เมีย( ไม่) ลับของประธาน

คืนนั้นของต้นสน

หลังจากต้นสนเดินออกมาจากห้องของท่านประธานแล้วเธอเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที เพื่อแต่งตัวให้เรียบร้อยและล้างหน้าล้างตาให้สะอาด เพราะใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ' ซวยจริงๆ ' เสร็จแล้วเธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันทีเพื่อทำเอกสารรอหัวหน้ากลับเข้ามา แต่สมองของเธอกลับคิดถึงเรื่องในคืนนั้นทันที

คืนเกิดเรื่อง เธอมาเที่ยวผับดังไฮโซที่มีแต่คนมีเงินเข้ามาเที่ยว เธอมาเที่ยวผับครั้งแรกก็ว่าได้การต่งตัวก็แสนธรรมดาคือชุดเดรสกระโปรงพอดีเข่าสีดำมันขัดกับผิวขาวของเธอมากทำให้เธอดูเด่นขึ้นมาเลยเธอแต่งหน้านิดหน่อยเพื่อให้เข้ากับงาน เธอมาที่นี้เพื่อฉลองงานวันเกิดของหัวหน้าของเธอ

" พี่อรค่ะ เดียวสนขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ " เธอบอกหัวหน้าแล้วลุกขึ้นยืน

" เราไปเป็นเพื่อนไหม" ดอกแก้วเพื่อนของเธอถาม ต้นสนส่ายหน้าออกมาแล้วเดินไปทางที่ป้ายเขียนไว้ว่า ' ทางไปห้องน้ำ' พอทำธุระในห้องน้ำเสร็จเธอก็เปิดประตูเดินออก แต่ต้องตกใจเพราะเจอผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ตัวขาวหน้าตี๋ ยืนรออะไรสักอย่าง แต่พอเขาเห็นเธอ เขาเดินตรงเข้ามาหาทันทีโดยไม่พูดอะไร เขาแค่ส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้ ต้นเดินถอยหลังไปติดกำแพง เขาเดินเข้ามาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินตรงขึ้นข้างบนทันที

" ปล่อยนะไอ้บ้า ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยค่ะ" เธอร้องออกมาเสียงดัง พร้อมทั้งทุบลงบนหลังแกร่งทั้งที่หัวของเธอห้อยลง ผมเพร่ารุงรัง ดนัยไม่สนใจเดินเปิดประตูห้องนอนทันที พร้อมล็อคประตูทันที เขาเดินตรงไปที่เตียงนุ่มแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างแรง

ตุบ! เสียงคนตัวเล็กกระทบเข้ากับเตียงนุ่ม แต่เธอรู้สึกจุกเล็กน้อย เธอมองเงยมองหน้าเขาทันที

" เท่าไหร่คืนนี้" ดนัยพูดออกมาเสียงนิ่งขบกรามแน่น ด้วยอารมณ์ปรารถนาด้านในมันเดือดจัดแต่เขาต้องการรู้ราคา ต้นสนถึงกับหน้าซีด ส่ายหน้าเบาๆ แล้วรีบพลิกตัวเพื่อจะคลานหนีเขาดนัยใช้ข้อมือดึงที่ข้อเท้าเธอให้กลับมาที่เดิมชุดเดรสที่เธอใส่รั้งขึ้นไปกองที่เอวกิ่วทันที เผยให้เห็นกางเกงตัวจิ๋วที่ปิดกลีบกุหลาบอย่างไม่สนิท เขานั่งตรงกลางหว่างขาของเธอทันที ดนัยเริ่มถอนเสื้อผ้าของตัวเองที่ละชิ้นสองชิ้น จนตอนนี้เขาเหลือแค่กางเกงบ็อกเซอร์สีดำ ต้นสนเห็นรอยสักที่หน้าอกของเขาเป็นรูปหมีสีดำที่ทำท่าอ้าปากคำรามเห็นฟันทุกซี่ ดวงตาสีทอง มันช่างน่ากลัวเหลือ เธอตัวสั่นเทา

" ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ ฉันขอร้องละ" ต้นสนพูดออกมาน้ำตาคลอเบ้า พร้อมยกมือขึ้นมาไหว้ขอร้อง ดนัยไม่สนใจเพราะความต้องการเขามันมีมากเกินห้ามแล้วตอนนี้

" เอาแล้วค่อย ว่าราคาแล้วกัน อดไม่ไหวแล้วโว้ย" ดนัยพูดออกมาเสียงแผ่วเบา พร้อมใช้มือเจ็บขาของเธอให้อ้าออกกว้างๆ เขามองเห็นกาเกงตัวจิ๋วสีดำที่มันปิดกลีบกุหลาบไม่สนิทเขาถึง.กับกลืนน้ำลายลงคอเหนียว เขาใช้มือดึงกระชากให้หลุดขาดคามือของเขาออกไปทันที จนเผยให้เห็นความงามของกลีบกุหลาบ เขาถอนบ็อกเซอร์ของเขาออกเช่นกัน เผยให้เห็นความใหญ่โตเกินขนาดของชายไทยที่ชี้โด่มาทางเธอ แสดงให้เห็นว่ามันพร้อมรบแล้ว

" ปล่อยฉันไปเถอะนะ " ต้นสนพูดออกมาน้ำตาเริ่มไหล เธอตกใจกับขนาดที่ใหญ่ของแท่งรักของเขา เธอพยายามถอยตัวออกห่างแต่ทำไม่ได้เพราะโดนมือของเขาล็อคเอวกิ่วไว้แน่น ครั้งแรกขอการเที่ยวผับเธอก็โดนข่มขืนเลยเหรอ เธอคิดในใจ หัวใจดวงน้อยเต้นรั่วยังกับกลองก็ว่าได้

" ลำออยน่า" พูดเสร็จ ดนัยก็จ่อแท่งรักขนาดใหญ่เกินชายไทยสอดเข้าพรวดเดียวทันที

ปึ่ก! เสียงแท่งรักขนาดใหญ่ชนผนังนุ่มด้านใน

" กรี๊ดๆๆๆไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ฉันเจ็บเอาออกไป เอาออกไป" ต้นสนร้องออกมาเสียงดังมือเล็กทุกลงที่ิอกแกร่ง ขาของเธอพยายามถีบ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ! เสียงกระแทกเข้าออกของคนตัวใหญ่ ที่มีอารมณ์ปรารถนามาเต็มไม่สนใจคนด้านล่างว่าเจ็บหรือไม่

" อ๊าๆๆซี้ดๆๆๆแน่นจริงวะ" ดนัยครางออกมาเสียงดัง โดยไม่สนใจคนด้านล่างเลย แรงกระแทกสอดเข้าออกแทบไม่มีโอกาสให้อากาศได้แทรกผ่านเลย

ปั่ก ปั่ก ปั่ก!

" เจ็บ พอแล้วเจ็บ " ต้นสนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะแรงกระแทกเข้าออกแรงๆและถี่ๆ น้ำตาเธอไหลไม่หยุดเลย เลือดออกมาเต็มหว่างขาขาวทั้งเขาและเธอ มือเล็กพยายามดันหน้าท้องแบนลาบเพื่อให้ผ่อนแรงกระแทกแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

" อ๊าๆๆ ซี้ดๆๆสุดยอดจริง แน่นดีจริง" ดนัยไม่สนใจคนด้านล่างว่าเป็นอย่างไร เพราะอารมณ์ปรารถนาของเขามันมีมากเกินห้ามไหวแล้ว เขาต้องการปลดปล่อย

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ! มือของเขาล็อคเอวกิ่วไว้แน่นเพื่อรับแรงกระแทกอันดินเถื่อน ต้นสนถึงกับกัดริมฝีปากล่างแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บตามแรงกระแทกเข้าออกเธอเจ็บเกินบรรยาย

" ใกล้ ฉันใกล้แล้ว" เขากระแทกสะโพกเข้าใส่เธอแรงๆถี่ๆ แล้วปล่อยน้ำรักใส่ในโพร่งนุ่มทันที จนมันล้นออกมาเขาหอบหายใจถี่ๆ พร้อมจ้องมองคนด้านล่างเล็กน้อย

" ต่อกันเลยเรา " เขาพูดเสร็จก็ใช้มือฉีกเสื้อผ้าของเธอให้ขาดออกเป็นชิ้นๆแล้วจับเธอเปลี่ยนท่าใหม่ทันที

ต้นสนคิดถึงบทรักที่แสนป่าเถื่อน และโหดร้ายแล้วเธอกัดริมฝีปากล่างแน่นน้ำตาคลอเบ้า เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่จะไหลออกมา

" มันผ่านมาแล้ว มันเป็นแค่ฝันร้าย" เธอบอกกับตัวเองเบาๆ พร้อมก้มทำงานแต่ก็ไม่มีสมาธิอยู่ดี' เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น' เธอปลอบตัวเองในใจ เธอก้มมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วอมยิ้มด้วยความคิดถึงแม่ของเธอและรสชาติอาหารของแม่ของเธอ

" กินข้าวดีกว่าเที่ยงแล้ว " เธอเก็บเอกสารวางบนโต๊ะแล้วลงเดินออกไปที่สวนหลังบริษัทเพื่อนั่งรอแม่ของเธอที่โต๊ะเดิมเหมือนทุกครั้ง

น่าสงสารน้องสนจริงเลย อีเฮียใจร้ายเกินไปแล้ว ?

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน่ะคะ ขอบคุณสำหรับยอดไลค์และคอมเมนท์ด้วยคะ ต่อต่อใจมากๆเลย ?

ช่วงนี้ก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ??เป็นห่วงทุกคนคะ