวเก่งนัก เป็นเด็กคุณคิวแล้วหยิ่งดีนัก”
อันนี้เสียงของไอ้เจมส์แน่ เพราะรอยสักที่แขนของมัน มันบ่งบอกได้ชัดเจน ผมกลับมาถามถึงตัวยาที่มันตั้งใจจะใช้กับพะพาย แต่มันได้ส่ายหัว ไม่รู้ ไม่รู้อะไรสักอย่าง พูดแค่อยากรู้อะไรให้ไปถามผู้กำกับ ที่กำกับละครในตอนนั้น มันเป็นคนเอาขวดน้ำนั่นมา แววตาเบิกโพลงจากความกลัว สติที่ไม่เหมือนเดิม เพราะโดนความกลัวกลืนกิน มันไม่น่าจะโกหกแล้ว
“พวกแกปล่อยฉันเถอะ ฉันตอบแกทุกอย่างแล้ว ปล่อยผมเถอะคร้าบบบบ”
“ปล่อยงั้นเหรอ บ้าเหรอ ไม่มียมทูตคนไหน ปล่อยให้เป้าหมายยังรอด แกก็เช่นกัน แกขืนใจน้องของฉัน วันนี้แกจะได้รู้ ว่าผู้หญิงบางคนแกก็ไม่ควรจะไปยุ่ง แกขืนใจมาเป็นร้อย กฏหมายพิพากษาแกไม่ได้ ฉันจะทำเอง ข่มขืน เท่ากับประหาร” ผมฉีกยิ้มเย็นยะเยือกให้กับผู้ชายที่แสนจะรักผมเลยจากแววตา
จำหน้าอย่างฉันไว้เลย นี่จะเป็นหน้าสุดท้ายที่แกจะได้เห็น ผมบีบใบหน้าคมคายที่หล่อในแบบไทยแท้ ที่ใครก็หลงรัก ชีวิตของมึงจะยาวไกล ถ้ามึงไม่ชั่ว ผมพยายามจะเอาแคปซูลยัดใส่ปากมัน แต่มันดันปิดปากแน่น ผมเลยต้องบีบจมูกของมัน เพื่อให้มันต้องการอากาศหายใจจนเปิดปากออกมา ผมเลยยัดแคปซูลเข้าไปในปากของมันได้ โดยมีไอ้ตุณเอาน้ำกรอกปากมัน ให้มันกลืนยาเข้าไป
“พอแล้วอย่าเยอะเกิน เดี๋ยวมันจะไม่เนียน” ผมปล่อยคนที่กลืนแคปซูลยาพิษลงท้องไปแล้ว ยาพิษที่ไร้สารตกค้าง ไม่มียาถอนพิษ เพราะมันทำหน้าที่ปลิดชีวิตอย่างเดียว มันออกฤทธิ์ทำให้หัวใจวายได้อย่างเฉียบพลัน
“ผมให้ทีมเรามาเก็บกวาดเลยไหมครับ”
“เอาเป็นนอนไหลตายอยู่บนเตียงก็แล้วกัน”
“ครับ”
ต่อไปก็ไอ้ยศ ผู้กำกับสินะ เราได้เจอกันแน่ ผมลบคลิปของผู้หญิงคนอื่น ๆ ออกจากโน๊ตบุ๊ค ผมไม่ใช่คนดี แต่พะพายเธอจะทำแบบนี้แน่ ๆ ยังเหลืออีก 3 สินะ
===================
ขอคนละ 1 คอมเม้นท์เป็นกำลังให้ไรท์ด้วยน้า
- ผู้เขียน
