ไม่ได้ดั่งใจ

ไม่ได้ดั่งใจ 09

เมื่อเพื่อนอย่างซิงซิงอยากชะตาขาด เขาห้ามแล้วหมอนั่นก็ยังยืนยันคำเดิมคล้ายว่าชอบอะไรที่แปลกกว่าปกติ เมธาวินจึงพาหมอนั่นมาที่ร้านแววหวานในวันถัดมา

"คุณโยไปดูอีกสาขาหนึ่งค่ะคุณมาร์ค" พนักงานในร้านที่จำได้ว่าเขาคือคู่หมั้นของเจ้านายเอ่ยบอกแล้วหยิบนามบัตรอีกสาขามาให้ซึ่งมีแผนที่ด้วย "ไม่แน่ใจว่าคุณมาร์คทราบพิกัดร้านตรงนี้ไหม ถ้าไม่ทราบตามแผนที่นี้ไปได้เลยค่ะ"

เมธาวินรับนามบัตรนั้นมาถือไว้ในมือแม้จะมีข้อมูลโยธกาอยู่ในเอกสารปึกใหญ่ที่ส่งให้คนไปสืบ แต่เขายังไม่ได้อ่าน ที่มาร้านนี้ก็เพราะคนขับรถกึ่งมือขวาของเขาผู้หาข้อมูลนั้นพามานั่นเอง

"งั้นเราตามไปสาขานั้นกัน" ซิงซิงเป็นฝ่ายบอก

"เอาจริงเหรอวะ" เมธาวินถามหนุ่มจีนที่วันนี้แต่งตัวดีเป็นพิเศษทั้งที่มันไม่ค่อยพิถีพิถันกับอะไรแบบนี้มาก่อน

"นายถามฉันครั้งที่สองแล้ว"

"เออ" ก็ถามเพราะอยากรู้จริงๆ ปกติคนอย่างเขาชอบเซ้าซี้ใครที่ไหนวะ เมธาวินแค่อยากแน่ใจว่ามันไม่ได้ตัดสินใจผิดไปเท่านั้น มันทำท่าเหมือนเขาเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำไปได้...

แต่เขาอาจจะมีถามครั้งที่สามก็ได้ เผื่อไอ้ซิงซิงมันคิดผิดไปชั่ววูบ

เขาเป็นห่วงมันจริงๆ ชอบใครก็ไม่ชอบ มาชอบคนแบบโยธกา

แม้จะต่อต้านในใจแต่ชายหนุ่มก็พาเพื่อนไปร้านขนมหวานกึ่งคาเฟ่สาขาแรก แต่กลับกลายเป็นว่าเจอ ‘ญานี’ มารดาของโยธกาที่เคยทำงานที่บ้านเขาเป็นผู้จัดการอยู่ที่นั่น

ญานียังดูเกรงอกเกรงใจแม้ไม่ได้ทำงานที่บ้านเมธาวินแล้ว ชายหนุ่มบอกให้อีกฝ่ายทำตัวให้สบายเพราะเขาแค่พาเพื่อนมาทานขนมร้านโยธกาเท่านั้น

ร้านแววหวานสาขาแรกนั้นยุ่งมากเพราะพนักงานทำขนมลาป่วยพอดี โยธกาจึงทำได้แค่มาต้อนรับและนำขนมทุกแบบมาเสิร์ฟให้ชิมแล้วไปทำงานต่อ แต่เพียงแค่นั้นซิงซิงก็เป็นปลื้มแล้ว

"คุณโยขยันทำมาหากินมาก ปู่นายชอบเธอตรงนี้แน่ๆ ปู่ฉันก็น่าจะชอบเหมือนกัน" ซิงซิงดื่มน้ำกระเจี๊ยบไปอมยิ้มไป เขาอารมณ์ดีมากจนเมธาวินสัมผัสได้

เพราะความหน้าตาดีของสองหนุ่มโดดเด่น สาวโต๊ะข้างๆ ก็เล่นหูเล่นตาใส่ เมธาวินนั้นไม่มองใครอยู่แล้ว มีเพียงซิงซิงผู้เป็นมิตรยิ้มทักทายกลับ พอหนึ่งในพวกเธอทำท่าเหมือนอยากแลกเบอร์เขาก็ทำหน้าขอโทษขอโพย "ผมเป็นว่าที่แฟนเจ้าของร้านครับ ไม่โสดแล้วครับ"

เมธาวินเหลือบตามองเพื่อน ลองไอ้ซิงซิงปฏิเสธสาวแบบนี้ เขาคงไม่ต้องถามเป็นครั้งที่สาม

เรื่องโยธกา มันเอาจริงแน่นอน...

เขาขอสวดมนต์ให้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน วันแต่งงานมันคงต้องเอายาพาราเซตามอลให้เป็นของขวัญ เพราะมันคงมีเรื่องปวดหัวจนวันตาย...

ช่างน่าสงสารยิ่งนัก

คล้ายว่าคำว่าแช่งเขาแล้วจะเข้าเราเองนั้นอาจจะเป็นจริงเพราะเมธาวินไม่สามารถทำให้โยธกาเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอถอนหมั้นก่อนได้ ขนาดว่าพาซิงซิงไปจีบแล้วเธอก็ยังไม่เปลี่ยนใจ

'คุณซิงซิงอยากจีบโยก็จีบได้ค่ะ โยไม่ซีเรียส แต่ต้องรับได้ว่าโยจะต้องหมั้นกับคุณมาร์ค'

แล้วไอ้ซิงซิงก็ดันตกลงเพราะรู้ว่าเธอจะหมั้นหลอกๆ สรุปว่าไม่ว่าเมธาวินจะห้ามอย่างไร โยธกาก็จะหมั้น

เช่นนั้นก็เหลือทางเดียวที่เขาจะรอดก็คือ สั่งเก็บเธอซะ

'ไว้ชีวิตโยของฉันเถอะมาร์ค ขอร้องล่ะ' และแล้วก็เป็นไอ้ซิงซิงที่ขอร้องไว้เช่นเดิม เรื่องนี้มันรบกวนเขามายาวนานมากโดยที่เขาจัดการอะไรไม่ได้เลย...

เมธาวินอยากจะบ้าจริงๆ

สุดท้ายพิธีหมั้นระหว่างเขากับโยธกาก็เลยต้องเกิดขึ้น แม้ไม่เต็มใจแต่เมธาวินก็ต้องปล่อยให้มันเลยตามเลย

ทันทีที่ปู่เขากลับมาจากท่องเที่ยวที่เนเธอแลนด์ท่านก็สั่งให้เขาเดินตามท่านกับแม่สื่อไปคุยกับมารดาของโยธกาที่ทาวน์เฮาส์ของเธอ

"ฉันจะจัดงานหมั้นให้เด็กๆ ทั้งสองอย่างสมเกียรติ แม่ญานีไม่ต้องกังวลเลยนะ"

ชายหนุ่มนั่งหน้านิ่ง ไม่พูดอะไร เขาจำได้ว่าปู่เขาพูดไปอย่างนั้นในวันที่ไปขอหมั้น ตอนนั้นเขาคิดว่าสมเกียรตินั้นคือจัดเล็กๆ พอประมาณ แต่มิ่งขวัญก็คือมิ่งขวัญ

งานหมั้นยิ่งใหญ่อลังการสมเกียรติของปู่เขามากจากที่จะหมั้นหลอกๆ เงียบๆ ตอนนี้คนรู้ทั่วกันทั้งจังหวัดแล้ว

ยาพาราเซตามอลที่จะเอาไว้ให้ไอ้ซิงซิง เมธาวินคงต้องขอเปิดขวดกินก่อนเสียแล้ว เฮ้อ...

โรงแรมพณาสณฑ์ ภูเก็ต

"คุณมาร์ค คุณรู้สึกไหมว่าคุณปู่กำลังแกงเราสองคน"

คนตัวเล็กที่นั่งพับเพียบอยู่ไม่ห่างจากเขานัก เอี้ยวตัวมากระซิบถามเมธาวินที่นั่งนิ่งเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ที่ใครใส่โปรแกรมไหนเขาก็จะทำตามนั้น แต่หลังจากคำถามจากเจ้าของร้านแหววหวานทำให้เขาเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา

อารมณ์โมโหนะ!

"นี่คือสิ่งที่ผมพยายามบอกคุณมาตลอด" ชายหนุ่มที่วันนี้แต่งตัวด้วยชุดไทยโบราณคู่กันกับว่าที่คู่หมั้นบอกลอดไรฟัน

รายรอบพวกเขามีแขกผู้มีหน้ามีตาของจังหวัดที่สนิทกับปู่มิ่งขวัญ รวมทั้งคู่ค้าที่คบหากันยาวนานทั้งในไทยและต่างประเทศ

เขารู้ว่าปู่ตัวเองจะเล่นใหญ่ แต่นี่มัน... ใหญ่กว่าที่เขาคิดมาก

โชคดีที่ดีลกันไว้แค่เรื่องหมั้นไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะถูกขังไว้ในห้องหอพร้อมกับอาหารเสริมบำรุงกำลังทางเพศให้เกิดแรงกำหนัดในคืนนี้แน่ๆ

หรือว่า... เขาก็ควรระวังตัวเอาไว้เพราะตอนนี้ปู่ของเขาอาจจะเรียนรู้ว่าการทำอะไรแบบใช้เล่ห์กลโกงนิดๆ หน่อยทำให้ได้ผลอย่างที่ท่านต้องการ...

"แต่ท่านก็ดูมีความสุขมากเลยนะคะ"

"สุขอยู่คนเดียวนะสิ" เมธาวินหันไปมองคนอื่นที่นั่งเป็นสักขีพยาน ครอบครัวฝ่ายเขามีปู่ บิดา กับน้องสาวที่อยู่กรุงเทพฯ และมารดาที่แยกกันอยู่กับบิดาก็มาพร้อมสามีใหม่ชาวเนเธอแลนด์ ผู้ใหญ่ฝั่งเธอมีคุณญานีเพียงคนเดียว

และแน่นอนว่านอกจากปู่เขา ทุกคนต่างก็มางานหมั้นด้วยสีหน้างงๆ โดยเฉพาะน้องสาวเขาที่เอาแต่ถามว่า ทำไมเขาต้องเชื่อฟังปู่ขนาดนั้น...

เมธาวินถอนหายใจ โดนบังคับนั้นใช่ แต่เชื่อฟังน่ะไม่แน่นอน... เขาทำเพราะว่าก็มีเหตุผลอยู่อย่างหนึ่งว่าถ้าปู่โกรธที่เขาไม่ยอมฟังท่านอาจจะบ้าจี้โยกย้ายทรัพย์สินที่ควรเป็นของบิดาและน้องสาวไปให้คนอื่นด้วย ซึ่งมันไม่ยุติธรรม

การที่เมธาวินตกลงหมั้นก็แปลว่าทุกอย่างจะอยู่ในกำมือของพวกเขาไม่ใช่ยัยแม่ค้าขนมหวานที่วันนี้แต่งหน้าสวยหวานหยดที่ทำหน้าซื่อเหมือนคนถูกกระทำตรงหน้าเขา...

"โยไม่รู้ว่าทำไมคนอื่นดูห่วงๆ โยจัง"

ความโมโหของเมธาวินพุ่งขึ้น 200% เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งนี้เช่นกัน ทั้งที่คนที่ควรจะถูกเห็นใจต้องเป็นเขามากกว่าไหม ชายหนุ่มยังจำได้ว่าวันที่ไปคุยเรื่องหมั้นเขาแอบได้ยินญาณีถามโยธกา

'แน่ใจเหรอโยว่าจะหมั้นกับคุณมาร์ค แม่ว่าบอกคุณท่านไปตรงๆเถอะว่าไม่อยากหมั้น คุณมาร์คดูโกรธที่ถูกคลุมถุงชนมากเลยนะ แม่กลัวแทนหนูเลย หนูไม่กลัวเหรอ'

แล้วยัยแม่ค้าขนมหวานตัวดีก็ตอบมารดาหน้าชื่นตาบาน

'แม่ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ แม่ก็รู้ว่าคุณมาร์คเขาทำหน้าดุไปอย่างนั้นแต่ตัวจริงใจดีมาก เราสองคนจะร่วมมือกันทำให้คุณปู่สบายใจให้ถึงที่สุด'

เมธาวินได้ยินแล้วถึงกับถามตัวเองอยู่หน้ากระจกหลายวันว่าเขาดูเป็นคนใจดีตรงไหน เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

แม้แต่น้องสาวของเขาเองก็ยังถามโยธกาต่อหน้าเขาเพราะคิดว่าโยธกาหมั้นกับเขาเพราะชอบ

'โยไปกินดีหมีหัวใจเสือที่ไหนมาเนี่ย ตัวเลือกดีๆ มีมากมาย แต่มาลงล็อกที่พี่มาร์คได้ยังไงน้อ'

การที่มนัสวีร์ทำท่าเหมือนสงสารโยธกาทำให้คนเป็นพี่อย่างเขาอึ้งไปเลย

เขามากกว่าไหมที่น่าสงสาร!

มีใครรู้บ้างไหมว่ามีมดแดงแฝงพวงมะม่วงอย่างไอ้ซิงซิงนั่งเป็นสักขีพยานในงานแล้วมองเธอด้วยแววตาเหมือนว่าตัวเองเป็นคนถูกหมั้นกับเธอ มันเอาแต่ชมว่าวันนี้เธอแต่งหน้าสวยมากให้เขาได้ยินเป็นล้านรอบแล้ว

นอกนั้นยังไม่พอ ไอ้ชาติชายที่ปู่เขาบอกว่าเชิญมันมาเป็นแขกในงานเพื่อที่มันจะได้ตัดใจจากโยธกาแต่ในความจริงไอ้ห่านั่นก็มองมายังคนที่นั่งรอฤกษ์สวมแหวนอยู่ข้างๆ เขาไม่วางตา...

มันเป็นจังหวะนรกของชีวิตเขาเหลือเกิน