ดนัยเปิดประตูห้องทำงานของคุณหมอหนุ่มออกมาตามด้วยสกายและไทเกอร์ เขามองเห็นคนตัวเล็กร่างที่คุ้นเคยวิ่งหน้าตาตื่นมาทางเขา เขาจำได้ดีเธอคือยายตัวเปี๊ยก เมียของเขาเองเขาจำเธอได้เมื่อนี้เธอใส่ชุดเดรสลูกไม้กระโปรงยาวสีครีม
" ฮะ......เฮีย " เธอสูดหายใจเข้าปอดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้เขา เสียงหายใจถี่บ่งบอกว่าเธอวิ่งมาเหนื่อย
" ฮะ..เฮีย คะ..คุณย่าของเฮีย" ต้นสนสูดหายใจเข้าปอดอีกรอบ คนฟังก็ใจหาย ดนัยก้มหน้าลงจ้องมองใบหน้าเธอนิ่ง เธอยังสูดอากาศดข้าปอดถี่ สกายกับไทเกอร์ก็มองมาที่คนตัวเล็กพร้อมลุ้นเช่นกัน
"ทะ... ท่านฟื้นแล้วค่ะ หะ....หมอกำลังดูอาการอยู่" เธอรวบรวมอากาศเข้าปอดแล้วพูดออกมาให้ทุกคนเข้าใจ ดนัยยิ้มออกมาพร้อมยกมือหนาขึ้นลูบหัวคนตัวเล็ก สกายและไทเกอร์ถอนหายใจออกมาเช่นกัน
" งั้นขี่หลังเฮีย สนวิ่งมาเหนื่อยๆ เดินกลับไปเหมื่อยขาแย่เลย" เขาบอกคนตัวเล็กข้างหน้าที่ยังหอบถี่ไม่หยุดสักที ต้นสนหน้าแดงเ
