บทที่ 35
มื้อค่ำอันแสนยาวนานสร้างความอึดอัดให้กับแพทริเซียมากมายเหลือเกิน โดยเฉพาะสายตาคมกริบดุจใบมีดโกนของฮาร์เวียคู่นั้น มันเหมือนกับกำลังกรีดเสื้อผ้าของหล่อนให้หลุดร่วงออกจากร่าง แล้วขยี้ขยำด้วยความร้อนจากนัยน์ตาสีเทาเข้มอย่างอำมหิต
“เอ่อ แพทอิ่มแล้ว” กลับมาใช้สรรพนามเดิมเรียกตัวเองอีกครั้ง กำลังจะรวบช้อนแต่ก็ถูกเสียงห้าวห้วนจัดขัดขึ้นเสียก่อน
“คุณควรจะทานให้มากกว่านี้ ไม่ต้องกลัวหรอกว่าถ้าอ้วนแล้วผมจะทิ้งน่ะ” นี่เขากำลังพูดบ้ากันอะไรกันนะ หล่อนไม่ได้กลัวอ้วนสักหน่อย แต่หล่อนไม่อยากอาหารต่างหาก
“อย่าลืมสิว่าในท้องของคุณกำลังมีเด็กอยู่”
แพทริเซียกัดฟันแน่น มองคนตัวโตที่นั่งละเมียดละไมอาหารราคาแพงตรงหน้าราวกับมันอร่อยเหาะนักหนาด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเค้นเสียงเล็ดลอดไรฟันออกไป
“แพทไม่มีวันลืมหรอกค่ะว่าในตัวของแพทน่ะมีลูกของคุณอยู่ แต่ที่แพทไม่ทานต่อนี่ก็เพราะอิ่มค่ะ อิ่มจริงๆ ไม่ได้
