“สำบัดสำนวน ช่างหลอกล่อชะมัด”
คีรินทร์สัพยอกพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง ต้นแขนแข็งแกร่งยังคงกอดรัดร่างบางไว้แนบแน่น ไม่มีทีท่าว่าจะยอมทำตามคำอ้อนวอนของหญิงสาว
และนารินดาก็ไม่ละความพยายามเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการทาบทับร่างใหญ่ล่ำสัน ซึ่งคราวใดที่อีกฝ่ายขยับกายไปมา ทำเอาเธอใจสั่นไปทุกที
“ลูกน้องของคุณรอนานแล้วนะคะ เราเข้าไปในบ้านพักเถอะค่ะ”
“ปล่อยให้โลแกนมันรอต่อไป ผมอยากนอนกอดคุณแบบนี้อีกสักชั่วโมง สองชั่วโมง” เรื่องเอาแต่ใจตนไม่มีใครเกินคีรินทร์ไปได้
“ไม่ดีมั้งค่ะ” นารินดาค้าน แล้วแสร้งขู่คนตัวใหญ่ว่า “ตอนนี้คุณอยู่ในที่โล่ง ถ้าเกิดมีคนร้ายเล็งมายังหัวสมองของคุณ ฉันคงคุ้มกันคุณไม่ได้แน่ๆ”
นารินดาแค่ต้องการขู่ให้คีรินทร์ยอมปล่อยตัวเธอ และเข้าไปพักผ่อนในวิลล่าสุดหรูหราบนหาดไร่เลย์ ทว่า...หญิงสาวหารู้ไม่ว่าทำขู่ของเธอ ทำเอาคีรินทร์
