ยิม
“เรื่องของเธอ เพราะฉันคงไม่ซ้ำของร้อยมืออย่างเธอ”
“.....” หลังจากที่ผมพูดคำนี้ไป มัตซีก็ชะงักอยู่กับที่และเงียบไปสักพัก ก่อนเธอจะขยับตัวลุกออกจากเตียงไปเปิดไฟและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
“จะทำอะไร” ผมถามออกไปนิ่งๆ ถึงแม้ตอนนี้จะเห็นว่าเธอเอากระเป๋าเดินทางออกมาแล้วก็ตาม แต่ผมก็อยากจะถามให้แน่ใจว่าเธอจะไปเลย หรือว่าแค่จะหนีไปเพราะแค่โกรธ
“.....” แต่มัตซีกลับไม่ตอบ และกำลังจับเสื้อผ้าโยนลงกระเป๋าโดยไม่พับมันแม้แต่ตัวเดียว
“กลับไปนอน” ผมลุกไปดึงเสื้อผ้าออกจากมือเธอพร้อมกับใช้ขาถีบกระเป๋าเดินทางเธอไปไกลๆจากตู้ด้วย
“ปล่อย!” มัตซีสั่งกลับมาเสียงแข็งแล้วยื้อมือดึงเสื้อผ้าออกจากมือผม แต่ผมไม่ปล่อย
“อย่าทำตัวมีปัญหาได้ไหม” ผมพูดอย่างเริ่มอารมณ์เสีย จะอะไรนักหนาวะ
“นายแค่ไม่ต้องมายุ่งกับฉันมันก็ไม่มีปัญหาแล้ว ปล่อย!” นี่เปลี่ยนคำแทนตัวเลยหรอวะ เหอะ
“ไม่อยากยุ่ง แต่ไม่อยากมีปัญหากับแม่” ผมบอกไ
