EP.4 แสดงความเป็นเจ้าของ

1303 คำ

“เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นบ้างเล่าเดี๋ยวนี้” พอเห็นหน้ายัยเฟอก็ถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที “เผือกนะมึงอ่ะ” ฉันว่าให้มันกลับไป “ก็อยากรู้อ่ะ ว่าโลกของพี่ยิมเป็นยังไงบ้าง” มันพูดออกมา “เออ มึงก็รีบเล่ามา เมื่อคืนกูนอนแทบไม่หลับเลย” ตามด้วยยัยน้ำริน ฉันส่ายหัวให้พวกมันก่อนจะเริ่มเล่า “เมื่อคืนมีอะไรตื่นเต้นๆนิดหน่อย” ฉันเกริ่นออกไป “เห้ยยังไงๆ เร็วๆ” แล้วเพื่อนฉันมันก็เร่งทันที “เออๆ เรื่องก็มีอยู่ว่า กูไปนอนห้องพี่ยิมใช่ไหม ซึ่งมันเป็นที่แปลกสำหรับกู แล้วกว่ากูจะหลับ...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบยัยน้ำรินก็แทรกขึ้น “มึงอย่าเกริ่นนานดิวะ กูลุ้นจนเยี่ยวจะราดแล้วเนี่ย” ยิ่งฉันเห็นอาการอยากรู้อยากเห็นของเพื่อน มันยิ่งทำให้ฉันอดขำไม่ได้ “เออๆ ตั้งใจฟังนะ เรื่องตื่นเต้นก็คือ เมื่อคืนกู...ได้นอนคนเดียว” ฉันพูดออกลากเสียงให้พวกมันลุ้นก่อนจะบอกความจริงพวกมันไป “อีห่า!/อีห่า!” แล้วจำเป็นต้องผสานเสียงกันด่าฉันขนาดนี้ไหม “ฮ่าๆๆๆ” ฉันระเบิดหัวเราะออกมา เพราะเห็นท่าทางที่รอฟังของพวกมันแล้วสุดท้ายกลับคว้าแต่ลมแบบนี้แล้วโคตรขำเลย “เดี๋ยวกูตบ” ยัยเฟอว่าอย่างงอนๆ “กูว่าแล้วมึงก็ไม่เชื่อ คนอย่างพี่ยิมถึงจะฟาดเก่งแค่ไหน แต่อย่าลืมว่าต้องเป็นคนที่เค้าเลือกเท่านั้นๆๆ” ยัยน้ำรินย้ำออกมาอย่างจริงจังและใส่อารมณ์เต็มที่ “เออว่าแต่พี่ยิมไปนอนไหนวะ” ยัยเฟอถาม “ไม่รู้ว่ะ หายออกจากห้องตั้งแต่เย็น เช้ามาก็ไม่เจอ” ค่ะ ตั้งแต่ที่ฉันจัดเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมาไม่เห็น ก็ไม่เห็นเค้าอีกเลยจนเช้าเนี่ยแหละ “แล้วมึงจะทำยังไงต่ออ่ะ ถ้าพี่ยิมเป็นแบบนี้มึงก็ทำให้พี่ยิมตบะแตกไม่สำเร็จนะสิ” ยัยน้ำรินถาม “ใครบอก กูยังไม่ได้ลงมืออะไรเลยต่างหาก ตอนนี้กูก็ปล่อยให้เค้าได้เล่นสนุกไปก่อน เพราะถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่ กูจะทำให้พี่ยิมหลงกูหัวปักหัวปำ จนไปไหนไม่รอดเลยแหละ” “กูจะรอดูจ้ะ” ยัยเฟอพูดออกมาอย่างหมั่นไส้ในความมั่นหน้าของฉัน “แต่กูว่าตอนนี้มึงคงปล่อยไม่ได้แล้วว่ะ” แล้วยัยน้ำรินก็พูดขึ้น “ทำไม” ยัยเฟอถาม “พวกมึงก็ดูโน่นสิ” ยัยน้ำรินบอกก่อนพยักเพยิดหน้าไปอีกฝั่ง แล้วพวกฉันก็หันตามไป พี่ยิมเดินนำผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เดินตามกันติดๆ แล้วใบหน้าของยัยนั่นก็บานจนเกือบจะเท่ายานยูเอฟโออยู่แล้ว ถ้าจำไม่ได้ผิดยัยนั่นเป็นเด็กปีหนึ่งคณะฉันนี่แหละ “เอายังไง” ยัยเฟอถามเมื่อเห็นพี่ยิมใกล้เข้ามา ซึ่งพวกเค้าต้องผ่านที่ๆฉันนั่งอยู่ตอนนี้ แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไร นั่งรอจนพี่ยิมเดินมาถึง ฉันเลยลุกขึ้นดักหน้าพี่ยิม “ทำไมเมื่อคืนไม่กลับห้องคะ” ฉันถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ประมาณว่าเมียจับได้ว่าผัวเกเร ส่วนยัยนมโตข้างๆพี่ยิมก็มองฉันด้วยสีหน้าที่แบบ แกเป็นอะไรกับพี่ยิม เพราะเรื่องหมั้นนอกจากเพื่อนสนิทฉันกับพี่ยิมก็ไม่มีใครรู้ แต่ยัยนั่นก็ไม่กล้าแสดงสีหน้ามากหรอกอย่าลืมหลายๆคนเค้าคิดว่าฉันแรง “เรื่องของฉัน” พี่ยิมตอบกลับนิ่งๆ แล้วฉันก็เห็นยัยนั่นยิ้มมุมปากออกมา ก่อนพี่ยิมจะเลี่ยงเดินไปอีกทาง แต่ฉันก็ก้าวเท้าไปดักได้เหมือนเดิม “เรื่องของพี่ก็เรื่องของซีเหมือนกันค่ะ” “อย่าคิดไปเอง” พี่ยิมพูดออกมาอีกคำก่อนจะเดินออกไปจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบเอง ซึ่งคำพูดของเค้าแต่ล่ะคำมันก็ทำให้ฉันหน้าแตกได้ตลอดเลยจริงๆ แต่มันเจ็บใจมากกว่า มันเหมือนกับว่าเค้าหักหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ทั้งที่ฉันไม่เคยโดนผู้ชายทำแบบนี้มาก่อนแม้แต่คนเดียว “เชี้ย แรงอ่ะ” ยัยเฟอพูด “แต่ล่ะคำของคนนิ่งๆนี่มันบาดลึกถึงกระดูกจริงๆ” ตามด้วยยัยน้ำรินที่ต่างก็อึ้งกับคำพูดของพี่ยิม “เออสิ เห็นหล่อๆนิ่งๆแบบนี้อย่าให้ได้พูด พวกมึงแทบกระอักเลือด” ฉันบอกพวกมันไปก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมด้วยหน้าเซ็งๆ แม่งเห็นหน้าหล่อๆพากันเพ้อฝันยกให้เป็นสามีแห่งชาติ แต่ถ้าได้ยินคำพูดที่เค้าตอกกลับเมื่อไหร่แค่สนทนากันพวกเธอก็จะไม่อยากรู้จักเชื่อฉัน “แล้วเอาไง จะยอมแพ้ไหม พวกกูรอกินเหล้าจากมึง” ยัยเฟอถาม “ไม่มีทาง คนที่จะต้องแพ้คือพี่ยิม ไม่ใช่กู” ฉันพูดออกไปด้วยความมุ่งมั่นปนเจ็บใจ ทำฉันหน้าแตกขนาดนี้แล้ว เรื่องอะไรฉันจะยอมให้เค้าง่ายๆแบบนี้ ตอนแรกว่าจะรอให้เค้าได้ตั้งตัวก่อน แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วมั้ง ดูเหมือนเค้าจะพร้อมรบเสมอ “โอเค เคสนี้กูให้เดือนหนึ่งเลย เพราะโจทย์ยากเชี้ยๆ” ยัยเฟอพูดออกมาเหมือนเห็นใจฉัน เพราะมันเองก็ไม่เคยเห็นฉันเสียหน้าให้กับผู้ชายเหมือนกัน และเดือนหนึ่งนี่คือประวัติศาสตร์เลยมั้ง เพราะปกติไม่ถึงห้านาทีก็เข้ามาขอไลน์ฉันแล้ว วันนี้จะเป็นวันแรกที่ฉันจะลงมือกับภารกิจระดับชาติ พอเลิกเรียนปุ๊บฉันก็พายัยสองคนนั้นตรงไปห้างทันทีเพื่อไปช้อปอุปกรณ์ทุ่นแรงครั้งนี้ พอได้มาครบ ฉันก็กลับคอนโดเพื่อเตรียมตัว แต่หลังจากที่เตรียมตัวรอมานานก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่ยิมกลับมาสักที อย่าบอกว่าพายัยเด็กนมปลอมนั่นไปกกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆงานนี้ฉันคงทำเองคนเดียวคงไม่ได้ ต้องมีคนร่วมมือ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาคุณป้ามณีรัตน์ทันที (ว่าไงลูก) “แค่กๆ คุณป้า ขอโทษที่รบกวนค่ะ” ฉันพูดออกไปเสียงแหบแห้งทันที (หนูซี เป็นอะไรลูกทำไมเสียงเป็นแบบนั้น) คุณป้ามณีรัตน์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงทันที “คือไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่ปวดหัวนิดหน่อย ที่ซีโทรไปแค่อยากจะถามคุณป้า แค่กๆๆ ว่าพี่ยิมได้กลับบ้านหรือเปล่าคะ พี่ซีไม่ได้นอนห้องตั้งแต่เมื่อวานแล้วซีเป็นห่วงค่ะ แค่กๆๆ” (อะไรนะ! ตายิมไม่ได้นอนห้องตั้งแต่เมื่อวานหรอลูก) เสียงคุณป้าดูตกใจมาก “ค่ะ เบอร์พี่ยิมซีก็ไม่มี ซีก็เลยไม่รู้จะติดต่อยังไงน่ะค่ะ แค่กๆ” ฉันพูดไปไอไป (เดี๋ยวป้าส่งเบอร์พี่เค้าให้ในไลน์นะลูก ส่วนเรื่องตายิมหนูซีไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวป้าจะโทรหาพี่เค้าเดี๋ยวนี้แหละ) “ซีรบกวนคุณป้าด้วยนะคะ งั้นซีไม่กวนคุณป้าแล้ว แค่กๆ” (พักผ่อนนะลูก เดี๋ยวป้าจะให้พี่เค้ารีบกลับเดี๋ยวนี้) “ค่ะแค่ซีรู้ว่าพี่เค้าปลอดภัยซีก็ดีใจแล้วค่ะ งั้นฝันดีนะคะคุณป้า แค่กๆ” แล้วฉันก็วางสายคุณป้าไป แล้วก็แต่งตัวสวยๆนอนรอว่าที่สามีกลับห้อง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more