“หยวนเอ๋อร์...เจ้าจำสิ่งใดได้หรือไม่”
แม้เติบโตเป็นดรุณีใบหน้างดงามแล้ว แต่นายพรานมักถามเช่นนี้ ทว่าหยวนหยวนกลับส่ายหน้า ภาพอดีตรางเลือน นางละม้ายว่าตนอยู่ในห้องแคบๆ บางคราได้ออกไปวิ่งเล่นที่สวน เมื่อออกจากพื้นที่ส่วนตัว นางในวัยเด็กจะถูกจับแต่งตัวเป็นชาย มีคนคอยดูแลอยู่สองคน พวกนางเป็นสตรี มักสวมหมวกตาข่ายปกปิดใบหน้า
หยวนหยวนส่ายหน้าช้าๆ นางไม่ลงเหลือสิ่งใดติดค้างในหัว จึงตอบนายพรานว่า
“ข้า รู้แต่วันนี้ เป็นลูกท่านพ่อ นายพรานผู้ยิ่งใหญ่”
อีกฝ่ายได้ยินแล้วจึงหัวเราะชอบใจ
“เจ้าเป็นเด็กดี แต่เดิมข้าเกือบขายเจ้าให้ผู้อื่น ผิดแต่อดสงสารมิได้ อีกอย่างเมียข้า อยากได้ลูกสาวมาโดยตลอด” นายพรานบอกและวางมือบนศีรษะหยวนหยวน เขามองนางด้วยสายตาเอ็นดู
“แต่สิ่งหนึ่งที่หยวนเอ๋อร์ต้องรู้ไว้ เมื่อเติบโต เจ้าต้องเป็นสตรีของคนผู้หนึ่ง”
ดวงตากลมโตมองนายพราน ก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ข้าต้องเป็นสตรีขอ
