ตอนนี้ดนัยอยู่ห้องกระจกด้านบนห้องวีไอพีของผับสกาย เขายืนมองลงไปดูด้านลงของผับมองดูนักท่องราตรีที่มาหาคู่นอนกลับบ้าน เขากำลังคิดถึงใบหน้าเรียวเล็กของต้นสน ปากเล็ก ขนตางอนยาวเป็นแพรเวลาหลับ จมูกเชิดรั้งเล็ก ดวงตากลมแป๋ว ' คิดถึงยายเปี๊ยกใจแทบขาด หายไปไหน' เขายืนมองผ่านกระจกนานสองนาน กำหมัดแน่น ในใจร้อนเป็นไฟ
วันนี้เขาไม่มีสมาธิทำงานเลยด้วยซ้ำ ประชุมก็ต้องเลื่อนออกไป เดินออกมาจากบริษัทพนักงานทุกคนผวาเขาเลยก็ว่าได้เพียงแค่ใบหน้าของเขาโผลพ้นลิฟต์ทุกคนก้มหน้าลงทันที ในห้องทำงานของเขาข้าวของกระจายเต็มพื้น โทรศัพท์โทรหายายเปี๊ยกก็ไม่ติดขาดการติดต่อ ให้ลูกน้องสืบก็ไม่ได้ข้อมูลอะไร ' นี้เขาเป็นอะไร โดนของอย่างนั้นหรือ' ดนัยยืนคิดเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา
" ไงเพื่อน?" สกายพร้อมต้นไผ่เมียตัวน้อยนั่งบนตักของสกายแขนเล็กคล่องคอหนาไว้ ดนัยมองเห็นแล้วรู้สึกยิ่งคิดถึงยายเปี๊ยกของเขา เพราะต้นไผ
