มะเฟืองรสหวาน

Ep17: หม้อข้าวยังไม่ทันดำ(จบบท)

(หม้อข้าวยังไม่ทันดำ)

เรือนใหม่ของดงมีขนาดค่อนข้างกว้างขวาง ออกจะใหญ่โตกว่าเรือนของนายบ้านทัพทองเสียด้วยซ้ำ กว้างขวางขนาดนี้เห็นทีคนลำบากก็ต้องเป็นคนทำความสะอาด คงหนีไม่พ้นใครคนนั้นก็ต้องเป็นมะเฟือง ส่วนเครื่องเรือนนั้นมีไว้ให้ใช้สอยเพียงไม่กี่ชิ้น ดงเห็นไม่มีความจำเป็นเขาจึงไม่หาเข้ามา เรื่องนี้มะเฟืองก็ไม่เดือดเนื้อร้อนใจนักหรอก ด้วยความที่ไม่ใช้สาวรักสวยรักงาม หรือรักความสะดวกสบาย

โดยส่วนมากมะเฟืองมักจะหมกตัวเองอยู่แต่ในห้องครัวหรือไม่ก็เล้าเป็ดเล้าไก่ มะเฟืองเป็นคนร้องขอให้ดงสร้างเอาไว้ให้ จะได้เก็บไข่เอามาทำอาหาร ยังมีพื้นดินเหลืออีกแปลงเล็กๆข้างเรือน มะเฟืองจึงจัดการล้อมไม้รวกตีเป็นแปลงเล็กๆ พรวดดินจนร่วนซุย แล้วหาเมล็ดผักสวนครัวมาลงทิ้งเอาไว้ หากสิ่งที่มะเฟืองเห็นไม่ห่างจากท้ายเรือน คือต้นมะเฟืองมันกำลังออกดอกเป็นช่อระย้าเต็มต้น อีกไม่นานคงจะมีผลให้เก็บกิน

คืนวันผูกแขนวันแรกดงยังมัวเมาเรือนร่างของเมียสาว เขาตักตวงความสุขจนอิ่มเอมเลยไม่ออกจากเรือนไปไหน จนเข้าวันที่สองความไม่สวยรูปร่างไม่น่าอภิรมย์ของเมีย สร้างความเหนื่อยหน่ายใจให้กับผัวที่นิยมของสวยๆงามๆ ดังนั้นถัดมาอีกสองวันดงมักจะหายตัวไปตั้งแต่เช้า กลับมาอีกทีดวงตะวันลูกกลมโตก็ใกล้จะลาลับขอบฟ้า

มะเฟืองหน้ามันย่องจากในครัวเดินออกมารับผัว

“พี่ดงจะกินข้าวเย็นเลยหรือเปล่าจ๊ะ?...ฉันจะได้ตั้งสำรับ”

ดงเดินหน้ามุ่ยผ่านหน้าเมียขึ้นเรือน ยิ่งเห็นหน้าหัวใจเขาก็ยิ่งชอกช้ำ จนเท้าเดินมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ดวงตาสีดำคมกริบสะดุดเข้ากับความสะอาดสะอ้าน แผ่นไม้กระดานทุกแผ่นถูกขัดทำความสะอาดจนมันวาว

มะเฟืองเงยหน้ามองแผ่นหลังของผัวด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ เธอตัดสินใจไม่เดินตามเขาขึ้นเรือน วกกลับมาเข้าครัวจัดแจงขนสำรับมาตั้งรอตรงระเบียง เธอยอบตัวนั่งรอกินข้าวพร้อมเขา จนกระทั่งฟ้ามืดสนิทแล้วผัวก็ยังไม่ออกมากินข้าว มะเฟืองจึงตัดสินใจเดินมาตาม

“พี่ดงไม่ออกมากินข้าวก่อนหรือจ๊ะ...” มือแง้มฝาประตูเห็นผัวนอนหันหลังให้ น้ำก็ไม่อาบ ข้าวปลาก็ไม่กิน หรือเขาจะไม่สบาย

ด้วยความห่วงใยมะเฟืองเลยเดินเข้ามาดูอาการของผัว มือแตะลงบนหน้าผากโหนกนูน ดงปัดมือมะเฟืองทิ้งทันที

“อะไรของเอ็งอีกวะ!นังมะเฟือง วุ่นวายฉิบหาย”

ถูกผัวตวาดเสียงกร้าว มะเฟืองผละถอยห่างอย่างตกใจ ขอบตาร้อนผ่าว จ้องสายตาร้าวรานไปยังผัวรัก

“ฉันก็แค่เป็นห่วง กลัวว่าพี่จะไม่สบาย”

“ข้าสบายดี ไม่ต้องมาใส่ใจ จะไปไหนก็ไป อย่าอยู่ให้ข้ายิ่งรำคาญใจจะได้ไหม มือตีนข้ามีถ้าข้าหิวหรือไม่สบาย ข้าก็ดูแลตัวข้าเองได้ไม่เดือดร้อนถึงเอ็งหรอก...” ดงพลิกตัวหันหลังหนี ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงศีรษะ

ไล่อีกแล้ว คำก็ไล่สองคำก็ไล่ มะเฟืองน้ำตาร่วงผล็อยลุกขึ้นเดินกลับออกจากห้อง ออกมานั่งยังระเบียง เหม่อมองไปยังดวงจันทร์อย่างเศร้าใจ ดวงตาแดงก่ำเหลือบมามองถาดสำรับ มะเฟืองตัดสินใจยกมันลงไปเก็บยังห้องครัว เธอเองก็กินไม่ลง ทำไมยิ่งอยู่ใกล้หัวใจเธอยิ่งเจ็บปวดทรมานนักก็ไม่รู้...

------------------------------------

แรกๆดงยังกลับเรือนตอนฟ้าใกล้มืด ยังพอให้มะเฟืองได้นั่งร่วมสำรับกับผัวได้บ้าง ถือเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆ พอเอามาเยียวยาจิตใจกับความทุกข์ระทมยามผัวหน่ายแหนง มาพักหลังนี่แหละถ้าฟ้าไม่มืดสนิทมะเฟืองจะไม่เห็นหน้าผัวกลับเข้าเรือน

“ยังไม่กลับอีกตามเคย...” มะเฟืองต้องคอยนั่งตบยุงชะเง้อคอรอผัวข้างสำรับอาหารทุกวัน บางวันถึงขั้นหลับคาสำรับเลยก็มี

มะเฟืองกลุ้มใจหนัก สีหน้าจึงดูหมองคล้ำลงทุกวัน ต่อให้ทุกข์สาหัสสักเพียงใดมะเฟืองก็ไม่กล้าระบายความทุกข์ให้พ่อกับแม่ฟัง เธอเลือกจะเก็บทุกข์ไว้ในใจ แม้แต่รำเพยเกลอรักมาเยี่ยม...มาชวนคุยให้คลายเหงาด้วยตลอดทั้งวันมะเฟืองก็ไม่คิดจะปริปากเล่า ความที่รักผัวมากเธอจึงไม่อยากให้ใครมองผัวตัวเองไม่ดี จะกลับช้ากลับเร็วอย่างน้อยๆเขาก็ยังกลับมา

เป็นอีกหนมะเฟืองคอยปลุกปลอบใจตัวเอง เธอยกสำรับไปเก็บแล้วกลับมานั่งคอยผัวที่เดิม

ดงเดินเซกลับขึ้นเรือนมาเห็นร่างอวบอ้วนนอนหลับบนตั่งไม้ สายตาเขาหยุดมอง แล้วก็เดินเลยโดยไม่คิดจะปลุกให้มะเฟืองกลับเข้ามานอนในห้องสบายๆ

ก็เขาไม่ได้เป็นคนใช้ให้รอ อยากมานอนรอเองมันก็ช่วยไม่ได้...ดงเดินหน้ายุ่งเข้าห้องเอนตัวบนฟูกหนาพอหัวถึงหมอนไม่นานลมหายใจเขาก็สม่ำเสมอ จนกระทั่งถึงเช้ามืด ร่างหนาราวกับถูกของหนักหล่นทับ ดงสะดุ้งลืมตามองผ่านความมืดสลัว จึงเห็นว่าเมียชังกำลังลักหลับเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

ปรัก ปรัก ปรัก เสียงตอกตำระหว่างเนื้อกับเนื้อ ลั่นไปทั่วทั้งห้อง สะโพกผายเคลื่อนไหวราวกับพายุ ตอกขึ้นลงแต่ละทีสร้างความรัญจวนเสียวกระสันให้กับดงอยู่ไม่น้อย ทีแรกคิดจะผลักไสต้องเปลี่ยนใจกระชากร่างอวบลงมาดูดปาก วาดฝ่ามือเคล้นคลึงเต้าสล้างบีบขยำอย่างเอาแต่ใจ

มะเฟืองครางเสียงกระเส่าดีใจที่ผัวไม่ผลักไส ตั้งอกตั้งใจร่อนบั้นท้ายโอบรัดดุ้นเนื้อโหมเรี่ยวแรงทั้งหมดสร้างความสุขให้กับผัวรักจนกระทั่งน้ำเขาแตก ดงรัดร่างนุ่มครางเสียงระโหย ปลดปล่อยสายธารจนกระทั่งอารมณ์สงบ

ร่างอวบยังนอนซุกซบบนลำตัวกำยำ ดงนิ่วหน้า หรี่ตาลงมองเมียชังด้วยอารมณ์หลากหลาย อยากจะผลักไสหาก็นึกสงสาร ไอ้รักคงเป็นไปได้ยากแต่ความผูกพันทำให้ดงรั้งรอเวลาบางอย่าง

มะเฟืองยังนอนทับเอ็นร้อนยังไม่ยอมถอดทอนออกจากรูสวาทเพราะเธอยังไม่อิ่มดี อยากให้ผัวเป็นฝ่ายกระทุ้งเธอบ้าง

“อ๊า...ซีด...พี่ดงจ๋า มีความสุขหรือเปล่าจ๊ะ?”

ดงไม่ได้ขาดแคลนกับเรื่องเสพสังวาส ถึงจะไม่ใช่กับเมียแต่เขายังมีอีกคนที่คอยปรนเปรอ การที่เขาหายไปแต่ละวัน เขาไปคลุกตัวอยู่ในกระท่อมหลังเดิมโดยได้นัดแนะให้ส้มแป้นหลบมาหา เขารู้ว่าการกระทำของเขาทั้งชั่วช้าเลวทราม ไม่ต่างจากเขาผิดศีลข้อสาม หากมันก็หยุดยั้งหักห้ามใจลำบาก ความแตกต่างระหว่างมะเฟืองกับส้มแป้นมันชัดเจนจนเกินไป

ดงไม่คิดจะตอบ ความสุขมันก็มีไปตามอารมณ์ธรรมชาติ เขาดันร่างอวบให้หล่นมาบนฟูกขยับขึ้นนั่งบนเข่า พร้อมจับเอวหนาให้เจ้าหล่อนอยู่ในท่าคลานสีขา ท่าหมาเขาลึกออกลึก ดงกระทุ้งดุ้นไม่กี่ทีมะเฟืองก็น้ำแตกเคลือบอาบไปทั้งดุ้นเนื้อ นมเต้าใหญ่แกว่งไกวไปตามจังหวะ ดงดึงมารวบด้วยฝ่ามือเดียวบดบี้จุกจะงอยจนมะเฟืองแสบร้อน เธอร้องครางเสียงหงิงๆ แอ่นก้นให้ผัวกระทุ้งดุ้นเข้ามาไม่ยั้งแรง

ปรัก ปรัก ปรัก

ดงกัดกรามกรอดเร่งจังหวะตอนกระแทกสะโพกให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น ส่งจังหวะสุดท้ายก่อนจะพ่นลาวาร้อนใส่ภายในโพรงคับแน่น กลีบอูมบีบรัดบ่งบอกว่าเจ้าหล่อนก็เสร็จไปพร้อมกับเขา

ดงชักดุ้นเนื้อออกน้ำขาวขุ่นล้นรู เขาดันร่างอวบให้นอนราบไปบนฟูก มะเฟืองหลับตาพริ้ม หายใจกระชั้นถี่ ซึมซับความสุขอันน้อยนิดเก็บไว้เป็นแรงใจ หูได้ยินเสียงเดินของผัว เขาคงลงไปอาบน้ำแล้วก็เตรียมตัวหายลับออกไปจากเรือนเหมือนดังเช่นทุกวัน...

---------------------------

ฤทธิ์เดินมากับมิ่งแก้ว สองหนุ่มที่กลายมาเป็นเกลอรัก...วันนี้นายบ้านทัพทองใช้ให้เขาทั้งสองคนมายังกระท่อมท้ายหมู่บ้าน...กระท่อมที่เคยยกให้ดงมาพักอาศัย พอเจ้าตัวมีเรือนใหม่ กระท่อมจึงถูกปล่อยร้าง...พวกเขาจึงมาดูว่าจะสามารถขยับขยายกระท่อมหลังเดิมทำเป็นเพิงเอาไว้ให้พวกชาวบ้านพักหลบแดดหลบฝนได้หรือไม่

ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ตรงประตู ได้ยินเสียงร้องครวญครางระหว่างชายหญิง ทั้งคู่ต่างหันมองหน้ากันเลิกลัก เสียงที่เปล่งครางออกมาพร้อมกับชื่อทำให้ทั้งคู่ส่ายหน้าพร้อมกัน

มิ่งแก้วดึงแขนฤทธิ์ให้ถอยห่าง

“ของเคยค้าม้าเคยขี่...” ฤทธิ์พึมพำ ใจไพล่นึกถึงหญิงสาวอีกคน ป่านนี้คงจะก้มหน้าขัดพื้นเรือนหลังโตอยู่กระมัง

“แต่ไอ้ดงมันผูกข้อมือรับนังมะเฟืองมาเป็นเมีย ชาวบ้านเขาก็รู้กันทั่ว จะมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ยังไง? ได้ดงมันทำไม่ถูกต้อง” มิ่งแก้วบ่นอุบ เข้าใจถึงสันดานผู้ชายหากก็ต้องรู้จักยับยั้ง ซื่อสัตย์กับเมียที่ผ่านพิธีการตบแต่งมาอย่างถูกต้อง ไม่ใช่ทิ้งขว้างปล่อยปละละเลยแล้วมาสมสู่นอนกับผู้หญิงอีกคน

ส่วนนังส้มแป้นมันก็เหลือเกินรู้ทั้งรู้ไอ้ดงมันเป็นผัวเพื่อน ยังจะหักหลังกันได้ลงคอ...ถ้ามะเฟืองมันรู้เข้าจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน

“ของแบบนี้มันก็พูดยาก...”

ทั้งคู่หันหลังเดินกลับ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาสำรวจกันใหม่ ส่วนเรื่องนี้คงต้องปิดเป็นความลับ ไม่ใช่เรื่องดีงามจะเอามาเล่านินทา ปล่อยให้ภายในกระท่อมระเริงรักกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ส้มแป้นแอ่นสะโพกร่ำร้องให้ผัวเพื่อนตอกลำอวบเข้ามาแรงๆ

“แรงอีกจ้ะพี่ดงจ๋า...ฉันจะเสร็จอีกแล้ว”

ดงขย่มบั้นท้ายตอกตึงเข้าใส่รูสวาทของชู้รัก ส้มแป้นร่อนเอวคอดกิ่วโหมไฟสวาทให้ลุกโชนมอดไหม้

“อ๊า...แล้วเมื่อไหร่พี่จะเลิกกับนังมะเฟืองมาขอฉันกับพ่อและแม่สักทีล่ะ พี่จะให้ฉันเสี่ยงหลบซ่อนมาหาพี่อย่างนี้อีกนานแค่ไหน ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะพี่ดง...”

“ข้าขอเวลาอีกนิด ตอนนี้ยังเร็วไป ข้ายังไม่รู้จะหาเหตุผลไหนไปตอบพี่ทัพ ถ้าหากว่าแกเค้นถามเอาความจริง” พอเขาหยิบยกชื่อนายบ้านขึ้นมาอ้าง ส้มแป้นก็เหมือนน้ำท่วมปาก หาเรื่องโต้แย้งไม่ได้

เธอเพิ่งจะพ้นโทษ ถูกอนุญาตให้ออกมาเดินเพ่นพ่านข้างนอกเรือนได้ไม่กี่วัน ขืนถ้าเรื่องเล่นชู้ระหว่างเธอกับพี่ดงรู้เข้าถึงหูนายบ้าน มีหวังหนนี้คงได้ถูกกักบริเวณไม่ต้องออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันกันพอดี

ส้มแป้นจึงหยุดเซ้าซี้ ปล่อยไปก่อนเถอะ เอาไว้เธอจะหันไปจัดการฝั่งนังมะเฟืองมันแทน...

-----------------------------------