เจรามี่เอนตัวลงนอนเขากำลังมึน ชายหนุ่มยอมรับ...ในห้วงความคิดสับสนมีความรู้สึกผิดปะปนอยู่ด้วย
“ก็ดีเหมือนกันนะ...จบเสียทีก็ดีแล้ว...เราควรกลับบ้าน ไปจากที่นี่เถอะ”
เจรามี่รำพันออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายอยากจบ เขาก็ควรจบให้หล่อน เขาได้ทุกอย่างสมใจแล้วนี่ ชายหนุ่มลงจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ เขาก็ควรจัดการกับตัวเองบ้าง บางที่ไอ้ที่หน่วงๆ อยู่ในอกนี่ จะได้หายปสักที
“เห้อ!!...”
เสียงถอนใจดังก้อง เจรามี่กดปิดน้ำไม่ให้ไหล เอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกาย เขาเดินออกจากห้องน้ำมาแบบเลื่อนลอย เมื่อทิ้งตัวนั่งริมเตียง ก็ยังเผลอตัวลูบไล้หาความอบอุ่นของนิสาที่ยังเหลืออยู่อย่าง เจรามี่เอนกายลงนอนแผ่ ดวงตาลอยคว้างไม่มีเป้าหมาย เขาหลุบเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อน แต่ในห้วงความคิดกลับไม่สามารถสลัดความกังวลที่ติดค้างอยู่ภายในทิ้งไปได้ ในมโนสำนึก...เห็นแต่กระแสตัดพ้อจากนิสาเต็มไปหมด เธอไม่ได้เอ่ยปาก
