เมียบำเรอ จอมมาร ชุด เล่ห์ร้ายจอมมาร

ตอนที่ 4

“อย่าทำเป็นสะดีดสะดิ้งหน่อยเลยแพทริเซีย เธอจำไม่ได้หรือไงว่าฉันสูญเสียอะไรให้กับผู้ชายของเธอ”

เงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา เขาใจดำ ใจอำมหิตเหลือเกิน ทำไมต้องย้ำด้วยล่ะว่าตัวเองมีผู้หญิงอื่นเป็นเจ้าของดวงใจอยู่แล้ว ทำไมต้องตอกย้ำหล่อนแบบนี้ น้ำตาซึมออกมาแต่ก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะสกัดกลั้นมันเอาไว้ในอก หล่อนไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกแล้ว

“คนรัก...”

“ใช่ ฉันเสียเจ้าสาวให้กับคาร์โลสผู้ชายของเธอ โดยที่เธอรู้เห็นเป็นใจด้วย...”

แพทริเซียอยากจะปฏิเสธเหลือเกินว่าคาร์โลสไม่ใช่ผู้ชายของหล่อน ไม่ใช่คนรักของหล่อน แต่เป็นพี่ชายต่างหาก แต่ด้วยความเจ็บช้ำ ด้วยความน้อยใจ และด้วยความรู้สึกน่าสมเพชอีกมากมายทำให้หล่อนเลือกที่จะปล่อยให้ฮาร์เวียเข้าใจผิดต่อไปเช่นนั้น

มันจะมีประโยชน์อะไรเล่าที่จะอธิบายออกไป หล่อนก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า ผู้หญิงที่เขาแค้นและต้องเอาคืนให้สาสม ผู้หญิงที่ไม่เคยมีค่าในสายตาของเขาแม้แต่นิดเดียว

“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แพทจะกลับสเปน”

“เธอจะไม่มีทางได้กลับสเปน เธอจะต้องไปอยู่กับฉัน เป็นผู้หญิงของฉันแทนกัญญิกา...”

ไม่มีอะไรจะทำให้แพทริเซียตกใจไปมากกว่าสิ่งที่ได้ยินอีกแล้ว นี่ฮาร์เวียกำลังยื่นข้อเสนออะไรให้กับหล่อนกันนะ ข้อเสนออะไรกัน ทำไมฟังแล้วมันถึงทำให้หล่อนเจ็บหัวใจถึงเพียงนี้

“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น เธอจะไปในฐานะเมียเก็บ หรือพูดให้ฟังเข้าใจง่ายๆ ก็คือเมียลับๆ ที่มีหน้าที่เดียวคือทำให้เตียงของฉันสนุกและเร่าร้อนในตอนกลางคืน”

“ไม่ค่ะ แพททำไม่ได้... แพทไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว...”

กัดฟันพูดออกไป ก้อนสะอื้นทะลักขึ้นมาอัดแน่นอยู่ที่คอหอย อยากจะร้องไห้ อยากจะกรีดร้องดังๆ ให้สมกับวาจาดูถูกเหยียดหยามของชายตรงหน้า แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

“เธอขัดคำสั่งของฉันไม่ได้หรอกแพทริเซีย ฉันจะขยี้เธอให้แหลก ให้สมกับที่เธอทำให้ฉันต้องเสียหน้า เธอจะต้องทดแทนให้กับฉันในทุกๆ สิ่งที่ฉันต้องสูญเสียไป...” เขาคำรามเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา ความเหี้ยมเกรียมและความดุกระด้างฉายชัดในดวงตาคมกริบสีเทา

“และฉันจะไม่มีวันปรานีผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเลย”

และเขาก็คลายอ้อมแขนออกทันที เปลี่ยนมาเป็นกระชับข้อมือบางของหล่อนแทน เขากดนิ้วแกร่งลงบนเนื้อนุ่มอย่างไม่ถนอมแรงเอาเสียเลย ออกแรงดึงให้หญิงสาวก้าวตามไปอย่างไม่ปรานี

“ปล่อยค่ะ แพทไม่มีทางเป็นเมียเก็บของคุณ ปล่อยแพทนะคะ”

“เธอมีทางเลือกอื่นหรือแพทริเซีย”

มือใหญ่ผลักหล่อนให้หายเข้าไปในลิฟต์ตัวใหญ่ และก็ขังหล่อนเอาไว้ด้วยความดุร้ายโหดเหี้ยมจากสายตาของตนเอง

“แต่พี่คาร์โลสจะต้องไม่ปล่อยคุณ หากเขารู้ว่าฉันถูกกักขัง”

แทนที่จะทำให้ผู้ชายตรงหน้าหวาดกลัว แต่มันกลับตรงกันข้าม เพราะฮาร์เวียกลับหัวเราะร่วน มองจ้องหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยัน

“กว่าคาร์โลสจะรู้ว่าเธอไม่ได้มาทำงาน แต่มาอยู่ในฐานะอีตัวบนเตียงของนายฮาร์เวียคนนี้ ป่านนั้นฉันก็เขี่ยเธอทิ้งแล้วล่ะแพทริเซีย อย่าคิดว่าฉันจะใช้เธอนานนักสิ บางทีแค่ไม่กี่ครั้ง...” สายตาคมกริบกวาดมองไปตลอดทั้งร่างของสตรีที่ยืนทำหน้าคล้ายกับจะร้องไห้อย่างดูแคลน

“เธอก็คงจะลงไปอยู่ในถังขยะแล้วล่ะแพทริเซีย...”

ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจนได้ แพทริเซียก้มหน้ามองพื้นด้วยความอดสู ใช้มือข้างที่เป็นอิสระจากการพันธนาการยกขึ้นป้ายน้ำใสๆ ที่หลั่งรินออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย

“ดีใจจนร้องไห้เชียวหรือ...”

“ได้โปรดเถอะ ปล่อยแพทไปเถอะนะคะ อย่าให้แพทต้องเจ็บมากไปกว่านี้เลย...”

แข็งใจอ้อนวอนออกมาอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมามันก็คือความโหดร้ายเช่นเดิม สายตาของหนุ่มหล่อตรงหน้าก็ยังคงกระด้างและไร้หัวใจไม่เปลี่ยนแปลง

“เธอต้องเจ็บมากกว่านี้ต่างหาก... เจ็บเหมือนที่ฉันรู้สึก แพทริเซีย”

ประตูลิฟต์เปิดออกและเขาก็ลากหล่อนออกมา ลานจอดรถที่มีรถจอดอยู่ไม่กี่คันเท่านั้น แต่รถทุกคันที่ได้เห็นราคาแพงระยับทุกคัน

“ขึ้นไป และอย่าก้าวลงมาเด็ดขาด”

มือใหญ่กระชากประตูรถสปอร์ตสีขาวขึ้นหนึ่งให้เปิดให้เปิดออก และดันร่างของหล่อนให้เข้าไป แม้จะขัดขืนแต่ก็สู้แรงยักษาของฮาร์เวียไม่ได้แม้แต่น้อย

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับแพท ปล่อยแพทไปเถอะค่ะ”

เขาแสยะยิ้มไร้หัวใจออกมา “ไว้รอให้ฉันกินเธอก่อน แล้วฉันจะบอกเธอเองว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะเป็นอิสระ นั่งเฉยๆ เพราะที่นี่ฉันเป็นใหญ่ ไม่มีใครช่วยเธอได้”

น้ำตาพรางพรูออกมาอีกครั้ง กับความใจร้ายของฮาร์เวีย แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เคยใจดีกับหล่อน แต่ครั้งนี้เขาทำเกินไปแล้ว เขาหลอกล่อหล่อนจนตกลงมาในหลุมอาฆาตที่ขุดรอเอาไว้ ก่อนจะขย้ำหล่อนให้ตายคามือ

ฮาร์เวียมองใบหน้างามที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนนิ่ง แว๊บหนึ่งก็อยากจะทะนุถนอมเจ้าหล่อน เพราะแพทริเซียบอบบางเหลือเกิน แต่ไม่มีทางหรอก เขาจะต้องทำให้หล่อนรู้ว่าผู้ชายอย่างฮาร์เวีย มาเคลาโน่ล้อเล่นด้วยไม่ได้ และแพทริเซียก็จะต้องเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดที่ทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในวันนั้น

“น้ำตาของเธอใช้หลอกล่อฉันไม่ได้หรอก ทางที่ดีหยุดร้องไห้ซะ แล้วยิ้มรับกับสิ่งที่ฉันกำลังจะมอบให้เธอ...” ดวงตาสีเทาของฮาร์เวียเข้มจัดจนเกือบจะกลายเป็นสีนิล

“บนเตียงดีกว่า...”

แลมโบกินีสีขาวแล่นทะยานออกไปจากลานจอดรถราวกับติดปีก แพทริเซียลอบมองซีกหน้าคมสันไร้ที่ติของผู้ชายที่นั่งเงียบมาตลอดทางหลังจากที่ข่มขวัญหล่อนด้วยคำว่า ‘บนเตียง’ เมื่อหลายนาทีก่อน

ฮาร์เวียดูเลิศหรู ดิบเถื่อน และอัดแน่นไปด้วยความมีเสน่ห์ที่สตรีทั่วทั้งโลกกำลังใฝ่หา เขาหล่อแบบดุดัน หล่อแบบชายชาตรีที่มีนิสัยเป็นพวกนักล่า ท่อนแขนสีแทนของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามและเส้นเอ็นเส้นใหญ่ที่ปูดเป่งออกมา กล้ามเนื้อเหล่านี้คงได้มาจากการเล่นฟุตบอลอาชีพของเขานั่นแหละ

หญิงสาวถอนใจออกมาอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ เมื่อทั้งสมอง ร่างกายและหัวใจต่างสรุปตรงกันว่าหล่อนไม่มีทางเอาชนะเสือร้ายอย่างฮาร์เวีย มาเคลาโน่คนนี้ได้เลย ทางออกเป็นศูนย์ ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งเจ็บปวด หากการได้อยู่กับเขาสักอาทิตย์สองอาทิตย์จะทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี หล่อนก็พร้อมที่จะทำ ในเมื่อหล่อนเองก็หลงรักเขาจนหัวปักหัวปำไม่ใช่หรือ

“ฉันตกลงค่ะ จะเป็นเมียเก็บของคุณ”

ในที่สุดหล่อนก็เลือกที่จะทำลายความเงียบด้วยการพ่ายแพ้ เขาไม่ได้หันมามองหล่อนแม้แต่น้อย มีแต่เสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจในลำคอแกร่งเท่านั้นที่ดังขึ้นมาเบาๆ

“แต่คุณต้องสัญญากับฉันก่อนนะคะว่าระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน ห้ามคุณมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น...” คราวนี้รถกระตุกแรงๆ พร้อมๆ กับดวงตาสีเทาคมกริบที่ตวัดมองจ้องมา

“เกมนี้ฉันคนเดียวเท่านั้นเป็นคนออกกฎ เธอมันก็แค่เหยื่อที่ฉันจะต้องขยี้ให้แหลกคามือ ดังนั้นอย่าบังอาจมาบ่งการชีวิตของฉันเด็ดขาด ฉันจะนอนกับใคร จะจูบกับใคร เธอไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายทั้งนั้น หน้าที่ของเธอคือทำให้ฉันสนุกสุดเหวี่ยงบนเตียงนอนยามที่ฉันต้องการปลดปล่อยก็พอ...”

เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ ความชิงชังอัดแน่นอยู่ในดวงตาของฮาร์เวียชัดเจน มันชัดเจนจนหญิงสาวต้องก้มหน้ามองมือของตนเองด้วยความเจ็บช้ำ ใบหน้างามร้อนผ่าวด้วยความอัปยศอดสูที่คนตัวโตจงใจจะสาดซัดเข้าใส่หล่อนในทุกจังหวะที่สามารถทำมันได้

“เหมือนที่เธอเคยสนุกกับคาร์โลสยังไงล่ะ”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ...”

และความเงียบก็เข้ามาเข่นฆ่าหญิงสาวอีกครั้ง พยายามจะใช้ทิวทัศน์ข้างทางช่วยเหลือหัวใจที่บอบช้ำของตนเอง แต่ถึงแม้มันจะน่ามอง สดสวยมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่อาจจะลบล้างความอำมหิตของผู้ชายที่นั่งตัวตรงมุ่งมั่นอยู่กับการขับรถข้างกายได้เลยแม้แต่นิดเดียว

หล่อนยังคงเจ็บ ยังคงปวดเหลือเกินกับความรู้สึกที่เขามีให้กับตนเอง หากหล่อนเลิกรักผู้ชายคนนี้ได้ ความชอกช้ำมันก็คงจะไม่มากมายขนาดนี้

แต่นี่หล่อนรักฮาร์เวียจนหมดหัวใจ รักมากมายจนแทบจะเก็บกักเอาไว้ในหัวใจไม่อยู่ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขามองเห็นหล่อนเป็นแค่เหยื่อแค้น เป็นแค่นางบำเรอ แต่หล่อนก็ยังอดดีใจไม่ได้ที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กับจ้าวของหัวใจ แม้มันจะแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม