"โย... ตื่น"
เสียงห้าวทุ้มที่เรียกจากที่ไกลๆ พร้อมกับแรงเขย่าทำให้โยธกาลืมตาตื่น ในลำคอส่งเสียงครางงึมงัมๆ เหมือนยังอยากนอนต่อ แต่สัมผัสถึงความแข็งแกร่งในอ้อมกอดของตัวเองแล้วหัวคิ้วของเธอก็ขมวดมุ่น
"โยมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง"
"ผมต้องถามคุณมากกว่าไหม!"
โยธกาผุดลุกขึ้นนั่งแล้วแต่เมธาวินยังนอนนิ่งอยู่เพราะตะคริวกินเขาไปครึ่งตัวจนชาไปหมด เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดเมื่อมองคนที่ไม่ได้เอวบางร่างน้อยแบบหิ้วได้ด้วยมือเดียวที่นอนทับเขาอย่างไม่เกรงใจมานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เลือดเขาจะวิ่งหรือต้องตัดแขนตัดขาทิ้ง ชายหนุ่มยังไม่ทราบชะตากรรมตัวเอง
"โยน่าจะนึกว่าตัวเองเผลอหลับที่โซฟาในห้องตัวเองแล้วลุกมานอนที่เตียงแน่ๆ เลย ห้องนี้เลเอาท์คล้ายๆ ห้องนอนโย" หญิงสาวเกาหัวแกรกๆ "วันนี้มีคุณมาร์คบนเตียงนี่เอง ถึงว่านอนแล้วหลับไม่สนิท มีอะไรแข็งๆ โดนตัวตลอด"
"มันก็เป็นปกติของผู้ชายที่จะตื่นมาแข็งตอ
