“ผมไปส่งที่รถก็ได้นะ...นะครับ”
“จะไปก็ไป พอกลับมาคุณจะได้พักผ่อนต่อ”
“ครับผม ไปได้แล้วครับเจ้าหญิง”
นิสาตวัดค้อนให้เจรามี่อย่างสุดแสนจะหมั่นไส้ เธอลุกขึ้นยืน เตรียมจะเดินออกจากที่นั่ง จังหวะนั้นเอง...สายลมกรรโชกแรงขึ้นหอบเอา ฝุ่นผงปลิวเข้าดวงตาของนิสาพอดี
“อุ่ย!” หญิงสาวตกใจรีบทรุดกายลงนั่งที่เดิมยกมือตะปบเบ้าตา เพราะเริ่มรู้สึกเคืองๆ
เจรามี่นั่งบนส้นเท้า เงยหน้ามองนิสา “เป็นอะไรไหมคุณ?”
“ฝุ่นค่ะ... ฝุ่นเขาตานิสา”
“ไหนมาให้ผมดูสิครับ” เจรามี่จับปลายคางของนิสา เขาใช้ปลายนิ้วดันขึ้นสูง เพื่อมองให้ชัดๆ เขาหลุบเปลือกตาลง สูดลมหายใจลึกๆ เมื่อสายตาดันไพล่ไปมองพวงแก้มอิ่มเสียนี่ ริมฝีปากหล่อนด็ด้วย อิ่มย้อยชวนจูบ ปลายจมูกโด่งปลายเชิดเล็กน้อย ท่าทางคงจะรั้นน่าดู ขนตายาวสวยเรียงเป็นแพโค้งงอนอย่างสวยงาม
“มีอะไรไหมคุณ” เจรามี่สะดุ้งสุดตัว!! เมื่อนิสาถาม
“ไม่มีนะ ผมมองไม่เห็นอะไรเ
